«Буюк келажагимизни мард ва олийжаноб халқимиз билан бирга қурамиз»

Асар ҳақида
Кунлардан бир куни паромда 20 ёшларда бўлган денгизчи Мартин Иден Артур Морз исмли йигитни безорилар тўдасидан ҳимоя қилади. У Мартин билан бир ёшда, аммо бадавлат ва ўқимишли одамлардан. Миннатдорлик белгиси сифатида Артур Мартинни оиласи билан таништириш учун кечки овқатга таклиф этади. Уй атмосфераси – деворларга чизилган расмлар, китоблар, роял Мартинни завқлантиради, ҳайратга солади. Артурнинг синглиси Руф унда алоҳида таассурот қолдиради. Унинг назарида у поклик, гўзаллик ва ҳатто илоҳийлик тимсоли эди. Мартин қизга муносиб бўлишга қарор қилади. У Руф, Артур ва шуларга ўхшаш ўқимишли одамлар сафига қўшилиш учун кутубхонага боради.
Мартин иқтидорли ва чуқур табиатли инсон эди. У адабиётни, тилни ўрганишга ғайрат билан киришади. У Руф билан тез-тез алоқада бўлиб туради, қиз эса ўқишида унга ёрдам беради. Руф – консерватив ва жуда тор қарашларга эга қиз – Мартинни ҳам атрофидаги одамлар қолипига солишга ҳаракат қилади, аммо муваффақиятга эриша олмайди.
Сўнгги денгиз сафарида олган барча пулини сарфлаб, Мартин денгизчиликка ёлланади ва денгизга йўл олади. Саккиз ойлик узоқ сузиш давомида Мартин ўқиб-ўрганиб, сўз бойлигини ва ақлий салоҳиятини бойитади ҳамда ўзини яхшироқ англай бошлайди. У ўзида жуда катта куч ҳис этади ва тўсатдан ёзувчи бўлишни хоҳлаётганини англайди. Шунда Руф у билан бирга дунёнинг гўзаллигини англаши мумкин.
Оклендга қайтиб, хазина қидирувчилар ҳақида ҳикоя ёзади ва қўлёзмани «Сан-Франсиско шарҳлари» газетасига юборади. Кейин кит овловчилари ҳақидаги ҳикояни ёзишни бошлайди. Руф билан учрашиб, режаларини у билан баҳам кўради, лекин, афсуски, қизга (Мартин билан содир бўлаётган ўзгаришлардан мамнун бўлса-да) унинг режалари ёқмайди.
Руф Мартинни севиб қолган, лекин унинг ҳаёт ҳақидаги ғоялари қизга буни тушуниш имкониятини бермайди. Руф Мартин ўқишини хоҳлайди, натижада йигит ўрта мактабга имтиҳон топширади, аммо грамматикадан ташқари барча фанлар бўйича муваффақиятсизликка учрайди.
Мартин муваффақиятсизлигидан унчалик тушкун эмас, лекин Руф хафа бўлади. Мартин журнал ва газеталарга юборган асарларининг ҳеч бири чоп этилмаган, ҳаммаси почта орқали ҳеч қандай изоҳсиз қайтарилган эди. Мартин ўйлайдики, улар қўл билан ёзилгани учун қабул қилинмаган. У ёзув машинкасини ижарага олади ва унда ёзишни ўрганади. Мартин тинмай ишлайди. У ўзида ўйлаган нарсаларини ёза олиш қобилиятини топади. Унинг орзулари ва узоқ йиллар давомида яшаб келган гўзаллик ҳақидаги барча фикрлари қайтариб бўлмас, қудратли ва жўшқин оқимни келтириб чиқаради.
Мартин ўзи учун Герберт Спенсернинг китобларини кашф этади ва бу унга дунёга янгича назар ташлаш имкониятини беради. Руфга эса унинг Спенсерга бўлган иштиёқи ёқмайди. Мартин ҳикояларини унга ўқиб беради; Руф уларнинг камчиликларини осонгина пайқайди, лекин улар ёзилган куч ва истеъдодни кўра олмайди. Мартин Руфга таниш буржуа маданияти доирасига мос келмайди. Сузишда ишлаб топган пули тугайди ва Мартин кир ювиш ширкатига кийимларни дазмоллаш учун ёлланади. Уни бу қийин иш чарчатади. У китоб ўқишни тўхтатади ва илгарилари бўлгани каби дам олиш кунлари спиртли ичимлик ича бошлайди. Бу иш нафақат машаққатли, балки аҳмоқона эканини англаб, кир ювиш ширкатини тарк этади.
Навбатдаги денгиз сафарига бир неча ҳафта қолганди; Мартин бу кунларни севгисига бағишлайди. У Руф билан тез-тез учрашади, улар бирга китоб ўқийди, велосипед ҳайдайди. Бир куни Руф Мартиннинг қучоғида бўлади... Руф севгининг жисмоний томони ҳақида ҳеч нарса билмайди, лекин Мартиннинг жозибадорлигини ҳис этади. Мартин қизнинг поклигини бузишдан қўрқади. Аммо Руфнинг ота-онаси учун у Мартин билан унаштирилгани ҳақидаги хабар қувончли эмас эди.
