Bin Muhteşem Güneş

DÖRDÜNCÜ BÖLÜM

---

48
Tarık baş ağrıları çekiyor.
Bazı geceler, Leyla uyanıyor ve onu yatağın kenarına oturmuş, fanilasını başına çekmiş,
öne arkaya sallanırken buluyor. Ağrıların Nasır Bağ’da başladığını, hapishanede daha da
kötülediğini söyledi. Ağrılar kimileyin öyle şiddetleniyor ki, kusmasına neden oluyor, tek
gözünü kör ediyor. Dediğine göre, sanki bir kasap bıçağı bir şakağından giriyor, yavaşça, döne
döne beyninden geçip öteki şakağından çıkıyor.
“Başladığında, ağzımda metalin tadını bile alabiliyorum.”
Bazen, Leyla bir bezi ıslatıp onun alnına koyuyor; bunun az biraz faydası oluyor. Sayid’in
doktorunun verdiği küçük, beyaz haplar da işe yarıyor. Ama bazı geceler, Tarık başını tutup
inlemekten başka hiçbir şey yapamıyor; gözleri kan çanağı, burnu akıyor. Böyle, ağrının
pençesine düştüğü günler, Leyla onun yanına oturur, ensesini ovar; ellerini ellerinin arasına
alınca, avucunda nikâh yüzüğünün soğuk madenini hisseder.
Murree’ye vardıkları gün evlendiler. Tarık evleneceklerini söyleyince, Sayid rahatladı.
Otelinde nikâhsız bir çifti barındırmak gibi hassas bir konuyu Tarık’la konuşması gerekmedi.
Sayid hiç de Leyla’nın hayalinde canlandırdığı al yanaklı, bezelye gözlü adam değil. Sivri
uçlarını güzelce kıvırıp havaya diktiği, kır düşmüş bir bıyığı, alnından geriye taradığı,
uzunluğuyla şaşırtan, kır saçları var. Alçak, yumuşak bir sesle, sözünü tartarak konuşan, yol
yordam bilen, zarif devinimli bir erkek.
Aynı gün kıyılan nikâh için mollayla bir dostunu çağıran, Tarık’ı bir kenara çekip para
veren de Sayid. Tarık parayı almak istemedi, ama Sayid ısrar etti. Bunun üzerine Tarık Mall’a
gitti, bir çift sade, ince alyansla döndü. O gece, çocuklar yattıktan sonra evlendiler.
Mollanın başlarına örttüğü yeşil duvağın altında, aynada, Leyla’yla Tarık’ın gözleri buluştu.
Gözyaşı yoktu, düğün tebessümleri yoktu, aşkın ömür boyu süreceğine dair fısıltılı yeminler
yoktu. Sessizlikte, Leyla yansılarına baktı; vaktinden önce yaşlanmış yüzlerine, bir zamanların
pürüzsüz, taptaze çehrelerine gelip yerleşen torbalara, çizgilere, sarkmalara baktı. Tarık
ağzını açtı, bir şey söylemeye hazırlandı, ama aynı anda biri duvağı çekti, Leyla da onun
söylemeye niyetlendiği şeyi öğrenemedi.
O gece, çocuklar yere serili döşeklerinde horlarken, yatağa karı koca olarak girdiler. Leyla,
ikisi de gençken, aralarındaki boşluğu sözcüklerle nasıl kolayca dolduruverdiklerini anımsadı;
abuk sabuk konuşmalarla, canlı, kesintisiz, gevezeliklerle, lafı birbirlerinin ağzından kaparak,
bir noktayı vurgulamak için birbirlerinin yakasını çekiştirerek; keyi lenmeye, kahkahaları
koyuvermeye hazır. O çocukluk günlerinden sonra ne çok şey yaşanmıştı; söylenecek ne çok
şey vardı. Ama bu ilk gecede, olup bitenlerin korkunçluğu, Leyla’nın ağzını dilini bağlıyordu.
Bu gece, Tarık’ın yanında olmak bile başlı başına bir lütuftu. Onun burada olduğunu bilmek,
bedeninden yayılan ısıyı hissetmek, onun yanında, başları birbirine değerek, sağ eli onun sol
eline kenetlenmiş yatmak bile bir nimetti.
Gece yarısı, susayan Leyla uyanınca hâlâ el ele olduklarını gördü; parmakları sıkı sıkı,
eklem yerleri bembeyaz kesilinceye kadar yapışmıştı birbirine; çocukların balon iplerine

