Çalikuşu reşat Nuri Güntekin’in Eserleri

Kuşadası, 25 Kasım
“Kuşadası’na gider misiniz?” dedikleri vakit, birden sevinmiş, kendi kendime: “Kuşadası, benim
adam, bu kadar zamandan beri aradığım saadeti, gönül rahatımı mutlaka orada bulacağım!” demiştim.
Bu his beni aldatmamıştı. Burasını her yerden ziyade sevdim. Pek güzel bir memleket diye mi? Hayır.
Kuşadası, evvelce zannettiğim gibi. Munise ile -bu sarı papağanımla- avare, yalnız bir hayat
geçireceğim bir Robenson adası çıkmadı.
Rahatım pek yolunda olduğu için mi? Bu da değil. Bilakis her zamankinden ziyade çalışıyorum. Şu
halde? Verilecek cevap biraz gülünç. Fakat ne yapayım ki hakikat. Ben Kuşadası’nı güzel ve rahat yer
olmadığı için seviyorum. Öyle sanıyorum ki, kudret, yalnız güzel simaları değil güzel toprakları,
güzel denizleri de insana gizli gönül azapları versin diye yaratmış.
Bir ay evvel buraya geldiğim vakit, mektebin başmuallimesi beni karşısına aldı. Elli yaşlarında
kadar, hasta, bitkin bir kadın, bana dedi ki:
-Kızım birbirinden tam üç ay fâsıla ile dağ gibi iki oğlumu kara toprağa verdim. Dünyayı gözüm
görmüyor. Seni buraya ikinci muallimelikle göndermişler. Gençsin, malumatlı görünüyorsun, mektebi
sana bırakıyorum. Bildiğin gibi idare et. İki muallimimiz daha var, yaşlı iki hanım, onlardan hayır
yok.
Elimden geldiği kadar çalışacağımı vaat ettim ve sözümde durdum.
Başmuallim Hanım, bana dün dedi ki:
-Feride Hanım kızım, sana ne kadar teşekkür etsem az, vaat ettiğinden on kat ziyade çalıştın. Bir ay
içinde gerek mektep, gerek çocuklarımız çiçek gibi oldu. Allah senden razı olsun. Arkadaşlarından en
minimini çocuklara varıncaya kadar herkes seni seviyor. Ben bile vakit vakit derdimi, yüreğimin
acısını unutuyorum, sen gülerken gülmeye başlıyorum.
Zavallı kadın, kendi kara gözleri için çalıştığımı zannediyor, minnettar oluyordu.
Çalışmak, bütün ruhuyla, kendini başkalarına vermek ne güzel şey! Çalıkuşu tamamıyla eski
Çalıkuşu oldu. Ne o, Ç.’deki müphem yaşamak yorgunluğu, ne İzmir’deki isyanlar, hiçbiri kalmadı,
bir yaz semasına musallat olmuş geçici bir bulut gibi hepsi dağıldı.

---

Saçlarım, birer birer ağarıncaya kadar başkalarının çocuklarına, onların saadetlerine kendimi
vakfetmek artık beni korkutmuyor, iki sene evvel, bir sonbahar akşamı, gönlümün içinde öldürülen
küçüklerin boş yerini başkalarının çocuklarına verdim.