Jahon tarixi

hamda shaxta egalari bilan tred-yunionlar o‘rtasida mamlakat miqyosida
jamoaviy shartnomalar imzolanishining bekor qilinishiga rozi bo‘lish talab
etilgan edi. Ayni paytda, agar ishchilar bu talabni rad etsalar, lokaut e’lon
qilinishi bilan dag‘dag‘a qildilar. Ultimatum mamlakatda keskin norozilikka
sabab bo‘ldi. Shunga qaramay, kon egalari 1926-yilning 1-may kuni ish
haqi kamaytirilishini e’lon qildilar.
Bunga javoban 4-may kuni Buyuk Britaniyada ishchilarning umumiy
ish tashlashi boshlandi. Unda jami 6 mln ishchi qatnashdi. Tred-yunionlar
umumiy ish tashlash sof iqtisodiy talablar ostida o‘tishini istar edi. Biroq
ish tashlashlar iqtisodiy doiradan chiqib, siyosiy nizoga aylanishi xavfi tug‘ildi.
Chet davlatlar ishchilari Buyuk Britaniya ishchilari bilan birdam
ekanliklarini bildirdilar. Ular Buyuk Britaniyaga jo‘natilishi mo‘ljallangan
yuklarni ortishni to‘xtatib qo‘ydilar. Ish tashlaganlarga moddiy yordam
ko‘rsatish maqsadida mablag‘ to‘plab, Buyuk Britaniya ishchilariga
jo‘natdilar.
Siyosiy nizo kelib chiqishidan cho‘chigan tred-yunionlar Bosh kenga-
shi 12-may kuni umumiy ish tashlashni to‘xtatish haqida qaror qabul qildi.
Ayni paytda hukumat bilan muzokaraga kirishildi. Ishchilar o‘zlari
xohlamasalar-da, tred-yunionlar Bosh kengashi qaroriga bo‘ysunishga majbur
bo‘ldilar. Konchilar esa kurashni dekabr oyigacha davom ettirdilar va oxir-
oqibatda ular ham ish tashlashni to‘xtatishga majbur bo‘ldilar. Shunday
qilib, 1926-yilgi umumiy ish tashlash mag‘lubiyatga uchradi.
Tred-yunionlar rahbariyati Buyuk Britaniyadagi mavjud ijtimoiy-siyosiy
tizimni saqlab qolish tarafdori ekanligi tufayli shunday bo‘ldi. Hukmron
doiralar o‘z mavqelarini yanada mustahkamlashga qaror qildilar. Chunon-
chi, ish tashlashni taqiqlovchi qonun qabul qilindi. Bunga ko‘ra, ish tashlash
ayrim olingan bir korxona yoki sanoatning ayrim olingan bir tarmog‘idagina
o‘tkazilishi mumkin edi.
1929-yilning may oyida Buyuk Britaniyada
navbatdagi parlament saylovi bo‘lib o‘tdi. Unda
Leyboristlar, kichik farq bilan bo‘lsa-da, g‘alaba
qozondi (287 o‘ringa ega bo‘ldi. Konservatorlar partiyasi 260 o‘ringa ega
bo‘ldi).
Leyboristlar bu g‘alabaga ko‘mir sanoatini, transport va banklarni
milliylashtirish, ishsizlikni tugatish, 7 soatlik ish kunini tiklash, 1927-yilgi
tred-yunionlar haqidagi bergan va’dasi tufayli erishdi. Iyun oyida R. Mak-
donald leyboristlarning ikkinchi hukumatini tuzdi.
Leyboristlarning
ikkinchi hukumati

61
1929-yilning kuzida boshlangan jahon iqtisodiy inqirozi hukumat
va’dalarining bajarilishini qiyinlashtirib qo‘ydi. 1930-yil boshlarida Buyuk
Britaniyada ham iqtisodiy inqiroz boshlandi va u 1932-yilda o‘z cho‘qqisiga
chiqdi. Shu yili sanoat ishlab chiqarishi 1929-yilga nisbatan 20 foizga qisqardi.
