Çalikuşu reşat Nuri Güntekin’in Eserleri

B...27 Ağustos
Bu akşam, minimini bahçemizde ziyafet vardı. Munise ile beraber, Hacı Kalfa ile ailesini akşam
yemeğine davet etmiştik. Alay olsun diye sokaktan üç dört kırmızı kâğıt fener aldırmış, cılız bir
badem ağacının sofra üzerine eğilen dallarına asmıştık.

---

Hacı Kalfa, bunları görünce pek keyiflendi:
-Ayol, bu ziyafet değil, On Temmuz şenliğidir, dedi.
-Hacı Kalfa, bu gece benim kendi On Temmuzum, dedim. Evet, bu gece kendi hürriyet şenliğimdi.
Çalıkuşu, kafesinden kurtulalı bu gece tam bir sene olmuştu. Bir sene, üç yüz altmış beş gün. Ne uzun?
Evvela çok neşeliydim. Mütemadiyen gülüp söylüyordum. O kadar maskaralık ediyordum ki,
Samatyalı Madam, gülmekten tıkanıyor, Hayganuş’un sivilcelerle dolu şişkin yüzü dallardaki kırmızı
fenerler gibi bir renk alıyordu. Hacı Kalfa’nın ellerini dizlerine vurarak:
-Dil otu mu yedin be kızım? diye gülmesi vardı ki...
Geç vakte kadar bahçede oturduk, sonra fenerlerimden birini Mirat’a, birini Hayganuş’a vererek
misafirlerimi selametledim. Munise, gündüzden çok yorgun olduğu için daha biz konuşurken
sandalyesinde uyuklamaya başladı. Onu yatağına gönderdim, kendim, tek başıma bahçede kaldım.
Sakin, yıldızlı bir geceydi. Karşı setteki evlerde ışıklar sönmüştü. Dağ yolu, bu yıldızlı semanın
içinde korkunç bir gölge yığını gibi yükseliyordu.
Bileklerimle alnımı setin kenarındaki parmaklığın soğuk demirlerine dayadım. Etrafımda ne ses, ne
hayat, yalnız uçurumun dibinde, bu dayanılmaz sıcaklara rağmen hâlâ kurumayan derede hafif bir
çağıltı, birkaç yıldız aksi.
Kâğıt fenerlerin mumu artık tükeniyordu. Onların renkli ışıklarıyla beraber içimdeki neşenin de
sararıp solduğunu, gönlüme derin, çaresiz bir karanlığın inmeye başladığını hissediyordum.
Bu bir senenin kâh karanlığını, kâh aydınlık günlerini birer birer hayalimden geçirdim, ne uzun,
Yarabbî, ne uzun?
Soğuğa, cefaya, mihnete hiç şikayetsiz tahammül eden sağlam bir vücudum var.
İhtimal, daha kırk sene, elli sene yaşayacağım. İhtimal daha elli yaş bu hazin muzafferiyetin hazin
yıldönümünü görmem lâzım gelecek. Hayat, ne uzun, Allah’ım, ne uzun?
İhtimal, Munise de bana kalmayacak.
Saçlarıma yavaş yavaş aklar düşecek.
Ümit edeyim, tahammül edeyim, güzel. Ben, buna razıyım, fakat niçin, neyi beklemek için?
Bu bir sene içinde, birkaç defa, kendimi zapt edemedim, ağladım. Fakat bunların hiçbirisinde bu
gece gözkapaklarımın içini yakan yaşlardaki acılık yoktu. O vakit, sadece gözlerim ağlamıştı. Bu gece
gönlüm ağlıyor.