Adalet Menzili

Adil Yakubov
154

---

senin gibi meddahı!
Divâne başını sallayarak kikirdemeye başladı:
— Bak bu sözün doğru, patron! Bir değil, kamı dilenci torbası gibi şişkin
dört meddah sığar çizmenizin tekine!
Divâne çekip gittikten sonra Fıçı Mansur kırış kırış olmuş kaşlarının
altından zar zor görünen çekik gözlerini yumup derin hayale daldı. Hayır, bu
sessizliği yorgunluktan değit, aksine kafasında planladığı şeyleri söylemekten
sıkılmasından kaynaklanıyordu.
— Biliyorum, bacım, - dedi sonunda uzayıp giden sessizliği bozarak. -
Senin için zor. Başına ağır iş geldi. Başına ağır iş gelen insan her şeyden
çekinir. Biliyorum, bana da inanmıyorsun. Düşünüyorsun ki, Suyun
Burgut’un başına gelen musibette benim de parmağım var.
Amma kulu görmese bile kurban olduğum Allah görüp duruyor. Kocana,
Suyun’una kastım yok benim! Doğrusunu söylemek gerekirse, o zaman
kocanın benden habersiz bu işe soyunmasına biraz gücendim. Bu doğru!
Çünkü zaten onu yerime getirmeyi düşünüyordum, kızım..
Fıçı Mansur, Mercanay’dan cevap bekleyerek bir süre sustu. Ondan ses
çıkmadığını görünce, sesi titreyerek yine kendisi devam etti:
— Ne edeyim balam, bakıyorum bana inanmıyorsun.
— Beni affedin dayıcan, - dedi Mercanay. - Şehre gitmek üzereydim. Ne
diyeceksiniz deyiverin!
— Öyle mi? Güzel.. Demek güzel nasihatlarını bir tarafa bırak da,
gönlündeki kötü amacını söyleyiver demek istiyorsun! Yanlış mı anladım,
bacım?
— Yok, yok, - diye yalvardı Mercanay. - Sizin iyiliklerinizi hiçbir zaman
unutmayız, dayıcan!
— Eğer dediğin doğruysa, - dedi Fıçı Mansur, yavaşça doğrularak, - eğer
iyi nasihatlarıma inanıyorsan, diyeceğimin özü şu: Kaldırgaçı bana satın!
Bakışlarını bir noktaya dikmiş olan Mercanay, pat diye başını çevirip
baktı. Fıçı Mansur, bu bakış karşısında tıpkı ayağına iri diken batmış topal
deve gibi, sarsılarak tekrar kendini yastığa attı.
Adalet Menzili
Adil Yakubov
155

---

— Allah şahit! - dedi Mansur eliyle şuursuzca başını sıvazlayarak.
— Niyetim temiz benim! Sizler için iyilik istiyorum ben, iyilik! Çünkü bu
at çöp gibi herkesin gözüne batmaya başladı. Aha o müfettişler bile gözlerini
ona diktiler… Toru mu? Toru!
 Atınız yirmi bin ederse yirmi bin, ama ben
otuz bin kayme saymaya hazırım! Sen bu parayı kocan için harca balam!
Sana koca mı gerek yoksa at mı?
“Yılanın yağını yalayan bu kuzgun neler saçmalıyor böyle? Atınıza şu
müfettişler bile göz dikmiş demek de ne demek? Yoksa Mir Celalov’la dil
birliği mi etti bu adam? Gönlünüzle satmazsanız zorla elinizden alırlar demek
mi istiyor bu kibirli tulum?”
— Evet, niye dut yemiş bülbül gibi susuyorsun? Yaşlıların bildiğini periler
bilmez derler!..
— Teşekkür ederim! - dedi Mercanay, ne cevap vereceğini bilemeden. -
Sizin tavsiyelerinizi yerine getirirdim.. Ama oğlum canından bile çok seviyor
bu atı..
Mercanay bu sözü söylediğine bayağı pişman olup dudaklarım ısırmaya
başladı. Fıçı Mansur, halsizce şöyle bir kıpırdanıp, sanki Mercanay’ın
kalbinden geçenleri biliyormuş gibi:
— Ya babasını? - diye sordu. - Oğlun için bir tek at şimdi babasından daha
mı değerli? Bu nasıl uldur ki, kendisini dünyaya getiren babasına bir atı çok
görüyor?
Mercanay sinirlenerek birden ayağa kalktı:
— Neyse, ben bir kez daha düşüneyim dayıcan. Oğlumla, Gazi babamla
bir daha görüşeyim.
Fıçı Mansur:
— Pekâlâ, düşüneceksen düşün! - dedi ister istemez. - Amma velakin kim
acır Burgut’a? Sen acırsın! Senin diyeceğin önemli, balam! Lâkin cevabını
bugün veresin!
Mercanay’ın gözlerinin önü kararmış, düşman görmüş gibi boğazına bir
şeyler düğümlenip kalmıştı. Birbirinden korkunç fikirler beyninde kıvılcımlar
çakan yaralı bir kuş gibi kendi kendine söylenmeye başladı:
[28]
Adalet Menzili