Hercai hercai

Canımı  yaka  yaka  gidiyorsun,  yüreğime  basa  basa…  İçimdeki  bu  sevdayı,
sana söyleyemeden gidiyorsun Reyyan… Hiçbir zaman bilemeyeceksin…
Söylemek istedikleriyle, söyledikleri arasında koca bir uçurum vardı. “Bana
dargın gitme,” diyerek araladı güçsüz dudaklarını. “Bana gücenme, yeri geldi
kızdım,  yeri  geldi  kırdım  seni.  Ama  sen  yine  de  bana  küsme.  Bilirsin,  ölüm
var. Hakkını helal et Reyyan.” Şimdi o uçurumdan aşağıya atlıyordu Azat. En
çok da canını yakan buydu ya. Söylemek isteyip de söyleyemedikleri.
Reyyan  huzursuzca  kafasını  salladı.  Hayır,  bu  mesele  bu  kadar  büyük
değildi, olmamalıydı. O Azat’a bu kadar kızgın değildi. Zaten ufacık bir özrü
bile  yetmişti  küskünlüğün  sona  ermesine.  Zaten  acı  çekiyordu  günlerdir,
şimdi de Azat’ın sözleri tuz biber olmuştu üzerine. “Sen benim abimsin, sana
hakkım  helal  olsun,  ben  size  istesem  de  kızamam  ki…”  Sona  doğru  kısılan
sesi  ağlayacağının  habercisiydi.  Günlerdir  büyük  bir  direniş  gösterdiği
gözyaşlarına Azat sayesinde yenilmişti bugün.
Elini  dudaklarına  kapatıp  sesli  bir  şekilde  koyverdi  ağlamasını.  Azat,

---

Reyyan’ın  ağladığını  görünce  dayanamayarak  merdivenlere  doğru  yürüdü.
Biraz  daha  yanında  kalırsa  sevdası  kendini  ele  verecekti.  Reyyan  ağlıyordu,
Azat  paramparça  oluyordu  her  gözyaşında.  Avluya  hızlı  bir  şekilde  inip
kapıya doğru yürüdü. Reyyan’ı ağlatmak istememişti.
Kapıdan  çıktığında  içli  bir  nefes  alarak  ellerini  gözlerine  bastırdı.  Gözleri
acıyordu.  Azat  ağlayamazdı  ve  şu  an  içi  kan  ağladığı  için  gözleri  feci  bir
biçimde  yanıyordu.  Hızlı  adımlarla  konaktan  uzaklaşırken  sitemli  sözcükler
mırıldanıyordu dili.
“Sen hiç ağlama güzel gözlüm, mutlu ol ömrün boyunca… Hüzün, sana hiç
uğramasın!”

---