Çarklar Arasında

bir tornacı tanımıştı ve bu tornacı yirmi bardak bira içmişti, o nefis Ulm birasından; sonra da
ağzını silip şöyle demişti: "Bu iş tamam! Şimdi de bir şişel şöyle iyisinden şarap getirin de içeyim
bakayım!" Yine kalfa Cannstatt'ta  gemilerde ateşçilik yapan birini tanımış, bu kişi de acılı ve
baharatlı on iki tane tütsülenmiş salam yiyerek bir bahsi kazanmıştı. Ama başka bir bahiste
şansı yaver gitmemişti: Küçük bir lokantanın yemek listesindeki yemekleri bir bir yemeye
kalkmış ve neredeyse yiyip bitirmişti; gelgelelim, listenin sonunda çeşitli peynir cinsleri çıkmış
karşısına, üçüncü peynir cinsine gelince tabağı önünden itip uzaklaştırarak demişti ki: "Ölürüm
de bir lokma daha ağzıma koymam."
Bu tür hikâyeler de hayli rağbet görüyor, dünyanın kimi yerlerinde yiyip içmeye dayanıklı
pek çok kişinin yaşadığını gösteriyordu; herkesin tanıdığı böyle olağanüstü bir kimse vardı ve bu
kimsenin başardığı işlerle ilgili olarak anlatabile-ceği şeyler bulunuyordu. Biri için 'Stuttgart'ta
bir adam'dı bu kahraman, bir başkası için 'sanırım Ludwigsburg'da bir süvari'ydi; bir bahiste on
yedi tane haşlanmış patates yiyordu, bir diğerinde yanında salatası on bir omlet. Bu gibi
kahramanlıklar tarafsız bir ciddiyetle anlatılıyor, hayatta  pek çok güzel becerinin ve acayip
insanın bulunduğunu, aralarında eşine rastlanmaz antikaların da yer aldığını işitmek insanı
rahatlatıyordu.
Gedikli müşterilerin masalarındaki yavan sohbetlerden miras kalmış bu rahatlık
duygusunun ve tarafsızlığın kökü eskiye dayanır, saygıdeğer şeylerdir hepsi, gençler tarafından
da tıpkı içki içmeler, politika  yapmalar, sigara tüttürmeler, evlenmeler ve bu dünyadan göçüp
gitmeler gibi öykü- nülegelir.
Üçüncü bardakta dört arkadaştan biri, peki pasta nerde, pasta yok mu, diye sordu. Bunun