---

sarılışındaki hırsla.
***
Leyla Mürree’nin serin, puslu sabahlarını, göz kamaştırıcı günbatımlarını, gece göğünün
karanlık ışıltısını seviyor; çamların yeşilini, gürbüz ağaç gövdelerinde bir aşağı bir yukarı, ok
gibi seğirten sincapların yumuşacık kahverengisini; Mall’daki alışverişçileri çil yavrusu gibi
dağıtan, tente altlarına sığınmaya zorlayan, ani sağanakları. Hediyelik eşya dükkânlarına,
gezginleri ağırlayan irili ufaklı otellere bayılıyor; her ne kadar yöre halkı bitmek bilmez
inşaatlardan, Mürree’nin doğal güzelliğini kemiriyor, yiyip bitiriyor dedikleri genişlemeden
yakınıyor olsa da Leyla, insanların bina yapılıyor diye hayı lanmalarına anlam yeremiyor.
Kabil’de olsa, bayram ederlerdi.
Kendilerine ait bir banyolarının olmasıysa harika; dışarıdaki bir hela değil, sifonlu bir
tuvaleti, duşu, bileğinin tek hareketiyle ister sıcak isterse soğuk su akıtabildiğin, iki musluklu
bir lavabosu olan, gerçek bir banyo bu. Sabahları Alyona’nın meleyen sesine, mutlakta
mucizeler yaratan, zararsız huysuzluğuyla bağırıp çağıran aşçı Edibe’nin gürültüsüne
uyanmak hoşuna gidiyor.
Bazen, çocukları uykularında mırıldanıp, kıpırdanırken, kendisi uyuyan Tarık’ı
seyrederken, kocaman bir minnet yumrusu gelip boğazına tıkanıyor, gözlerini yaşartıyor.
Sabahları, Tarık’ın peşine takılıp oda oda geziyor. Erkeğin beline tutturduğu halkadaki
anahtarlar şıngırdar, kot pantolonunun kemer deliğinden sarkan, spreyli cam temizleyici
sallanır. Leyla temizlik kovasını taşır; içinde toz bezleri, dezenfektan, bir tuvalet fırçası ve
çekmecelere püskürttüğü cila var. Azize bir elinde saçaklı süpürge, ötekinde Meryem’in
yaptığı fasülyeden bebek, peşlerinden seğirtmekte. Zalmay gönülsüz, somurtuk, onları izliyor;
hep birkaç adım geriden.
Leyla süpürüyor, yatağı yapıyor, toz alıyor. Tarık banyodaki lavaboyu, küveti yıkıyor,
tuvaleti ovuyor, marley zemini paspaslıyor. Ra lardaki eksikleri tamamlıyor: temiz havlular,
minik şampuan şişeleri, badem kokulu sabunlar. Azize camlara parlatıcı sıvıyı püskürtme,
sonra da silme işine el koydu. Oyuncak bebeği hep elinin altında.
Leyla nikah’tan birkaç gün sonra, Azize’ye Tarık’ı anlattı.
Çok tuhaf, diye düşünüyor, neredeyse rahatsız edici; Azize’yle Tarık’ın arasındaki şey.
Daha şimdiden, kız onun cümlelerini, o da kızınkileri tamamlıyor. Azize, o daha istemeden,
babasına bir şeyler uzatıyor. Yemek masasında, aralarında manidar gülümsemeler geçiyor;
sanki iki yabancı değil de, uzun bir ayrılığın ardından kavuşan iki eski dost gibiler.
Leyla gerçeği açıkladığında. Azize düşünceli bir yüzle önüne, ellerine baktı.
“Ondan hoşlandım,” dedi, uzun bir suskunluğun ardından.
“Seni çok seviyor.”
“Öyle mi dedi?”
“Söylemesine gerek yok Azize.”
“Gerisini de anlat, Anne. Anlat ki bileyim.”
Leyla da anlattı.
“Baban iyi bir insan. Tanıdığım en iyi insan.”
“Ya giderse?” dedi Azize.
“Asla gitmeyecek. Bak bana, Azize. Baban seni asla üzmeyecek ve asla terk etmeyecek.”
Azize’nin yüzündeki ferahlama, Leyla’nın yüreğini burkuyor.

