Aziz Nesin

— 
Efendim, sizinle özel bişey konuşmak istiyordum... dedi.
— 
Buyurun, sizi dinliyourm.
Eh, varsın sekreteri de olsun. Sanki sekreter orda değilmiş
gibi konuşuyordu o da...
Aynı rolü binden çok oynadığı olmuştu. Şimdi günlerdir,
gecelerdir provasını yaptığı oyunu oynayacaktı. Ama
hayır... Söyledikleri, provasını yaptığı beş cümlelik o kısa
konuşma değildi. Önce adamın, tiyatroseverliğine övgüyle
söze başlamıştı. Övgülerini bitürlü bitiremiyordu ki, asıl
anlatacaklarını söylesin. Konuşurken biyandan da işadamını
inceliyordu. Bir gece, sırçadan bebek gibi üç kadınla
arabada gördüğü adamdı. Ama o zaman bu adam daha
tombuldu. Demek, zayıflamıştı. Boyu da uzun görünüyordu
bunun. Eh, zayıflayınca insanın boyu uzun görünür. Hem
geceleyin arabada, onu şöyle böyle görmüştü. Pek dikkatli
de bakmamıştı o zaman...
Övdü, övdü, övdü... «Bunlar tekstte yoktu, tuluat yapıyorum
yahu...» O övdükçe, karşısındaki adam ezilip büzülüyordu.
Sonunda kendi durumunu anlatmaya başladı. Tasarladığına
göre iki cümleyle durumunu özetleyecekti. Oysa şimdi
anlata anlata bitiremiyordu. Yalvarıp yakarmayı hiç
sevmediği halde, yoksa o duruma mı düşüyordu? Kendisi
için anlattıkları çok acıklı olacaktı ki, işadamının gözleri
buğulandı. Nerdeyse ağlayacaktı. Demek, rolünü başarılı
oynuyordu. Ama kendinden memnun değildi. Tamam...
Adam, parayı verecek. Verecek de acaba ne kadar?
İ

---

İşadamı yerinden doğruldu, birden oyuncunun sözünü
keserek,
— 
Affedersiniz, dedi, ben size kendimi tanıtmadım.
— 
Aman efendim, sizi tanımayan mı var... Hem biz
tanışıyoruz, hani bir gece arabada...
— 
Efendim, ben beyefendinin özel danışmanıyım.
Kendilerinden randevu istemişsiniz. Benim sizinle
konuşmamı emrettiler.
Oyuncu donup kaldı, kimi oyuncularda
sahnede olduğu gibi trak geçirdi. Bu anda bir kıkırdama
duydu. Sekreter kız mı gülüyordu ne? Ama başını çevirip
kıza bakmadı. Durgunluğu çok kısa sürdü. Bikez başlamıştı,
hiç bozuntuya vermeden rolünü oynamalıydı. Karşısında
sanki işadamı varmış gibi, konuşmasını sürdürdü.
Durumunu da anlattıktan sonra sıra yardım istemeye geldi.
Biraz borç istiyordu. En kısa zamanda borcunu ödeyecekti.
Özel danışman,
— 
Beyefendiye arzedeceğim, dedi, inanınız, elimden geleni
yapmaya çalışacağım. Bütün söylediklerinizi birbir...
Hiçbişey umurumda değildi oyuncunun artık; yalnız, bir
ayak önce şurdan çıkıp kurtulmak istiyordu. Tıpkı kötü
oynanan bir rolden sonra sahneden kaçıp kurtulmak ister
gibi...
— 
Çok teşekkür ederim... diye yapmacıklı bir duygusallıkla
danışmanın elini sıkıp dışarı çıktı.
Kuş olup uçsa, birden evine gitse de karısına olup biteni
anlatsaydı. Evinin yolu o gün çok uzun geldi.
Karısı çay içiyordu. Onu görür görmez gülmeye başladı.
Karısı büyük merakla üstüste soruyordu:
— 
Ne oldu? Ne dedi? Görüşebildin mi? Söylesene canım...
Anlatsana!
Usta oyuncu öyle gülüyor, öyle gülüyordu ki, gülmekten
bişey anlatamıyordu. Kahkahaları arasında kesik kesik
anlatmaya çalıştı:
— 
Olacak şey değil şekerim... Ben o diye anlatıp duruyorum.
Kaç kere de ezberlemiştim neler söyleyeceğimi... O diye

---

ben danışmanına anlatmıyormuşum... Anlayınca da hiç
bozuntuya vermeden...
öyle güldü ki gözlerinden yaş geldi.
Karısı «En güzel oyununu oynuyor» diye düşündü. O da
gülmeye başladı. Güle güle gözlerinden yaş boşandı. İkisi
de gülerek, ağladıklarını birbirlerinden gizliyorlardı.
Oyuncu,