Microsoft Word kr dunyoning ishlari ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
45
чиқди. Дадам шоша-пиша унга эргашди. 
— Илоё барака топинг, — деб қолди онам эшикдан мўралаб. — Бола-чақангизнинг роҳатини 
кўринг. 
Яна сукунат чўкди. Аммо энди бу боягидек кўнгилни ғашловчи жимжитлик эмас эди. 
Eртасига кеч уйғондим. Катта акам мактабга кетган, кичик акам сандал четида ёстиққа суяниб 
ўтирганча, сутчой ичар, дадам билан ойим тумшуғидан чак-чак сув томаётган эски самоварни 
ўртага қўйиб гаплашиб ўтиришарди. Қор тинган, ташқарида қуёш чарақлаб кетган шекилли, уй 
ичи ёп-ёруғ эди. Энди сутчойга зоғора нон ботириб ейишга киришган эдим, ташқарида кучугим 
жонҳолатда акиллай бошлади. Эшик шарақлаб очил-ди-ю, остонада Далавой пайдо бўлди. 
У кечаги чарм палтосида, кечаги пиймасида эди. 
Дадам билан ойим бир сесканиб тушишди. Ҳозир жанжал бўлишини билиб, менинг ҳам юрагим 
орқага тортиб кетди. Бироқ ҳеч қанақа жанжал бўлмади. Далавой остонада туриб, негадир 
жилмайди. 
— Ассаломалайкум! — деди баланд овозда. Шунда унинг жудаям қўрқинчли одам эмаслигини 
пайқадим. Дадам рангига қон югуриб, аста ўрнидан турди. 
— Келинг, келинг, — деди-да, бориб кўришди. Ойим дарров дастурхонга жийда, ёнғоқ 
келтириб қўйди. Далавой бу сафар пиймасини ечиб чиқди. Онам янги кўрпача бўлмагани учун 
сандал тўридаги кўрпачанинг орқасини ўгириб, қайтадан ёзди. Дадам меҳмоннинг орқасига 
ёстиқ қўйди. Далавой пиёлани айлантириб-айлантириб, чой ҳўпларкан, менга қараб кўзини 
қисди. 
— Қалай, полвон! 
Уялганимдан ерга қараб олдим. Шунда ундан аллақандай қўланса ҳид келаётганини пайқадим. 
— Ўзизам жа ҳалигидақа одамсиз-да ока! — Далавой дадамга юзланиб, баралла овозда кулди. 
— Қилар ишни қип қўйиб, тағин одамни сўкиб ўтирибсиз, ока. 
Дадам узрли қиёфада елкасини қисди. 
— Энди, укам, жаҳл чиққанда, ақл кетади... 
— Ўзиям жа, каттасини ағдарибсиз-да, ока! — Далавой негадир яна кулди. — Ҳа, энди шунақа 
экан, бир оғиз айтмайсизми, шу ишни шундоқ қилмоқчиман, деб. Ахир жаҳон бедарвоза эмас, 
тартиб бор, закун бор... 
Дадам хижолат чекиб, дастурхон четини ҳимара бошлади. 
— Энди, укам, биз бир пўристой одаммиз. Бунақа қонунларни тушунмасак, бу ёқда болалар 
совуқда қолди. 
— Шу-да энди, ока! — Далавойнинг милки қизариб кетган кулранг кўзларида самимий табассум 
ўйнади. Дадамнинг елкасига қоқди. — Бир оғиз маслаҳат солсангизу ҳаммасини законний 
қилардик. 
Боядан бери индамай чой қуйиб узатаётган онам энди гапга аралашди. 
— Бу одам билмабдилар-да, жон укам, гуноҳларидан кеча қолинг. 
Далавой ойимга қарамади, дадамга тикилганча, жиддий тортди. 
— Энди, ока, биз бир жойнинг одамимиз, от тепкиси отга ўтмайди. 
— Раҳмат, укам, — дадам яна бошини хам қилди. — Сиз бизларни сийласангиз, сизни Худо 
сийласин. 
— Мен-ку шу ернинг одамиман, — Далавой овозини пасайтирди. — Аммо ўртоқ Тошевнинг 
олдида, шу иш шундоқ бўлгани чатоқ бўлди. Катта одам. Қаматмагунча қўймайман деяпти. 
Иккаламизни аскарблят қилди, деяпти. 
Ойимнинг ранги бир зумда ўзгариб кетди. Дадам бўлса, тақдирга тан бергандек, ҳамон бошини 
қуйи солиб ўтирарди. 
— Ўртоқ Тошевга ётиғи билан тушунтирдим, — Далавой овозини янаям пасайтирди. — 
Ўзимизнинг одам гуноҳидан ўта қолинг, дедим. Ҳозирча кўнмай турибди-ю, кўнади. Кўнмай 
қаёққа борарди. «Қуруғи»дан обкеб бераман, дедим. 

---

Дунёнинг ишлари (қисса). Ўткир Ҳошимов