---

***
Tarık Zalmay’a tahta, sallanan bir at aldı, dört tekerli, oyuncak bir araba yaptı. Bir
hapishane arkadaşından kâğıt hayvan yapmayı öğrenmişti; sayfalarca kâğıdı katladı, kesti,
kıvırdı ve Zalmay için aslanlar, kangurular, atlar, rengârenk tüylü kuşlar yaptı. Ama bütün
girişimleri Zalmay tarafından kabaca, bazen de kinle püskürtüldü.
“Eşeğin tekisin!” diye bağırıyor oğlan. “Senin oyuncaklarını istemiyorum!”
Leyla yerin dibine geçiyor. “Zalmay!”
“Önemli değil,” diyor Tarık. “Leyla, önemli değil. Rahat bırak onu.”
“Sen Baba canım değilsin! Gerçek Baba canım seyahatte, dönünce seni dövecek! Sen de
kaçamayacaksın, çünkü onun iki bacağı var, seninse bir tane!” Geceleri, Leyla Zalmay’ı
göğsüne bastırıyor, birlikte Babalu duasını ediyorlar. Sorduğu zaman, aynı yalanı yineliyor;
Baba can uzaklara gitti, ne zaman döneceğini bilmiyorum. Bu külfetten, bir çocuğu böyle
kandırdığı için kendinden iğreniyor.
Bu rezil yalanın tekrar tekrar söylenmesi gerekeceğini biliyor. Gerekecek, çünkü Zalmay
soracak; bir salıncaktan indiği, bir öğle uykusundan uyandığı zaman; daha sonra, kendi
ayakkabılarını kendisi bağlayacak, yürüyerek okula gidecek kadar büyüdüğü zaman bile, yalan
yeniden, defalarca tekrarlanacak.
Ama bir noktada, soruların arkası kesilecek, Leyla biliyor. Yavaş yavaş, Zalmay babasının
onu neden terk ettiğini merak etmeyi bırakacak. Babasını tra ik ışıklarında beklerken, ayağını
sürüyerek yolun karşısına geçen yaşlı adamda, önü açık bir semaver evinde, çayını
yudumlayan ihtiyarda görmez olacak. Ve bir gün, kıvrılarak akan bir ırmağın kıyısında yürür
ya ela el değmemiş karla kaplı bir araziye bakarken, dank edecek: Babasının yok olması artık
açık, kanayan bir yara değil. O artık bambaşka bir şeye dönüşmüş; kenarları eskisi kadar
keskin olmayan, daha mülayim, daha acısız bir şeye. Kutsal bir bilgiye, örneğin. Hürmet
edilen, tam da anlaşılamayan, gizemli bir bilgiye.
Leyla burada, Mürree’de mutlu. Ama kolay bir mutluluk değil bu. Bedelsiz, faturasız bir
mutluluk değil.
***
Izin günlerinde, Tarık onları Mall’a götürüyor; oyuncaklar, biblolar satan dükkânların
hemen yanında, on dokuzuncu yüzyılın ortalarında yapılmış bir Anglikan kilisenin yükseldiği
caddede dolaşıyorlar. Tarık onlara sokak satıcılarından baharatlı çepli kebabı alıyor.
Kalabalığın, kasabalıların, cep telefonlu, dijital kameralı Avrupalıların, ovaların sıcağından
kaçıp gelmiş Pencaplıların arasında geziniyorlar.
Arada bir, otobüse binip Keşmir Noktası’na gidiyorlar. Orada, Tarık Celum Irmağı vadisini,
çamla örtülü yamaçları, gümrah, sık ormanlarla kaplı tepeleri gösteriyor, bu ormanlarda hâlâ
ağaçtan ağaca atlayan maymunların görülebildiğini söylüyor. Mürree’den otuz kilometre
kadar uzaktaki, silme akçaağaç dolu Nathia Gali’ye de gidiyorlar; Vali Konağı’na uzanan,
ağaçların gölgelediği yolda yürürken, Tarık Leyla’nın elini tutuyor. Eski Britanya mezarlığında
duruyor, bazen de bir taksiyle dağın zirvesine çıkıp manzaraya, aşağıdaki yemyeşil, sise
bürünmüş vadiye bakıyorlar.
Bu gezilerde kimileyin, bir mağazanın önünden geçerlerken, Leyla’nın gözüne vitrindeki
yansıları çarpıyor. Erkek, karısı, kızı, oğlu. Yabancılara dünyanın en normal, en sıradan ailesi
gibi göründüklerini biliyor: sırlardan, yalanlardan, pişmanlıklardan uzak.

