Çarklar Arasında

dokunacak ve eli kızın eline değecek gibi dikilmeye başlamıştı presin başında; kızın etekliği
vücuduna dokunup eli kızın eline değdikçe, korkulu bir haz duygusuyla kalbi duracak gibi
oluyor, üzerine hoş ve tatlı bir halsizlik
çullanarak dizleri titriyor, kafasının içini baş dönmesiyle karışık bir uğultu dolduruyordu.
Hans ne söylediğini bilmiyor ama Emma'nm sorduklarının hepsine cevap veriyor, Emma
güldükçe kendisi de gülüyordu; Emma birkaç kez yine az önceki gibi muzipliğe kalkışınca, ah
seni, ah seni, der gibi parmağını sallamış, iki kez daha Emma'nm uzattığı şıra dolu bardağı ahp
kafasına dikmişti. Bütün bunlar olurken, bir
yandan da koca bir ordu halinde anılar doludizgin önünden geçip gidiyordu: akşamları kapı
önlerinde
erkeklerle bir arada gördüğü hizmetçi kızlar, okuduğu romanlardan,  öykü kitaplarından
birkaç cümle, dostu Heilner'in dudaklarına kondurduğu öpücük, 'kızlar' ve 'kızlarla

---

âşıktaşlıklar' üzerine kimi sözler,  kimi hikâyeler ve öğrenci arkadaşlar arasındaki gizemli
konuşmalar.
Hans, bir bayırı tırmanan lagar bir beygir gibi güçlükle nefes ahp vermeye başlamıştı.
Her şey değişmişti şimdi. Çevresindeki insanlar ve yapılan işler çözülüp dağılarak renkli
gülüşler içinde bulutumsu bir niteliğe bürünmüştü. Tek  tek sesler, bağırıp çağırmalar ve
kahkahalar puslu genel bir uğultu ve kaynaşma içinde kayboluyor, ırmak ve eski köprü uzakta,
sanki bulundukları yere resmedilmiş gibi duruyordu.
Emma da bir başka görünüm kazanmıştı. Hans yüzünü artık göremiyordu Emma'nm, yalnız
neşeyle gülen koyu renk gözlerini ve pembe ağzını, daha arkada beyaz sivri dişlerini
seçebiliyordu; Emma çözülüp
dağılıyor, Hans bunlardan ancak tek tük parçaları algılıyordu; bazen siyah çorapla iki