Microsoft Word kr dunyoning ishlari ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
43
этган овоз чиқди. У жаҳл билан яна ботирди. Перога сиёҳ ўрнига муз илашиб чиқди. 
— Қанақа ўқувчисан, ўзи? — Далавой сарғиш қошини чимириб, акамга қаради. — Сиёҳинг 
музлаб қопти-ку. 
Тўсатдан ойим йиғлаб юборди. 
— Нима қилайлик, ўргилай, — деди илтижо билан. — Совуқни кўрмайсизми? Манавиниси уч 
кундан буён ол кет, ол қўй бўлиб ётибди. — У сандал четида ётган кичик акамга имо қилди. — 
Болагинамдан айрилиб қоламан шекилли. 
Далавой ручкани яна музлаган сиёҳдонга ботирган эди, онам унинг қўлига ёпишди. 
— Ёзманг, жон укам, ёзманг, раҳмингиз келсин. 
Далавой ижирғаниб, қўлини силтаб тортди. Кулранг кўзлари қисилиб кетди. 
— Тортинг қўлингизни! — деди шиддат билан. 
— Ҳўв! — дадамнинг таҳдидли овозини эшитиб, бурилиб қарадиму қўрқиб кетдим. Унинг юзида 
бояги ялинчоқ ифодадан асар ҳам қолмаган, кўзи ғазабдан чақнар эди. 
— Ҳўв, олифта! — деди яна ўша таҳдидли оҳангда. — Тур ўрнингдан! Худо бўлсангам 
пиймангни еч. — У бир ҳатлашда Далавойнинг тепасига кел-ди.— Еч деяпман. Тиқ оёғингни 
танчага! Тиқиб кўр, ўтириб кўр бирпас! 
Далавой беихтиёр ўрнидан туриб кетди. Эсанкираб қолган меҳмонга бидир-бидир қилиб гапира 
бошлади: 
— Эшитдингиз, ўртоқ Тошев? Гувоҳ бўласиз! Хизмат бурчимни бажараётганимда ҳақорат 
қилди. Актга шуниям қўшамиз. 
— Дарахтни катта холанг экиб қўйганмас! — Дадамнинг мўйлови титрай бошлади. У қаттиқ 
ғазабланса, мўйлови титраб кетарди. — Қани, туёғингни шиқиллат! — деди таҳдид билан. 
— Нима, урмоқчимисан! — Далавой кулранг кўзларини йилтиратиб, ғазабнок пичирлади. — 
Қани чертиб кўрчи. Етти пуштингни қуритиб юбораман! 
— Йўқол деяпман! — Энди дадамнинг бутун вужуди титраб кетди. 
— Эшитдингиз-а, ўртоқ Тошев? Бу гапниям эшитдингиз-а? — Далавой эшик томон тисарилиб 
бораркан, меҳмонга қараб, гапини тасдиқлатиб олди. — Ёзамиз, ҳаммасини ёзамиз! 
Онам илтижо билан Далавойнинг елкасига осилди. 
— Жон укам, кечиринг, жон укам! Илоё мартабангиз бундан ҳам улуғ бўлсин! 
Далавой бир силтаб унинг кафтини елкасидан олиб ташлади. Онам энди поча-пўстинли кишига 
ёлбора бошлади. 
— Жон хўжайин, кўнглингизга олманг, адаси билмасдан гапириб юбордилар. 
— Ялинма деяпман! — дадам шундай ҳайқирдики, муз босган деразалар зириллаб кетди. 
Боядан бери кўзини очолмай ётган кичкина акам олазарак бўлиб, атрофга жавдирай бошлади. 
— Ойи, сув, — деди овози хириллаб. 
Ташқарида туёқларнинг бўғиқ дукири эшитилди. Уй ичи ўлик чиққандек жимжит бўлиб қолди. 
Дадам ҳамон мўйлови учганча пишқириб нафас олиб, уй ўртасида турар, ойим остонага ўтириб 
қолган, катта акам дераза олдида турганча ташқарини томоша қиларди. Бешик ғичирлаб, укам 
ғингший бошлади. Бироқ онам ўрнидан турмади. 
— Ёмон иш бўлди, — деди секин. — Энди судга беради. 
Дадам уй ўртасида анчагача қотиб турди-да, индамай чиқиб кетди. Бир оздан кейин томорқа 
томондан болтанинг қарсиллаган овози келди. 
Қайрағочнинг чўғи ҳам ўрикникига ўхшаган баланд бўларкан. Сандал исиши билан жон кириб, 
юзимиз қизариб қолди. Фақат дадамнинг қовоғи очилмади. Онам акамнинг бошидан жилмас, 
нуқул хўрсинар, «ўзинг асра», деб қўярди. Кечки овқатни опам қилди. Қоронғи тушгандан 
кейин акамнинг аҳволи оғирлашди. У энди алаҳламас, ҳаво етишмаётгандек қисқа-қисқа нафас 
олар, дам-бадам чўчиб тушар эди. Онам унсиз юм-юм йиғлар, дадамга илтижоли термиларди. 
Охири бўлмади. Дадам эски чопонини кийди, бошига телпагини бостирди. Ойим қаёққа 
дегандек қараган эди, қисқагина қилиб: 

---

Дунёнинг ишлари (қисса). Ўткир Ҳошимов