Kutubxonasi

www.ziyouz.com kutubxonasi 

30

tabriklashim kerak. Nima qilay? Atrofimda bunaqa yo’lboshci topa olmadim. Topgan 

yo’lboshchilarim qarshi fikr bilan chiqishdi. Xoy, Allohning balolari, biznkilar, qayerdasiz?  

-O’qishing qanday qizim?-dedi Imom afandi. Zo’raki bo’lsa-da, biror nima deyishim 

lozim.  

-Bu yil ikkinchi kursdaman. Biroz qiyin, lekin amallayapman.  

-O’qituvchilaringni yaxshi taniyman. Ular mening ham o’qituvchilarim edi. Hozir ham 

ular o’qitishmoqda. O’qishim tugash arafasida. Doktorlikka tayorlanyapman. Doktorlik 

bitsa, huquq fakultetida muallim bo’lmoqchiman. Kursimizda eng a’lochisi menman. 

O’qituvchilar ham meni ko’z ostiga olib qo’yishgan. Sen ham harakat qil, bir lmiy ish 

boshlaysan.  

Men jim turardim. O’zimga-o’zim derdim:”Kel, aqldan ozma. Shu insonlarning yaxshiligi, 

seni yoqtirishi va mehribonligi uchun ham aqldan ozma. Mendek tugab bo’lgan bir qizga 

nechun bunday ko’mak? Meni tushuning. Mening bir ko’cha qizi ekanimni tushunishingiz 

uchun yana nima qilay? Tushunadilar, tushunib turib, men bilmagan yaxshiliklarni 

qilishadi. Oqshom mehmonxonada bir o’tirdik. Ularning subati menga huzur baxsh 

etardi. Bir daqiqa bo’lsa-da, boshqa narsalarni unutdim. Ikkita farishtadek insonning 

siymosiga mahliyo bo’ldim, na bosh og’riq qoldi, na karaxtlik. Bir dam o’yga cho’mdim. 

Bular bilan birga qishlog’imga ketsam…Vayrona uyimizda, yolg’iz o’zim baxtliroq 

bo’lmasmidim? U yerda inson go’shtini bozorga soladigan to’ng’izlar ham yo’q, qtrofimni 

o’ragan och qahqirlar ham. Kirlangan tanani suv bilan yuvmoqchiman. Nopok ruh, ahloq 

va insoniylikni ham!  

-Meni ham qishloqqa olib ketsangiz…Tog’lar orasida izsiz hayot kechirayin. Mushuklarga, 

itlarga, eshaklarga o’rganib qolaman. Bas, meni qutqaring. Balki tavba qilib 

o’zgararman. Balki onam orzu qilganidek dindor qiz bo’larman yoki meni shu holimda 

qabul qiluvchi ham topilar. Farzandlar ko’rib, onalik baxti bilan yasharman.  

Har holda o’z-o’zim bilan gaplashardim.  

-Biror nima dedingmi, Ayselim, -dedi imom afandining ayoli.  

-Yo’q, -dedim. O’ylayapman faqat. O’sha kecha meni ham mehmonxonada olib qolishdi. 

Imom afandi ham, ayoli ham menga nasihatlar qilishdi. Ammo bularni tinglab, tahlil 

qiladigan miya qayerda? Faqat shunga aminmanki, bunday oilada yashasam, men ham 

baxtiyor bo’lardim. Qani bunday imkoniyat? O’qishni uchinchi kursda tashlashga majbur 

bo’ldim. Giyohvandlik tufayli boshimiz melisalar bilan janjaldan chiqmasdi. Ko’pxotinlik, 

ajralishlar…Hammasi bir xil masalalar…Atrofda qashqirlar, o’rtaning qizi edim…Besh so’m 

pul topish harakatidaman. Aslo tushuntira olmayman, also xotirlashni xohlamayman bu 

jirkach hayotni. Bir do’kon yonida ochlikdan bexush yiqildim. Eslaydiganim – qornimni 

to’ydiruvchi bir parcha nonga qaraganim. Kichik bir shifoxonada o’zimga keldim. Katta-

katta ko’zlarini menga tikkan bir doctor. Yonida yana bir kishi. Qo’limdagi igna izlari 

meni qanday qiz ekanimni bildirib turardi. Hanuz 22 yoshdaman. Bardoshi tugagan bir 

vujud. Doktor meni shu yerda qoldirdi.  

-Jiddiy savol bor, -dedi. Bu balodan qutulmasang, uzoq yashamaysan. Alohida qon tahlili 

qildik. Ba’zi savollar tug’ildi. Bular jiddiy, sog’liqqa oid savollar edi. O’zingni qo’lga olib, 

sog’ligingga e’tibor berishing kerak.  

Gapirgancha gapirdi. Yaxshi inson edi. Men uchun foydali takliflar aytdi.