Aziz Nesin

— 
Verir mi dersin?
Karısı,
— 
Sen istersin şekerim, dedi, verirse verir, vermezse, hiç
olmazsa sen de bu düşünceyi kafandan atar, rahatlarsın.
— 
Orası öyle... Ben gider isterim. İsterim de... Ama nasıl
isterim? Çok ayıp geliyor bana.
Karısı cevap vermedi. Çünkü, gece saat ikide tiyatrodan eve
döndüklerinden beri üç kez bu konuda düşüncesini
söylemişti. Kocasının, kendisini onaylasınlar diye sözde
başkalarının düşüncelerini alır gibi yaptığını biliyordu. Güç
kazanmak istiyordu. Yalnız karısına sormuyordu ki bunu,
onbeş günden beri bütün eşine dostuna danışıyordu.
Üç yıldanberi tiyatrosunun durumu gittikçe daha kötüye
gidiyordu. Bıçak kemiğe dayandı, dediklerinden de öte...
Artık dayanası direnci kalmamıştı.
O zengin işadamı, zor durumda kalan bir- iki özel tiyatroya
daha yardım etmişti. Hem öyle zengindi ki, yaptığı o büyük
yardımlarla bişeyi eksilmezdi... Üstelik karşılıksız bir
yardım da isteyecek değildi. Borç isteyecekti. Şimdiye dek
borcunu ödemediği olmuş mu hiç! istediğine sorsun...
Yüzdeyüz öderdi borcunu. Yeter ki o, tiyatrosunu bu zor
durumdan kurtarsın.
— 
Ha? Ne dersin? Gidip anlatsam mı durumumu?
«Tabii... Elbette...» demelerini bekliyordu. Böyle diyenlere
de, «Ayıp olmaz mı?» diye soruyordu.
Canım, ne var bunda ayıp olacak? Öyle söyleme... Bunca
yılın ünlü bir oyuncusu... Usta bir oyuncu. Herkes tanır.
Adını duymayan yok gibi... şimdi, gidip de bir iş adamından
yardım dileyecek! Duyan olursa! Kim nerden duyacak
canım... Yok, yok, duyarlar. Duyarlarsa duysunlar be...
Bütün arkadaşlarına, tanıdıklarına telefon edip soruyordu.
Onlara, kendisi söylemezse, sonradan başkalarından
duyacaklar, onu kınayacaklardı. Daha iyisi, önceden kendisi
söylerdi. Yapacağı bu iş ayıpsa, ona yapmasını söyleyenler
de ayıba katılmış olurlar, sonradan onu kınayamazlardı.

---