Kur’ân-ı Kerîm’in yedi harf üzere (‘alā sab‘ati a ḥruf) indirildiğini bildiren

SÖZLÜ KOMPOZİSYON, YAZILI KOMPOZİSYON VE 
YEDİ HARF HADİSİ
(*)

---

330
Yasin DUTTON - Çev. Nazife Nihal İNCE
verilerini Kur’ān metniyle ilgili bilgilere uygulamak suretiyle klasik kaynaklar-
da nasıl bir tablonun ortaya çıktığını göstermeyi hedefliyoruz. Bu doğrultuda, 
başlangıçta var olan çok biçimli sözlü kıraati, (bu örnekte ‘yedi harf’) bir sözlü 
kompozisyon örneği olarak; sonradan ileri seviyede tek biçimli yazılı metin hali-
ne getirilen (er-resm el-‘Osmānī veya el-ma
ṣāḥif el-‘Osmāniyye olarak bilinen) 
Kur’ān metnini, belirli bir seviyede çok biçimlilik devam etse de(yedi, on v.b. 
kıraatler gibi), bir yazılı kompozisyon örneği olarak önereceğiz. Son olarak bu 
incelemelerin ışığında çağdaş Avrupa-Amerikan Kur’ān bilimleri çalışmalarını 
değerlendireceğiz.
Anahtar Kelimeler: 
Harf, Kıraat, Mushaf, Çok biçimlilik.
ABSTRACT
Orality, Literacy and The ‘Seven Ahruf Hadith
’
The well known 
ḥadīth that the Qur’ān was revealed according to 
sevena
ḥruf (‘alā sab‘ati aḥruf) indicates that a certain amount of variation in the 
text of the Qur’ān was considered legitimate, indeed normal, in the earliest days of 
Islam. The dominant view among traditional scholars is that this initial allowance 
was then reduced by the decision of the Caliph ‘Uthmān, with the agreement of 
the Companions, to unify the community on one textual skeleton (rasm), albeit 
allowing for various ‘readings’ (qirā’āt), such as those of the Seven, the Ten, etc., 
within the confines of this 
rasm.
In this article, we consider the various traditional interpretations of the 
‘seven a
ḥruf’ ḥadīth, alongside the numerous references to non-standard variant 
readings in the 
ḥadīth, tafsīr and qirā’āt literature, to gain a clearer idea of the 
nature of this textual variation both before and after ‘Uthmān’s decision. At the 
same time, we aim to apply the insights gained from orality studies (particularly 
work done on the Homeric tradition) to show how the picture outlined in the 
traditional sources suggests an oral recitation (qur’ān) with an initial degree of 
multiformity (in this instance, ‘seven a
ḥruf’), such as is characteristic of oral texts, 
which is then presented in a written version (known as al-rasm al-‘Uthmānī or 
al-ma
ṣāḥif al-‘Uthmāniyya) which has a much greater degree of uniformity, such 
as is characteristic of written texts, although a degree of multiformity is nevertheless 
maintained (the Seven/Ten Readings, etc.). Finally, we consider the course of recent 
Euro-American scholarship on the Qur’ān in the light of these observations.