Liz Borbo (fr. Lise Bourbeau, 941-yil 14-fevralda tugʻilgan) — faylasuf, psixolog, oʻqituvchi, pedagog, koʻplab bestsellerlar muallifi, Kvebekdagi eng yirik shaxsiy rivojlanish markazlaridan biri asoschisi

Ego ruhning azobini his qila olmaydi. U faqat o'zi uchun 
yashaydi. Ego uchun eng katta zavq – bu o'zi haq bo'lishi.
Har safar jarohatlardan biri faol bo'lganida, Ego azob-uqubatlardan 
qochishni afzal ko'radi va og'riqni boshdan kechirmaslik uchun biz 
niqob deb ataladigan narsalarni taqamiz. Bu bizni himoya qiladi. Bu 
biz shunday qilishda davom etish orqali, jarohatlarimizni 
oziqlantirishimiz va saqlab qolishimizni anglatadi. Biz jarohatdan 

---

11
qanchalik ko'p oziqlansak, og'riq qanchalik kuchli bo'lsa, biz tezroq 
va kuchliroq reaksiyaga kirishamiz - va reaktsiya ham uzoq davom 
etadi.
Nega o'z joniga qasd qilish holatlari tez-tez uchramoqda? Nima 
uchun dunyodagi millionlab odamlar ularni uyquga olib keladigan va 
haqiqiy muammolarni unutishga majbur qiladigan moddalarga qaram 
bo'lishadi? Nima uchun odamlar sigareta, shakar, o'yin, spirtli 
ichimliklar, giyohvand moddalarga qaram bo'lishadi? Nega ilm-
fanning jadal rivojlanishiga qaramay, ko'pchilik tuzalmas 
kasalliklarga duchor bo'lmoqda? Nima uchun ayriliq va ajralishlar 
ko'p? Chunki odamlar og'riqni – ya'ni asl qalbining og'rig'ini his 
qilishni xohlamaydilar.
Afsuski, og'riqni inkor etish uni yanada kuchaytiradi. Buni tanadagi 
og'ir ochiq, infektsiyalangan, davolanmaydigan yara bilan 
solishtirish mumkin. Agar siz uni qayta ko'rmaslik uchun uni 
yashirishga harakat qilsangiz ham, infektsiya tarqalishda davom etadi 
va tolerantlik chegarasiga yetguningizcha sizga ko'proq og'riq 
keltiradi. Va siz tanlashingiz kerak bo'ladi: o'lish yoki davolanish 
uchun biror narsa qilishni. Insoniyat shunday holatga keldiki! Har 
birimiz intilgan hayotni boshlashimiz uchun yaralarni davolash 
muhimligini anglash vaqti keldi. Og'riq va qayg'u emas, baxtga to'la 
hayotda yashash vaqti keldi.
Ko'p yillik kuzatuvlardan so'ng, odamlarning shaxsiy va kasbiy 
sohadagi muammolari haqida juda ko'p hikoyalarni tinglab, men aniq 
bir haqiqatga e'tibor qaratdim: biz o'z tuzalmagan jarohatlarimizga 
qarab boshqa odamlardan ma'lum munosabat va xatti-harakatlarni 
jalb qilamiz. Men har birimizda beshta jarohatdan kamida to'rttasi 
bor degan xulosaga keldim. Biz hammamiz rad etish, tashlab ketish, 
xiyonat, adolatsizlikdan azob chekamiz. Va hamma ham kamsitish 
jarohatiga ega emas.

---

12
Aksariyat odamlar eng aniq va eng og'riqli bo'lgan kamida ikkita 
jarohati borligini tan olishadi. Biroq, hayot tajribasiga qarab, ba'zi 
jarohatlar zaiflashishi mumkin, boshqalari esa bir vaqtning o'zida 
kuchayishi mumkinligini ko'ramiz.
Men katta oilada tug'ilganman. Ota-onam ertalabdan kechgacha 
mehnat qilib, o‘n bir farzandi uchun qo‘llaridan kelganini qildilar.
Ammo ular deyarli hech qachon uyda bo'lmagan va bizning 
ehtiyojlarimizni biz xohlagan tarzda qanday qondirishni 
bilishmagan. Ularning bizni maqtashga, hikoyalarimizni tinglashga 
vaqtlari yo‘q edi. Xo'sh, nega ba'zilarimiz o'zimizni shu qadar qattiq 
rad etilgandek his qildik, boshqalari esa tashlab ketish, xiyonat yoki 
adolatsizlikdan jarohat olishdi. Kimdir xorlikdan ham azob chekdi.
Bugun menga ayon bo'ldiki, bizning jarohatlarimizdan kelib chiqqan 
azob-uqubatlar ota-onamizning qilgan ishlariga hech qanday aloqasi 
yo'q. Bularning barchasi BIZNING ularning xatti-harakatlarini 
shaxsiy idrok etishimizga bog'liq.