Мартин пул учун ёзишга қарор қилади. У португалиялик Мария Сильванинг уйидан кичкина хона ижарага олади. Кучли соғлиги унга кунига беш соатгина ухлашга имкон берарди. Қолган вақт давомида у ишлайди: нотаниш сўзларни ёзади, ўрганади, турли ёзувчиларнинг адабий усулларини таҳлил қилади, «ҳодисага асосланган тамойиллар»ни излайди. У ҳали бирорта сатр чоп этмаганидан ҳижолат тортмайди. «Ёзиш у учун мураккаб ақлий жараённинг якуний бўғини, шахсий фикрларни бирлаштириш, тўпланган фактлар ва позицияларни тўплаш билан боғлиқ бўлган охирги тугун эди».
Аммо муваффақиятсизлик давом этарди. Мартиннинг пули тугаб, пальто, кейин соат, кейин велосипедини гаровга қўяди. У фақатгина картошка еб, очлик билан курашар ва вақти-вақти билан синглиси ёки Руф билан бирга овқатланарди. Тўсатдан – деярли кутилмаганда – Мартин қалин журналдан хат олади. Журнал унинг қўлёзмасини нашр этмоқчи, аммо беш долларгина тўлашга тайёр, гарчи, ҳисоб-китобларга кўра, аслида 100 доллар пул тўлашлари керак бўлса-да.
Заифлашган Мартин қаттиқ грипп билан касалланади. Кейин унинг омади чопа бошлайди – журналлардан бирма-бир чеклар келишни бошлайди.
Бирмунча вақт ўтгач, муваффақият тўхтайди. Ноширлар Мартинни лақиллатишга уринади. Улардан нашр учун пул олиш осон эмас эди. Руф Мартинни отасининг қўлида ишлашга чақиради, у ёзувчи бўлишига ишонмайди. Тасодифан Морзлар хонадонида Мартин Ресс Бриссенден билан танишиб қолади. Бриссенден касал, у ўлимдан қўрқмайди, лекин ҳаётни унинг барча кўринишларида эҳтирос билан севади. Бриссенден Мартинни адабиёт ва фалсафа билан шуғулланадиган «ҳақиқий одамлар» билан таништиради. Янги ўртоғи билан Мартин социалистлар митингида қатнашади, у ерда спикер билан баҳслашади, лекин тезкор ва виждонсиз мухбир туфайли газеталар саҳифаларига социалист ва мавжуд тизимни ўзгартирмоқчи бўлаётган шахс сифатида кириб қолади. Газета нашри аянчли оқибатларга олиб келади – Руф Мартинга унаштирув бекор қилингани тўғрисида хат юборади.
Мартин яшашда давом этмоқда ва у ҳатто журналлардан олинган даромаддан ҳам мамнун эмас –ёзган деярли барча нарсалари энди нашр этилаётган эди. Бриссенден ўз жонига қасд қилади. Унинг ўлимидан сўнг Мартин томонидан нашр этилган «Эфемерида» деб номланган шеърий достон қаттиқ танқидларга сабаб бўлади. Мартин дўсти буни кўрмаганидан хурсанд бўлади.
Мартин Иден ниҳоят машҳурликка эришади, аммо буларнинг барчаси энди унга қизиқ эмас эди. Мартин уни бир пайтлар масхара қилган, уни бекорчи деб билган одамлардан таклифномалар олади, баъзан эса уларни қабул қилади. Маркиз оролларига бош олиб кетиш ва у ерда қамишли кулбада яшаш ғояси унга тасалли беради. У ўз яқинларига ва тақдири у билан боғланган одамларга сахийлик билан пул тарқатади. Энди унга на ёш ишчи Лиззи Коноллининг самимий севгиси ва на энди миш-мишларга бепарво муносабатда бўлиб, Мартин билан қолишга тайёр бўлган Руфнинг кутилмаган ташрифи таъсир қила олади. Мартин оролга сузиб кетади. У учун энди ҳеч қандай йўл йўқлигини тушунади. Бир неча кун сузгандан сўнг ўзини денгизга ташлайди. Яшаш иродасини алдаш учун ўпкасига тўлдириб ҳаво ютади ва катта чуқурликка шўнғийди. Ҳаво тугагач, энди сиртга кўтарила олмайди. У ёрқин, оқ нурни кўради ва қоронғу тубга учаётганини ҳис қилади, шунда онги уни абадий тарк этади...
Таҳлил
«Мартин Иден» – бу ҳаддан ташқари ҳаётий китоб, инсоният нодонлигидан тортиб гўзаллик чўққисигача бўлган катарсис саёҳати. Бу сафарнинг транспорт воситаси – китобдаги сўзлар.
Бутун китоб – ривожланиш, ўқиб-ўрганиш, қийинчиликларни енгиш учун курашлар йиғиндиси. Бу Жек Лондоннинг ёзувчилик йўли тасвирланган, барча саҳифаларида ҳаёт ва ҳақиқийлик акс этган роман. Унинг барча асарларида бўлгани каби, ушбу романда ҳам ёзувчи автобиографиясининг қайси қисмини ишлатганини аниқлаш қийин. Асарнинг тафсилотларига ёпишмасак, биз унда айнан Жек Лондоннинг курашчанлиги, одамийлиги ва индивидуаллигини учратишимиз мумкин.