Hercai hercai

söyleme korktuğum o sözleri. Dilinin ucuna diken gibi batan bu naif cümleler,
dudaklarından çıkamıyordu.
Cevapsız  kalan  sorusu  karşısında  tek  kolundan  tuttuğu  kadını  hızla  çekti
kendine. “Söyle! Sana hiç seni sevdiğimi söyledim mi?”
“Söylemedin  Miran…”  Gönül’ün  dili  de  kalbi  de  isyan  ediyordu  bu
çaresizliğe. Duymamıştı, bir gün olsun duyamamıştı!
“Söylemedim  çünkü  seni  sevmedim  hiçbir  zaman!  O  lanet  olasıca  günden
beri peşimden bir kez olsun ayrılmadın… Kanıma girdin, yetmezmiş gibi de
yatağıma…”
Miran’ın sözleri, yanağına aniden inen tokatla yarıda kesildi. Sadece kendisi
değil  Gönül  de  öfkesine  yenik  düşüyordu  çoğu  zaman.  Fakat  bu  yaptığının
Miran  tarafından  affedilir  bir  yanı  yoktu.  Miran  yediği  tokadın  şokunu
yaşarken  gözleri  hiç  olmadığı  kadar  korkunç  bakıyordu.  Belki  de  bu  son

---

damlaydı  bardağı  taşıran.  Kolundan  tuttu  Gönül’ü.  Bedeninde  kaynayan
öfkenin  verdiği  güçle  yatağa  fırlattı.  Gönül  ansızın  yatakla  bütünleşirken
Miran öyle kuvvetli bağırdı ki, muhtemelen civardaki tüm evler bunu duydu.
“Bu  cesareti  nereden  alıyorsun  lan  sen,  nereden?”  Gönül’ün  kulakları  şu  an
sağır olsa yeriydi.
“Beni bu hale getiren sensin, sen!” Gönül’de de ipler kopmuştu. Bir yandan
da haykırarak ağlamaya başlamıştı.
Miran  bir  elini  sinirle  sıkarken,  diğer  elinin  işaret  parmağını  tehdit
edercesine  kaldırdı  Gönül’e  doğru.  İçinden  geleni,  şuursuzca  dile  döktü.
“Senden  de,  o  bitmeyen  aşkından  da  nefret  ediyorum!”  Susup  sert  bir  nefes
aldı.  Eli  yavaşça  yere  düşerken  işaret  parmağı  kendisine  döndü.  “Sadece
senden  değil,”  dedi  sesi  güçsüzleşirken.  Aciz,  bıkkın,  acılı  bir  tona  büründü
sesi.  Ve  Gönül’ü  tamamen  bitirecek  o  sözleri  sarf  etti  acımasızca.  “Âşık
olduğun, her şeyimden tiksiniyorum!”
Arkasını  döndü.  Bu  kadına  olan  nefreti  bambaşka  bir  boyut  kazanmıştı  şu
anda. Ne acıma hissiyatı ne de suçluluk duygusu. Kalbi öylesine taş olmuştu
ki, hiçbir şey hissedemiyordu. Dolaba doğru yürüdü. Kırarcasına açtığı dolap
kapağının ardından, eline geçen bir ceketi aldı ve kapıya doğru yürüdü.
Gönül’ün  ardından  geleceğini  biliyordu  fakat  arkasına  dönüp  bakmıyordu,
bakmayacaktı da. İki parmağına geçirdiği ceketi, kolunu kaldırarak omzundan
sarkıttı.  Hızlı  hızlı  indi  merdivenleri.  Basamakların  sonuna  geldiğinde
duymuştu Gönül’ün sesini. “Miran nereye? Beni bırakıp nereye gidiyorsun?”
Olduğu yerde duraksadı Miran. Aklına Reyyan geldi. Günler öncesinde aynı
sözleri,  onun  ağzından  da  duymuştu.  Ne  kadar  berbat  bir  adam  olmuştu
böyle?  Beyninde  Reyyan’ın  ses  tonu  yankılanırken,  Gönül’ün  sesi  arka
planda kalıyordu.
Hızla  yürüdü  kapıya  doğru.  Bugün  bu  evden  çıkıp  gidecek  ve  bir  daha  da
asla  geri  dönmeyecekti.  Yüreğine  prangalar  vuran  sancılı  esaret  bitmişti.
Miran, gönlüne sürgün ettiği vicdan yarasından bugün kurtulmaya yemin etti.
Dayanağının  son  noktasındaydı.  “Gelme  arkamdan,”  diye  bağırdı.  “Ömrünü
avuçlarına tutsak ettiğin adam, bugün azat ediyor kendini.”
Gönül  merdiven  basamaklarının  sonuna  tünedi  halsizce.  Sarsıla  sarsıla
ağlıyordu. “Sen benim tutsağım değildin Miran, her şeyimdin!”
Miran  kapıyı  açıp  çıkmadan  evvel  son  bir  kez  daha  durdu.  Fakat  arkasını
dönmedi.  Çünkü  Gönül’e  ne  zaman  baksa,  vicdanı  sebepsizce  kanıyor,  yine
kıydığı kendisi oluyordu. Bu sefer değildi, bu sefer değil.

---

“Kendine  yeni  bir  yol  çiz,”  dedi  kendinden  emin  bir  halde.  Böyle  olsun
istememişti, ama olmuştu. Bugün kocalıktan men ediyordu kendini. Şimdiden
öyle bir ağırlık kalkmıştı ki üzerinden. “Bir yol çiz ve içinde ben olmayayım.
Çünkü benim çizdiğim yolda, artık sen yoksun!”