Çalikuşu reşat Nuri Güntekin’in Eserleri

Kuşadası, 28 Ocak
Bu sabah, hastaneye geldiğim vakit ağır yaralı dört zabit getirildiğini haber aldım. Hastabakıcılar,
Hayrullah Bey’in beni aradığını söylediler. Ne vakit nazik bir ameliyat yapacak olsa, beni yanında
istiyor:
-Sana, böyle şeyler göstermek doğru değil, ama, küçük, elinden iş gelecek adam yok, beni kızdırıp
bağırtıyorlar, ne yapacağımı şaşırıyorum, diyor.
Çarşafımı attım, acele acele gömleğimi giydim. Fakat, ben hazırlanıncaya kadar ameliyat bitmişti.
Yaralıyı sedye içinde yukarıya gönderiyorlardı.
Hayrullah Bey, beni yanına çağırdı:
-Küçük, dedi. Ehemmiyetli bir terzilik ettik: “Ameliyata terzilik diyor.” Genç bir erkânıharp
binbaşısı. Bir bomba, sağ kolu ile yüzünün bir tarafını berbat etmiş, kendi odamı verdim. Artık,
onunla sen meşgul olursun. Çok büyük ihtimama ihtiyacı var.
Konuşa konuşa odaya girdik, yatakta yüzü, kolu sargılar içinde sessiz bir insan yatıyordu. Doktorla
yanına yaklaştık, yalnız yüzünün sol tarafı bir parça görünüyordu. Bu çehre bana yabancı değildi.
Fakat bu yüzü bir türlü bulup çıkaramıyordum.
Hayrullah Bey, yaralının sol nabzını tutmuştu. Yüzüne doğru eğilerek iki kere:
-İhsan Bey, İhsan Bey! diye seslendi.
Birdenbire zihnimde bir şimşek çaktı. Ç.’de Abdürrahim Paşa’nın evinde tanıdığım erkânıharp
yüzbaşısı idi. Bir adım geri çekildim; odadan çıkacak, bir daha beni bu yaralı zabiti yanına
göndermemesini doktordan rica edecektim. Fakat hasta, gözlerini açmış, beni görmüştü. Tanıdı, lâkin
ben olduğuma ihtimal vermedi. Yaralandığı günden beri, kim bilir, kaç defa kendini kaybetmiş,
hastalığı, ateşi, ona ne çılgın rüyalar vermişti? Evet, dalgın gözlerin bakışlarından anladım ki, ben
olduğuma ihtimal vermedi, bembeyaz dudaklarında, hafif bir gülümsemeyle tekrar gözlerini kapadı.
İhsan Bey! Bir zaman evvel çocukluğumdan, beni müdafaa eden bir babam, bir kardeşim, bir...
Bildiğim olmamasından istifade etmişler, beni gece âlemlerine sürüklemişlerdi.
Yüreğimde, sürgüne gönderilen bir adi sokak kadını zilletiyle elimi suçsuz yüzüme kapayarak
şehirden çıkıyordum. Dünyayı baştan başa bir zulüm, kendimi o zulme baş eğmekten başka çaresi

---

olmayan bir sefil gibi göründüğüm gibi o günde beni müdafaa ettiniz, mesleğinizi, istikbalinizi
tehlikeye koymak, hatta belki ölmeyi göze alarak mürüvvetini gösterdiniz.
Madem ki hazin bir tesadüf, bugün bizi karşı karşıya getirdi, sizden kaçmayacağım, bu ümitsizlik
ve acı günlerimizde bir küçük kız kardeş gibi kendimi hizmetinize vakfedeceğim.