Ishsizlar soni 3—3,5 mln kishini tashkil etdi. Funt sterling qiymati uchdan
birga qadrsizlandi. Real ish haqi kamaydi. Qishloq xo‘jaligida ham ishlab
chiqarish qisqardi.
Tashqi savdo hajmi keskin kamaydi. Buyuk Britaniyani an’anaviy
bozorlardan siqib chiqarish jarayoni kuchaydi. Shunday sharoitda ham
hukumat qator va’dalarni bajardi. Chunonchi, ko‘mir konlarida 7 soatlik
ish kuni joriy etildi. Ishsizlik bo‘yicha, sug‘urta to‘g‘risida yangi qonun
qabul qilindi. Ishsizlik bo‘yicha nafaqa olish muddati 3 oydan bir yilga
uzaytirildi.
Ishsizlikka qarshi kurash bo‘yicha yangi vazirlik va ishsizlar uchun ish
qidirish bo‘yicha maxsus qo‘mita tashkil etildi. Bu tadbirlar ishsizlarning
ahvolini ma’lum darajada yaxshilashga xizmat qildi. Biroq yirik kapital
tazyiqi ostida kun tartibida ish haqini, ishsizlik nafaqalarini kamaytirish,
bilvosita soliqlarni oshirish masalasi ko‘ndalang bo‘lib qoldi. Bu hol
Leyboristlar partiyasining bo‘linib ketishiga olib keldi.
Yuqorida qayd etilgan masala tarafdori bo‘lgan R. Makdonald 1931-yil
25-avgustda «Milliy hukumat» deb atalgan koalitsion hukumat tuzdi (uning
tarkibiga milliy-leyboristlar, milliy-liberallar va konservatorlar partiyasi
vakillari kirdi).
Shunday sharoitda, 1931-yil oktabr oyida parlamentga navbatdan tashqari
saylov o‘tkazildi. Unda konservatorlar partiyasi g‘alaba qozondi (740 o‘rin).
Yana milliy hukumat (1931—1935) tuzildi. Uni yana R. Makdonald bosh-
qardi. Hukumat ish haqini va ijtimoiy sohalarga ajratiladigan xarajatlarni
kamaytirish hisobiga inqirozdan chiqish dasturini amalga oshira boshladi.
Ingliz kapitalining chetga ko‘plab chiqib ketishidan qo‘rqqan hukumat funt
sterlingning oltinga nisbatan qiymatini bekor qildi. Binobarin, endilikda
funt sterling oltinga almashtirilmaydigan bo‘ldi. Ayni paytda AQSH va
Fransiya banklari Buyuk Britaniyaga 80 mln funt sterling miqdorda qarz
berdi.
Hukumat tashqi savdoda erkin savdodan voz kechish va proteksionizm
(milliy iqtisodiyotni himoya qilish) yo‘lidan bordi. Unga ko‘ra, imperiya
tarkibiga kiruvchi hududlarda ingliz tovarlaridan olinadigan boj chet davlatlar
tovarlarinikidan 10 foiz kam miqdorda belgilandi. Bu tadbir Buyuk Britaniya-
ning imperiya bozorlaridagi mavqeyini mustahkamladi.
Hukumat ko‘rgan chora-tadbirlar o‘z samarasini berdi. 1932-yil oxiridan
boshlab iqtisodiyotda biroz bo‘lsa-da, sog‘lomlashish boshlandi. 1934-yilga
kelib sanoat ishlab chiqarishi hajmi 1929-yil darajasiga yetdi.
1935-yil oxirida parlamentga bo‘lib o‘tgan saylovlarda Konservatorlar
partiyasi g‘alaba qozondi (385 o‘rin). Bu partiya rahbari S. Bolduin ikkinchi

62
milliy hukumatni tuzdi. Hukumat iqtisodiyotni to‘la sog‘lomlashtirish
siyosatini davom ettirdi. Chunonchi, proteksionizm davom ettirildi. Bu siyosat
avtomobil, aviatsiya, elektrotexnika va kimyo sanoatiga katta ijobiy ta’sir
ko‘rsatdi.
