Çalikuşu reşat Nuri Güntekin’in Eserleri

Yine 25 Şubat gecesi
İhsan Bey’in lambasını gördüğüm vakit, o hâlâ soyunmamıştı. Pencerenin önünde, ayakta duruyor,
akşamın denizdeki son kızıltılarını seyrediyordu.
Söz olsun diye:
-Üniformanızı ne kadar göreceğiniz gelmiş efendim, dedim.
Odaya, akşamın alacakaranlığı iyiden iyiye çökmüştü, İhsan Bey, bu karanlıktan cesaret almış gibi
muammalı bir tebessümle başını salladı, ilk defa açıktan açığa derdini söyledi:
-Üniformam mı efendim? Evet, şimdi ümidim yalnız onda. Yüzümü o, bu hale getirdi. Uğradığım
felaketi tamir etmek kudretini onda görüyorum.
Bu sözlerin manasını anlamıyor, hayretle yüzüne bakıyordum. O hafif bir göğüs geçirerek devam
etti:
-Gayet sade, Feride Hanım anlaşılmayacak şey değil. Bir nizamiye zabiti gibi geriye döneceğim.
Bombanın yarım bıraktığı iş tamam olsun, ben de kurtulayım.
Genç binbaşı, bu sözleri bir çocuk saffet ve ıstırabıyla söylüyordu. Lambayı yakmak için ona
arkamı dönmüştüm. Tutuşturduğu kibriti, belli etmeden üfledim, fitili düzeltmek istiyor gibi eğilerek
gayet yavaş:
-Böyle söylemeyiniz İhsan Bey, siz isterseniz bahtiyar olabilirsiniz Mesela, zararsız bir kızla
evlenirsiniz, iyi bir aileniz, minimini çocuklarınız olur, her şeyi unutursunuz.
Başımı çevirmediğim halde hissediyordum ki, o da bana bakmıyor hâlâ pencereden denizi

---

seyrediyordu.
-Feride Hanım, ne kadar temiz kalpli bir kız olduğunuzu bilmesem, benimle eğleniyorsunuz,
diyecektim. Beni bu halde kim ister? Ben ki böyle olmadan evvel, bir kadının hiç olmazsa gülmeden
yüzüme bakabileceği günlerde bile hoşa gitmemiştim. Şimdi öyle bir alilim ki.
Artık devam etmek istemedi, kendisini toplamaya çalışarak:
-Feride Hanım, bunlar lüzumsuz sözler. Affedersiniz, lambayı yakar mısınız? dedi.
Bir kibrit daha çaktım, fakat elim bir türlü lambaya gitmiyordu. Gözlerimi bir titrek aleve dikerek
düşüne düşüne onun sönmesini bekledim. Oda, eski karanlığın içine düşünce yavaş yavaş:
-İhsan Bey, dedim. Siz o muvaffakiyetsizliğe uğradınız vakit mağrur, hodkâm bir erkektiniz. Elem,
ümitsizlik, kalbinize bu inceliği vermemişti. O vakit, mesleğinizi çiğneyerek, belki ölümü göze
alarak, bir küçük kızı, hakir bir iptidaiye hocasını müdafaa etmiştiniz. Sonra bunların hepsinden daha
mühim olarak bugünkü kadar, -artık saklamayınız, derdinizi anlıyorum-bugünkü kadar bedbaht
değildiniz. Niçin o biçare iptidaiye hocası ömrünü sizin saadetinize vakfetmesin?
Hasta binbaşı, tıkanmış bir sesle:
-Feride Hanım, rica ederim, beni böyle olmayacak hayallere düşürerek büsbütün bedbaht etmeyin,
dedi.
Artık, kararımı vermiştim. Ona döndüm. Başımı önüme eğdim:
-İhsan Bey, ben sizinle, evlenmeyi rica ediyorum. Beni kabul ediniz, göreceksiniz, sizi ne kadar
mesut edeceğim, ne kadar mesut olacağız...
Gözyaşlarıyla perdeli kirpiklerimin arasından binbaşının karanlık yüzünü göremiyordum. Sadece
uzattığım eli dudaklarına götürerek korka korka parmaklarımın ucunu öptü.
Her şey bitti. Artık, bundan sonra kimse benim onu için için sevdiğimi söylemeye cesaret
edemeyecek.