Çarklar Arasında

geçirdikleri birkaç güne, devlet giriş sınavına ve sonraki tatil dönemine ilişkin sahneleri de
tekrar tekrar yaşıyor, bazen de elinde oltayla kendisini ırmak kıyısında otururken görüyor,
güneş altında yatan sulardan yükselen buğunun kokusunu duyuyordu; öte yandan içinde öyle bir
duygu uyanıyordu ki, sanki düşleyip durduğu bu zamanlar, yıllar ve yıllar öncesinde kalmıştı.
Hans ılık, nemli ve karanlık akşamların birinde Heilner'le yatakhanede bir aşağı bir yukarı
gidip geliyor, evden, babasından, oltayla balık  tutmalardan ve okuldan söz ediyordu. Dostu
dikkati çekecek kadar sessizdi; sözünü kesmeden Hans'ı dinliyor, zaman zaman başını sallıyor,
bütün gün oynamadan duramadığı
elindeki küçük cetvelle arada bir düşünceli düşünceli havayı dövüyordu.
Yavaş yavaş Hans da sustu; gece bastırmıştı, bir pencere nişine girip oturdular.
"Baksana Hans!" dedi Heilner sonunda. Sesi güvensiz, sarsak ve telaşlıydı. "Ne var?"
"Ah, hiç!"
"Hayır, söyle ne diyeceksen!"
"Senin anlattığın o bir sürü şey var ya, birbirinden değişik şeyler, onları dinlerken dedim ki

---

kendi
kendime... '
"Ne dedin?"
"Söyler misin Hans, hiç kız peşinde koştun mu sen?"
Bu soruyu bir sessizlik izledi. Böyle bir konuya şimdiye kadar hiç değinmemişler di. Hans'ı
ürküten bir konuydu ama yine de büyülü bir bahçe gibi onu kendine çekiyordu. Ansızın kızarıp
bozardığını hissetti Hans, elleri titremeye başladı.
"Topu topu bir kez," dedi sonra fısıltı halinde. "Ağzı süt  kokan toy bir oğlandım henüz."
Yeniden bir sessizlik oldu.
"Ya sen, Heilner?"
Heilner göğüs geçirdi.
"Boş ver! Biliyor musun, en iyisi bu konudan söz etmemek, hiç önemi yok çünkü." "Hayır,