Kutubxonasi

www.ziyouz.com kutubxonasi 

15

Ona men aldandim, og’ir aldandim,  

Yolg’iz u quchoqmish, yolg’iz u tizzamish,  

Insonlar qanchalar marhamatsiz-a… 

 

Men bulardan kechaman, chidolmayman. Xotirlashim bilan yana dilim vayron bo’lib, 

kayfiyatimni, muvozanatimni yo’qotaman. Ular aslida ham yo’qku… 

Aminaning onasi eng yaxshi taomlarni tayorlab, stolga qo’yardi. Atrofimda parvona 

bo’lardi.  

-Buni ham ye, bolajonim, bundan ham ol, bolajonim. Shu taomdan ham tatib ko’r 

qizim… 

Qanchalar toza qalbli, qanchalar mehribon ayol.  

-Dadang yo’qmi?-so’radim Aminadan.  

-Bizni bemalol ovqatlansin, deb yonimizga kelmadi, -dedi.  

Qanchalar nozik tushuncha. Men bunday narsalarga odatlanmaganman. Chunki men 

yashagan hayot, menga nazokatni unuttirgan. Ovqatdan keyin zalga o’tdik. Zalda bir 

katta kutubxona bor edi. Shu paytgacha ko’rmaganman buncha kitoblarni. Madaniyati 

yuksak bir xonadon. Devorda suratlar va har bir suratning tagida nesa ibratli so’zlar. 

Bittasi hozir ham yodimda:”Ey, inson, o’zingni o’rgan!” O’rganadigan narsalarimdan 

ayirdilar, deb yonida ko’p turolmadim. Men u yoq-bu yoqqa qararkanman, Aminaning 

dadasi kirib keldi. Ochiq chehrali, pokiza qiyofali mehribon bir inson.  

-Xush kelding, bolam-dedi. Ammo qo’lini uzatmadi, men ham javob bermadim. Uzoq 

hol-ahvol so’rashdi. Meni suhbatga tortishdi, kayfiyatimni ko’tarishga va yumshoq 

muomala qilishga harakat qildi. Buni bilib turardim.  

-Qizim, -dedi. Seni mehmon qilishni Amina juda xohlagandi. Men ham orzu qildim. Men 

o’qituvchiman. Sen ham mening o’quvchim hisoblanasan. Faqat Aminaning dugonasi 

bo’lganing uchun ma’naviy qizim ham hisoblanasan. Men ham senga o’hshab, ota-

onasiz, yetim katta bo’ldim. Bolaligim oyoq kiyim moylash va non sotish bilan o’tdi. 

Qancha qiyinchiliklar ko’rdim. Chidadim, bardosh berdim va sabr qildim. Alloh hech bie 

mehnatni zoye ketkiazmaydi. Ishonamanki, bu qiyinchiliklar sen ham yengasan, go’zal 

hayot kechirasan.