«Буюк келажагимизни мард ва олийжаноб халқимиз билан бирга қурамиз»

«Замонамиз қаҳрамони» романи

Михаил Юрьевич Лермонтов (1814-1841) жаҳон адабиётининг энг ноёб истеъдодларидан бири ҳисобланади. У улуғ Пушкин ижодига ҳавас билан қараб, рус шеъриятини янгилади. Бор-йўғи йигирма етти йил умр кўрган бўлса ҳам, абадиятга дахлдор даҳо санъаткорга айланди.

Унинг насрий асарлари ҳам, айниқса, «Замонамиз қаҳрамони» романи рус насрини юксак поғонага олиб чикди. Муҳими шундаки, Лермонтов ижоди чор Россиясининг мустамлакачилик сиёсатига берилган қақшатқич зарба бўлиши баробарида мазлум халқларни кўллаб-кувватловчи ўчмас эрк қўшиғига айланди.
Михаил Юриевич Лермонтов ўз асарлари билан одамни беихтиёр турли масалалар ва вазиятлар ҳақида гапиришга мажбур қилади. Ва ҳар сафар, асарни ўқиб бўлгач, ўқувчи ўз фикрлари ва далилларини жавобсиз қолдиролмайди. »Бизнинг замонамиз қаҳрамони» буюк романини ўқиб бўлгач, дарҳол бир қатор саволлар пайдо бўлади. Бунга қуйидагилар киради: “У бизнинг орамизда, ёнимизда яшайдиган қаҳрамон? Ёки у умуман ёлғиз эмасдир? «
Лермонтов романидаги ўша давр қаҳрамони Григорий Печорин. Бу одам ҳақиқатан ҳам одамийлик ва туҳматни ёқтирмайди ва тоқат қила олмайди. Грегори, у ҳаётни қадрлайди, унинг ҳаракатларини доимо таҳлил қилади, бошқаси қандай ҳаракат қилиши мумкинлигини муҳокама қилади.
Замонавий дунёда, ҳар бир киши, одамнинг муаммоларини тинглайдиган, маслаҳат берадиган ҳар қандай мутахассисга мурожаат қилиши мумкин. Печорин яшаган пайтда у кундалик деб юритилади. Кундаликни юритиш туфайли йигит ўзининг ва бошқа одамларнинг ҳаракатларини доимий таҳлил қилиб яшайди.
Печорин қиёфасидаги замонавий қаҳрамонлар барча қийинчиликларни ўзлари бошдан кечиришни хоҳлайдилар. Улар қулайлик зонасидан чиқиб, улкан муваффақиятларга эришиш учун астойдил ҳаракат қила бошлайдилар. Улар ва, эҳтимол, фақат у, қаҳрамон, ҳаммасидан бир хусусияти билан ажралиб туради. У ҳар бир инсондан ўзининг инсонийлигини, меҳрибонлигини излайди, у ҳаёт йўлида учрашган ҳамма одамлардан ифлос ҳийла изламайди.
Бундай қаҳрамон табиатни жуда яхши кўради. У янги уфқларни ўрганишга, кашф этишга, янги ландшафтларни кўришга ҳаракат қилиб, бир жойда ўтирмайди. Ва у бу ҳақда гапирганда, гўзал ландшафтларнинг барча ёрқин рангларини тасаввур қилмаслик мумкин эмас. Айнан мана шу ландшафтларда қаҳрамон ўзининг «дори» сини сабр -тоқат билан олади ва унинг ички ҳолати ўзига ва ҳаракатларига ишонч билан тўлади.
Роман алоҳида ҳикоялар, саёҳат эскизлари, қисқа ҳикоялар, кундалик ёзувлардан иборат. Шуниси эътиборга лойиқки, воқеаларнинг ҳақиқий хронологияси бузилган, ўқувчи учун ҳикоя боблари қуйидаги кетма -кетликда жойлаштирилган:

1. 
   «Белла»;
   
2. 
   «Максим Максимич»;
   
3. 
   «Печорин журнали» га кириш сўзи;
   
4.