Funt sterlingni oltinga almashtirish bekor qilinishining davom ettirilishi
ham ijobiy samara bermay qolmadi. Bu yo‘l ingliz sarmoyasini chetga
chiqarishning oldini oldi. Chunki funt sterlingning oltinga almashtirilmas-
ligi sarmoyani chetga chiqarishni foydasiz yoki samarasiz qilib qo‘ydi. Endi
sarmoyadorlar o‘z sarmoyalarini asosan mamlakat ichida joylashtira boshladi.
Masalan, 1936-yilda Buyuk Britaniya chetga 61 mln funt sterling sarmoya
chiqargan bo‘lsa, bu ko‘rsatkich mamlakat ichkarisida 217 mln funt ster-
lingni tashkil etdi. Bu esa sanoatning yanada taraqqiy etishiga olib keldi.
Xususiy sarmoyalarning ichki bozorga joylashtirilishiga hukumat olib borgan
moliyaviy siyosat ham katta yordam berdi. Xususan, hukumat banklarning
tadbirkorlarga eng arzon — 2 foiz miqdorida kredit berishi tartibini joriy
etdi. (Avval 10—12 foiz edi.)
Biroq Buyuk Britaniya iqtisodiy inqiroz iskanjasidan to‘la qutula olmadi.
1937-yilning kuzidan boshlab ishlab chiqarish yana pasaya boshladi.
Chunonchi, 1938-yilda sanoat ishlab chiqarishi 1937-yilga nisbatan 12 foizga
kamaydi. Ishsizlar soni yuqoriligicha qolaverdi. Shu tariqa 30-yillarning
oxiriga kelib Buyuk Britaniyaning jahondagi iqtisodiy mavqeyi sezilarli
darajada pasaydi. Endilikda nafaqat AQSH, balki Germaniya, Italiya va
Yaponiya uning raqiblariga aylangan edi.
R. Makdonald realist siyosatchi edi. U o‘z siyosiy
faoliyatini Buyuk Britaniya qudratli davlat bo‘lgan
paytdan boshlab, uning bu qudratidan faqat alam-
li xotira qolgan paytda yakunladi. R. Makdonald realist bo‘lganligi uchun
ham Buyuk Britaniyaning sobiq buyukligini, qudratini qayta tiklab bo‘lmas-
ligini yaxshi tushunar edi. Biroq u Buyuk Britaniyani bundan keyin ham
jahon siyosatida o‘z so‘zi bor davlat holatida ko‘rishni xohlar va shunga
astoydil intilar edi. Garchand u sovetlarga qarshi bo‘lsa-da, real voqelikdan
kelib chiqib, 1924-yilda Sovet davlatini tan oldi va u bilan diplomatik aloqa
o‘rnatdi.
Buyuk Britaniya 1925-yilda o‘tkazilgan Lokarno konferensiyasi tashab-
buskorlaridan biri edi. Bu konferensiya Germaniyani G‘arb davlatlari bilan
yarashtirishga xizmat qildi. Ayni paytda G‘arb davlatlari Germaniyaning
Yevropa Sharqidagi erkin harakatiga to‘siq bo‘luvchi kafolatlar tizimini
yaratmadi.
1927-yil 24-martda Buyuk Britaniya Xitoyga qarshi harbiy intervensiya
uyushtirdi. Uning maqsadi Xitoyda Chan Kayshi hokimiyatini to‘la qaror
toptirish edi. 18-aprelda Nankinda Chan Kayshi hukumati qaror topdi.
