Microsoft Word shaytanat4 ziyouz com doc
Download 5.08 Kb. Pdf ko'rish
|
Shaytanat 4- kitob (2)
|
www.ziyouz.com kutubxonasi
79 — Men nomusim bilan xotinimni tikaman! — dedi. — Erkak odam nomusini qimorga tikmaydi, — dedi Asadbek unga javoban. — Unda xotinimni tikaman, — dedi Suliko g‘azab bilan so‘ng Asadbekka o‘qrayganicha qo‘shimcha qildi: — Sen menga aql o‘rgatma, nimani tikishni o‘zim bilaman! Asadbek xotirjam ravishda qarta tarqatdi. Bir necha soniyada xotinini yutqizgan Suliko katta qadahga to‘ldirib aroq quydi. Qadahni labiga olib bordi. Biroq kutilmaganda aroqni o‘zining yuziga sepib yubordi-da, alam bilan: — Xotinim Kutaisida. Xohlagan paytingda olib ket, — deb manzilni aytdi. — Xohlagan paytimda olib ketaveraymi?— Asadbek shunday deb unga qaradi. So‘ng ikki qadahga aroq quyib birini Sulikoga uzatdi: — Men xotiningni yutib oldim. U endi meniki, nima istasam shuni qilaman, to‘g‘rimi? Suliko Asadbek uzatgan qadahni oldi-yu, unga tashlanib qolmaslik uchun o‘zini arang tutib, savoliga titroq ovozda «Ha», deb javob qildi. — Unda eshit, — dedi Asadbek: — Men uni xotin qilmayman, xotinim bor. O‘ynash qilmayman, o‘ynashlar tiqilib yotibdi. Mening singlim yo‘q. U menga singil bo‘ladi. Sen esa kuyov. Oramiz ochiq, kuyov bola... Ammo bitta shartim bo‘ladi: singlimni bundan buyon qimorga tikmaysan. Qimorbozlar orasida bunaqa tantilik kam uchraydi. Shu bois to‘plangan qimorbozlar bu gapga bir ishonib, bir ishonmay tarqalishdi. Suliko esa «Men bilan hoziroq Kutaisiga jo‘naysan», deb turib oldi. Asadbek ko‘nmagach, uch kundan keyin xotinini olib unikiga keldi. Asadbek «singlim» deb atalgan juvonni ko‘rdi-yu lol qoldi, bunday go‘zal ayolni u hali uchratmagan edi. — Shunday xotinni qimorga tikdingmi, ahmoq! — dedi Asadbek. — Ahmoqligim rost. Faqat, sendan iltimos, qimorni xotinimga aytma... Tashlayman shu qimorni. Ko‘p o‘tmay Asadbek qimorni tashladi-yu, Suli- ko ahdida turolmadi. Oxiri shu tufayli boshini yebdi... O‘shanda Suliko qo‘yarda-qo‘ymay Asadbekni Kutaisiga olib ketgan edi. Mard odamning qadriga yetuvchi gurjilar uchun Asadbek azizlarning azizi martabasiga ko‘tarilgan edi. Sulikoning bobosi tog‘lar orasidagi kichik bir qishloqda yashar ekan. Asadbekni o‘sha yerga ham olib borishdi. Ruschani buzib-buzib gapiruvchi cholning xayrlashuv chog‘idagi bir gapi Asadbekning esida qolgan: — Inson o‘zgalarga mehr-muruvvat ko‘rsatish uchun yaralgan. Yo‘qsa, dunyoda jonivorlar yetarli... Oqsoqol o‘shanda gapira turib ehtiros bilan hatto she’r o‘qib yuborgan edi: — «Do‘stlar uchun jonfidolik g‘oyat ulug‘ fazilat, Og‘ir kunlar sinovida bilinadi do‘st faqat» — Bilasanmi, bu kimning gapi? Bu — Rustaveli! — oqsoqol faxr bilan shunday deb yana o‘qigandi: — «Ulug‘laylik, do‘stlarni deb jonni bergan erlarni, Qadrlaylik yaxshilikka buloq bo‘lgan dillarni». Oqosoqol shundan keyin yana g‘urur bilan «Bu — Rustaveli!» deb qo‘ygan edi. O‘shanda she’rning mazmuni yoqib, eslab qolishga urindi. Bir qancha muddat eslab ham yurdi, ammo keyinchalik yodidan ko‘tarildi. O‘shanda Suliko bilan Ilikoni miriqib kuldirgan voqea ham sodir bo‘lgandi. Oqsoqol faxr bilan tilga olavergani uchun «Rustaveli bularga qarindosh shekilli?» deb so‘raganda aka- uka qotib-qotib kulishgan edi. Keyin uning kimligi, yozgan asarini gapirib berishgandi. Asadbek asarning to‘la nomini esdan chiqargan, yodida qolgani — yo‘lbars terisi haqidagi narsa... Taqdirning yovuz o‘yinini qarangki, mehr-muruvvatdan gapiruvchi oqsoqolning bir |
