Muso Toshmuhammad o‘g‘li Oybek haqida

Quyosh qoraymas» romanini mutolaa qila boshlasangiz, uni ulkan shoir yozganini his qilasiz.

«Uzoqda tutunlangan o‘rmonlar orqasidan samolyotlar paydo bo‘ldi. Ular ko‘p edi. Ular sichqonga yugurgan mushukday, o‘zlarining daf etilmas kuchlarini namoyish qilgan kabi, ishonch bilan kelardi… Bektemir g‘ayri shuuriy ravishda okopning devoriga yopishmoqqa tirishdi. Shu ondan boshlab u kuzatishdan, o‘ylashdan, tushunishdan ojiz qoldi – yurakni uzib oladigandek mash’um «uv…» bilan bombalar uchdi. Yer zilziladay titradi. Havoni tutash, qandaydir vahshiy, dahshatli guldurama qopladi. Go‘yo allaqanday sirli kuch, tog‘larni bir-biriga urib ag‘darganday… Yer uyumi fig‘on bilan chirpirab, girdob kabi ko‘kka ko‘tarildi. Bektemirning go‘yo nafasi o‘chgan, yurakning bolg‘aday ko‘krakda urganini ham sezmaydi. Chaqchaygan ko‘zlari oldida yolg‘iz tutun, tuproq, o‘lim, hammani komiga tortmoqchi bo‘lib quturgan, uvillagan bir bo‘ron girdobini ko‘rdi».

Yot tuproqlarda ne-ne azamat, bahodirlari qoldi, o‘zbekning. Ha, bu urushning qiyofasi, bir lahzasi, xolos. Adib urush kuzini, qahratonini ham mahorat bilan chizgan, tasvirlagan. Buni faqat o‘qish kerak.


Aziz o‘quvchi, Moskva ostonalaridagi qonli, qaqshatqich janglarda o‘zbek jangchilarining ishtiroki sizga qiziq bo‘lsa, muzaffar jangchi otalarimiz, bobolarimizga ehtiromingiz uchun ham bu romanni o‘qing. Asar sevimli adibimizning o‘z ko‘zlari bilan ko‘rgan, guvohi bo‘lgan voqealar, jasur yurtdoshlarimiz bilan suhbatlar, front xotiralari asosida dunyo yuzini ko‘rgani bilan qimmatlidir. Mutolaa huzuridan bahramand bo‘lib, javoningizni yana bir javohir bilan boyiting.