30-yillarda Buyuk Britaniya tashqi siyosati ikki asosiy muammoga duch
keldi. Bular, bir tomondan, fashistlar Germaniyasining Yevropadagi agressiv
1924—1939-yillarda
tashqi siyosat

63
tashqi siyosati, ikkinchi tomondan esa, imperiya mustamlakalarida kuchay-
gan milliy-ozodlik harakati muammolari edi.
Buyuk Britaniya Fransiyaning Yevropadagi ta’sirini zaiflashtirishda
Germaniyadan foydalanishga intildi. Buning natijasi o‘laroq, 1935-yil 30-
iyunda Buyuk Britaniya — Germaniya dengiz bitimi imzolandi. Bu bitimga
muvofiq Germaniya Buyuk Britaniya harbiy-dengiz flotining uchdan bir
qismiga teng miqdorda dengiz floti tuzish imkoniyatini qo‘lga kiritdi. Bu
Versal shartnomasining ochiqdan-ochiq buzilishi edi.
Fashistlar Germaniyasi Reyn viloyatiga qo‘shin kiritganda ham Buyuk
Britaniya jim kuzatuvchiga aylandi. Bu jim kuzatuvchilik amalda
Germaniyaga kelgusida ham shunday tajovuzlarni davom ettirishga ruxsat
berish bilan barobar edi. 1936-yilda Ispaniyada Franko fashistik diktaturasi
o‘rnatilishiga Germaniya yordam qo‘lini cho‘zgan paytda Buyuk Britaniya
Ispaniya ishlariga aralashmaslik siyosatini yuritdi. Bu siyosat Ispaniyaning
qonuniy hukumatiga qurol-yarog‘ eksport qilishni amalda to‘xtatib qo‘ydi
va bu bilan Buyuk Britaniya Ispaniyada fashizmning hokimiyat tepasiga
kelishiga ko‘maklashdi.
1937-yilda hokimiyat tepasiga kelgan Konservatorlar partiyasi rahbari
N. Chemberlen (1869—1940) o‘zining 3 yillik bosh vazirlik faoliyati
davomida Gitlerni «tinchlantirish» siyosatining tashabbuskori bo‘lib may-
donga chiqdi.
Shuning uchun ham Buyuk Britaniya Germaniyaning Avstriya, Chexos-
lovakiyani bosib olishiga amalda yordamlashdi. U bunday «kichik» yon
berishlar bilan butun bir avlod uchun tinchlikni saqlab qolmoqdaman, deb
qayta-qayta uqtirardi.
Biroq Germaniya birinchi navbatda Sovet davlatiga emas, G‘arb
davlatlariga qarshi urush boshlashi to‘g‘risidagi rejasi haqidagi ma’lumotlar
tez orada Buyuk Britaniyaga ma’lum bo‘lib qoldi. Endi Buyuk Britaniya
zo‘r berib urushga tayyorlana boshladi. Harbiy xarajatlar ikki baravar oshi-
rildi.
Bundan tashqari, Buyuk Britaniya harbiy doktrinani faqat o‘zini emas,
balki Fransiyani ham himoya qilishga mo‘ljallab qayta tuzdi. 1939-yil 15-
aprelda Buyuk Britaniya tarixida birinchi marta tinch davrda umumiy harbiy
majburiyat joriy etildi. Agar Germaniya Polshaga hujum qilsa, Buyuk
Britaniya unga harbiy kuch bilan ham yordam beradigan bo‘ldi. Bunday
kafolatlar Gretsiya, Ruminiyaga ham berildi.
Biroq N. Chemberlen hanuz Germaniya bilan til topishish umididan
voz kechmagan edi. Uning maqsadi Germaniya agressiyasi tig‘ini Sovet
davlatiga burib yuborish edi. Germaniya armiyasi Pragani egallagach,
N. Chemberlen umidlari puchga chiqdi. Endi urush bo‘lishi muqarrar edi.
Bu hol Buyuk Britaniyani Moskva bilan muzokaralar boshlashga majbur
etdi. Biroq har ikki tomonning aybi bilan bu muzokaralar natijasiz tugadi.