---

***
Azize, çığlık çığlığa uyandığı kâbuslar görüyor. Leyla döşeğe, onun yanına uzanıyor, yeniyle
kızın yanaklarını kuruluyor, yatıştırıp yeniden uyutuyor.
Leyla’nın da kendi rüyaları var. Onlarda, kendini hep Kabil’deki eve dönmüş görüyor;
koridoru geçiyor, basamakları tırmanıyor. Evde tek başına, ama kapıların ardında bir ütünün
buhar salarken tısladığını, çarşa ların açıldığını, sonra katlandığını duyuyor. Bazen de, bir
kadının alçak sesle mırıldandığı, eski bir Herat şarkısını. Fakat içeriye girince, odanın boş
olduğunu görüyor, içeride kimse yok.
Rüyalar Leyla’yı silkeliyor, sarsıyor. Tere batmış bir halde uyanıyor; yaşlar gözlerini
yakıyor. Kahredici bir şey bu. Her seferinde, kahrediyor.

---

49
O eylül, bir pazar günü Leyla üşütmüş olan Zalmay’ı uykuya yatırırken, Tarık kulübeye
dalıyor.
“Duydun mu?” diyor, soluk soluğa. “Öldürmüşler. Ahmet Şah Mesut’u. Ölmüş.”
“Ne?”
Tarık kapı eşiğinden, bildiklerini aktarıyor. “Belçikalı olduğunu söyleyen, aslında Fas
kökenli iki gazeteciyle söyleşi yapıyormuş. Konuşurlarken, video kameraya gizlenmiş olan
bomba patlamış. Mesut’la gazetecilerden biri ölmüş. Diğerini de kaçmaya çalışırken
vurmuşlar. Gazetecilerin büyük bir olasılıkla El Kaide’den olduğu söyleniyor.”
Leyla’nın gözünün önüne, Ahmet Şah Mesut’un, Anne’nin yatak odasının duvarına astığı
posteri geliyor. Mesut ha if öne eğilmiş, tek kaşı havada, yüzü dikkatten, ciddiyetten kırışmış,
sanki birini büyük bir saygıyla dinler gibi. Anne, Mesut’un oğullarının mezarı başında dua
etmesinden nasıl da kıvanç duymuş, herkese, önüne gelene tekrarlayıp durmuştu. Onun
grubuyla ötekiler arasında savaş çıktığı zaman bile, Anne onu suçlamaya yanaşmamıştı, iyi bir