Xususan, Buyuk Britaniya va Fransiyaning maqsadi Sovet davlatiga bir tomon-

64
lama majburiyat yuklash, uni Germaniyaga qarshi urushga tortish, o‘zlari
esa chetda qolish edi.
Moskva esa bu orada Buyuk Britaniyaning Germaniya bilan dunyoni
o‘z ta’sir doiralariga bo‘lib olish to‘g‘risida yashirin muzokaralar olib
borayotganligi haqidagi ma’lumotlarni qo‘lga kiritdi. Natijada Sovet hukumati
bunga javoban Germaniya bilan yaqinlashish yo‘lini tutdi. Va 1939-yil 23-
avgustda Germaniya bilan Sovet davlati o‘rtasida o‘zaro hujum qilmaslik
to‘g‘risida shartnoma tuzildi. Sharqda o‘z mavqeyini mustahkamlab olgan
Germaniya 1939-yil sentabrda Polshaga hujum qildi. 2—3-sentabr kunlari
esa Buyuk Britaniya va Fransiya Germaniyaga qarshi urush e’lon qildilar.
Shu tariqa Ikkinchi jahon urushi boshlanib ketdi. Endi Buyuk Britaniya
doiralari N. Chemberlenning «tinchlantirish» siyosatining mevasini tatib
ko‘rishga majbur bo‘ldilar.
Buyuk Britaniyaning mustamlakalarida milliy-
ozodlik kurashi hech vaqt to‘xtagan emas.
Dominionlar esa o‘z huquqlarining yanada ken-
gaytirilishi uchun kurashganlar. Shuning uchun
ham Buyuk Britaniya mustamlaka va dominionlarda juda katta qo‘shin
saqlashga majbur bo‘ldi. 1930-yil aprel oyida Hindiston Milliy Kongressi
hind xalqini yana fuqaroviy bo‘ysunmaslikka chaqirdi. (Birinchi bosqich
1919—1922-yillar.) Bu narsa kuchli ommaviy namoyishni keltirib chi-
qardi. Ingliz ma’murlari bu namoyish rahbarlarini juda og‘ir jazolarga
mubtalo etdi.
1931-yilda Buyuk Britaniya o‘z dominionlarining huquqlaridagi
cheklashlarni bekor qilish haqidagi hujjatni joriy etishga majbur bo‘ldi. Bu
hujjat Buyuk Britaniya tarixiga «Vestminster nizomi» nomi bilan kirgan.
Hujjat dominionlarining ichki va tashqi siyosatda to‘la mustaqilligini e’lon
qildi.
Endi dominionlar (Kanada, Avstraliya, Yangi Zelandiya) qabul qilgan
qarorlar Buyuk Britaniya parlamenti tomonidan tasdiqlanmaydigan bo‘ldi.
Shu tariqa shu vaqtgacha davom etgan qoida, ya’ni Buyuk Britaniya
parlamentining dominionlarda qabul qilingan istalgan qonunni bekor qilish
huquqi barham topdi. Biroq Buyuk Britaniya hukmron doiralari Hindistonga
dominion huquqi berishga shoshilmadi. Ayni paytda hukumat dominionlarni
mumkin qadar o‘z ta’sir doirasida saqlashga harakat qildi.
«Vestminster nizomi»ga ko‘ra, dominionlar Buyuk Britaniya bilan
birgalikda «Britaniya Millatlar Hamdo‘stligi»ga birlashdilar. (Bu hamdo‘stlik
hozirgi kunda ham mavjud. Kanada, Avstraliya va Yangi Zelandiya kabi
sobiq dominionlarda hamon davlat boshlig‘i Buyuk Britaniya qirolichasi
tomonidan tayinlanadi.) 30-yillarda Irlandiya masalasi yana keskinlashdi.
1937-yilda Janubiy Irlandiya Mustaqil davlat deb e’lon qilindi. Shimoliy
Irlandiya esa imperiya tarkibida qolaverdi.
Mustamlaka
va dominionlardagi
ahvol

65
SAVOL VA TOPSHIRIQLAR
1. Birinchi jahon urushi Buyuk Britaniya uchun qanday oqibatlar keltirdi?
2. 1918—1929-yillardagi Buyuk Britaniya iqtisodiy taraqqiyoti haqida
nimalarni bilib oldingiz?
3. Buyuk Britaniya ichki siyosiy hayoti qay yo‘nalishda davom etdi?
4. 1918—1923-yillardagi Buyuk Britaniya tashqi siyosati asosiy yo‘na-
lishlari haqida so‘zlab bering.
5. Jahon iqtisodiy inqirozining Buyuk Britaniya uchun oqibatlari nimalardan
iborat bo‘ldi va hukumat inqirozdan chiqish uchun qanday favqulodda
choralarni ko‘rdi?
6. 1924—1939-yillarda Buyuk Britaniya tashqi siyosatida ro‘y bergan
asosiy voqealar haqida nimalarni bilib oldingiz?
7. N. Chemberlenning Germaniyani tinchlantirish siyosati qanday
oqibatlarga olib kelgan edi?
8. Buyuk Britaniya o‘z mustamlakalari va dominionlariga nisbatan tutgan
siyosatining mohiyatini nima belgilar edi?
DARSLIK MATNI BILAN ISHLASH
Fransiya va Buyuk Britaniyada yuz bergan iqtisodiy inqiroz, uning oqibatlari
va inqirozni bartaraf etish bo‘yicha ko‘rilgan choralarni qiyoslash jadvalini
to‘ldiring
a
d
a
y
i
s
n
a
r
F
a
d
a
y
i
n
a
t
i
r
B
k
u
y
u
B
7-§. Italiya va Ispaniya
Italiya ham urushda g‘olib davlatlardan biri edi.
Biroq bu g‘oliblik unga juda qimmatga tushgan.
Italiya urushda 650 ming fuqarosini yo‘qotdi. 800
mingdan ortiq kishi mayib-majruh bo‘lib qoldi.
Mamlakat harbiy xarajatlari 46 mlrd lirni tashkil etdi. Urush mamlakatni
moliyaviy jihatdan holdan toydirdi.
Ayni paytda Italiya Buyuk Britaniyadan 2,5 mlrd, AQSHdan esa 1,5
mlrd dollar qarz bo‘lib qoldi. Shu tariqa Italiyaning chet el mahsulotlariga,
kreditlarga qaramligi yanada kuchaydi.
Urushgacha ham qishloq xo‘jaligi Italiya iqtisodiyotining nihoyatda qoloq
sohasi edi. Urush esa bu sohani yanada xarob qildi. Yer egaligida o‘rta
asrchilik qoldiqlari hamon davom etardi. Chunonchi, 40 ming yirik yer
egalari 10 mln gektar yerga egalik qilgani holda, 2,5 mln dehqon atigi
6 mln gektar yerga egalik qilardi. Dehqon oilalarining deyarli yarmida hech
qanday yer yo‘q edi. Ular og‘ir shartlar asosida ijaraga yer olib hayot
kechirganlar. Italiyaning janubida (Sitsiliya va Sardiniyada) ahvol undan
ham og‘ir edi.
Birinchi jahon
urushining Italiya
uchun oqibatlari
?
5 — Jahon tarixi

66
Davlat qarzining ko‘pligi soliqlarni keskin oshirishga olib keldi. Pul
qadrsizlandi, natijada narx-navo dahshatli tarzda o‘sib bordi. Mamlakatda
ocharchilik ro‘y berdi. Buning ustiga urush natijalari Italiyani g‘oliblar ichida
mag‘lub davlatga aylantirib qo‘ydi. Ma’lumki, Italiya dastlab «Uchlar
ittifoqi»ning a’zosi bo‘lgan edi. Jahon urushi boshlangach Italiya kutib turish
yo‘lini tutdi. Bundan foydalangan Antanta, katta va’dalar berib, Italiyani o‘z
tomoniga og‘dirishga muvaffaq bo‘lgan edi.
Ammo Parij sulh konferensiyasida Buyuk Britaniya va Fransiya o‘z
va’dalari ustidan chiqmadi. Ya’ni, ular va’da qilingan hududlarni Italiyaga
bermadi. To‘g‘ri, Italiya nasibadan quruq qoldirilmadi. Chunonchi, sobiq
Avstriya — Vengriya imperiyasiga qarashli Janubiy Tirol va Adriatika
sohilidagi Triyest porti, Yugoslaviyaning ba’zi hududlari, shuningdek,
Turkiyaga qarashli Dodekanes oroli Italiyaga berildi. Ayni paytda Italiya
Millatlar Ligasining doimiy a’zosi maqomiga ega bo‘ldi. Shuningdek, unga
Fransiya harbiy-dengiz floti qudratiga teng flotga ega bo‘lish huquqi berildi.
Biroq hukmron doiralar uchun bular oz bo‘lib ko‘rindi. Oz ulush
tekkanidan arazlagan Italiya bosh vaziri Orlando Parij tinchlik konferen-
siyasidan ketib qolgan edi. G‘oliblar ichidagi bunday mag‘lubiyat Italiya
aholisi ruhiyatiga jiddiy salbiy ta’sir ko‘rsatdi. Urushning Italiya uchun
ham iqtisodiy, ham siyosiy jihatdan bunday oqibatlari mamlakatda siyosiy
inqirozni yanada chuqurlashtirib yubordi.
Shunday bir sharoitda Italiyada chuqur islohotlar o‘tkazish yo‘li bilan
jamiyatni iqtisodiy va siyosiy inqirozdan chiqarib keta olishga qodir bo‘lgan
biror-bir yetakchi siyosiy partiya yo‘q edi. Binobarin, Italiyada kuchli
parlamentarizm an’analari bo‘lmagan. Bu omil, o‘z navbatida, Italiyada
fashizmning hokimiyat tepasiga kelishiga yo‘l ochdi.
Italiyaning yirik siyosiy arboblaridan biri Orlando
1917-yilning oktabrida bosh vazir lavozimini egal-
lagan. Orlando hukumati Italiyaning jahon uru-
shida qatnashishini davom ettirdi. Bu hukumat
Antantaning Sovet Rossiyasiga qarshi kurashida Italiya ishtirokining tarafdori
bo‘ldi. Shuning uchun ham 1918-yili o‘z qo‘shinlarini Odessa, Murmansk
va Vladivostokka yubordi.
Antantaning Sovet hukumatini harbiy yo‘l bilan bo‘g‘ib tashlashga urinishi
muvaffaqiyatsizlikka uchraganligi avvalgi mavzulardan ma’lum. Chunonchi,
Italiyaning g‘oliblar ichida mag‘lub bo‘lib qolishi Orlando hukumatining
katta yo‘qotishi edi va uning obro‘sini tushirib yubordi. Chunki Italiya o‘zi
da’vo qilgan Dalmatsiya, Valoniya, Simernadan birortasini ham ololmadi.
Buning ustiga, Turkiyaga qarashli Simernani bosib olish uchun 1919-yilning
may oyida hujum boshladi va mag‘lubiyatga uchradi.
Bundan tashqari, Italiya Albaniyani ham tashlab chiqishga majbur bo‘ldi.
Hukumat tashqi savdo bozorlarining qo‘ldan ketishi hamda tashqi kredit
uzilib qolishining oldini ololmadi. Natijada urushdan biroz keyin mamla-
Orlando hukumatining
ichki va tashqi
siyosati

67
katda iqtisodiy inqiroz boshlandi. Oqibatda ish haqi keskin pasaydi, inflatsiya
kuchaydi. Armiya safidan bo‘shatilgan harbiylar ishsiz qoldilar. Ana shunday
sharoitda (1919-yil iyun oyida) Orlando hukumati iste’fo berishga majbur
bo‘lgan.
1919-yil noyabr oyida bo‘lib o‘tgan parlament saylovida Italiya Sotsialistik
partiyasi g‘alaba qozongan bo‘lsa-da, bu mamlakatdagi iqtisodiy va siyosiy
vaziyatni yumshatishga olib kelmadi.
1919—1920-yillar Italiya tarixiga ham «Qizil ikki
yillik» nomi bilan kirdi. Bu ibora shuni bildiradiki,
shu ikki yil ichida Italiyada ham Sovet Rossiyasida
(bolsheviklar qizil deb ham atalardi) amalda
oshirilgan ba’zi tadbirlar amalga oshirildi. Chunonchi, Shimoliy Italiyada
ishchilar zavod va fabrikalarni egallab oldilar va ishlab chiqarish ustidan o‘z
nazoratlarini o‘rnatdilar. Zavod va fabrikalarni qo‘riqlash uchun qizil gvardiya
tuzdilar.
Italiya armiyasi mamlakat ichkarisidagi siyosiy voqealarga nisbatan o‘z
betarafligini e’lon qilganligi uchun hukumat ishchilarning bunday
«o‘zboshimcha»ligini bostirish uchun armiyani yubora olmadi. Natijada
hukumat va korxona egalari yon berishga majbur bo‘ldilar. Xususan, 8 soatlik
ish vaqti belgilandi. Narxlar o‘sishining aholiga ko‘rsatadigan oqibatini
pasaytirish maqsadida ish haqiga qo‘shimcha to‘lov (kompensatsiya) to‘lanishi
e’lon qilindi.
Yer egalariga yollanib ishlovchilar, ijaraga yer olib ishlovchilar uchun
shartlar nisbatan yengillashtirildi. Mamlakat janubida dehqonlar yer
egalaridan tortib olgan yerlarning bir qismi ularga qonunlashtirilib berildi.
1920-yilda Italiya mehnatkashlari hokimiyatni egallab olish imkoniga
ega bo‘ldilar. Biroq ularning harakatini uyushtirishga qodir, bu ishni
parlament yo‘li bilan amalga oshirish tomon yetaklaydigan jiddiy siyosiy
partiya yo‘q edi.
1892-yildan beri faoliyat ko‘rsatayotgan Italiya Sotsialistik partiyasi uch
oqimga bo‘linib ketgan edi. Partiya mehnatkashlarning hokimiyatni
egallashlariga qarshi edi. 1919-yilda tashkil topgan hamda o‘z dasturiga kirgan
ikki muhim va’da bilan (1. Yer egalaridan haq to‘lab bir qism yerlarni olish
va uni dehqonlarga bo‘lib berish. 2. Mehnat uchun adolatli haq to‘lash)
omma orasida obro‘-e’tibor qozonib borayotgan «Xalq partiyasi» ham
mustahkam emas edi. O‘z navbatida, bu partiya ham noqonuniy yo‘l bilan
hokimiyatni egallashga qarshi edi. 1920-yilda Italiyada inqilobiy harakatning
yanada kuchayishi Orlandodan keyin bosh vazirlik lavozimini egallagan Nitti
hukumatini ham bir yil o‘tmay iste’fo berishga majbur etdi (1920-yil iyun).
Yangi tuzilgan Jolitti hukumati inqilobiy harakat to‘lqinini pasaytirish
maqsadida oziq-ovqat mahsulotlari narxini 50 foizga kamaytirdi.
Oxir-oqibatda ishchilarning kasaba uyushmasi va hukumat inqilobiy
harakatni chuqur islohotlar o‘tkazishga va’da berish yo‘li bilan pasaytirishga
Fashizmning
hokimiyat
tepasiga kelishi

68
erishdilar. Biroq mamlakatda ro‘y bergan «qizil ikki yillik» hukmron