Radyo ve televizyon üst kurulu çocuklardan Televizyona Mektup

Ahmet Mert KAHRAMAN 
8/B Sınıfı
Dirayet Süren İ.Ö.O.- Buca / İZMİR 

---

Sevgili Televizyon; 
Hayallerimdeki dünyanın görkemli renklerini, başka başka güzelliklerle sunuyorsun 
bana. Bazen çok uzaklara gidiyorum seninle, bazen en yakına. Sihirli bir dünyanın kapılarını 
aralıyorum. Güneş vuruyor gözlerime, gözlerim kamaşıyor. 
Bazen tarihin sayfalarında geziniyorum. Geçmiş zamanların sultanı oluyorum. Eskimiş 
dar sokaklarından geçiyorum zamanın; bir zamanların yaşanmışlıklarını içinde taşıyan, şimdi 
öylesine boynu bükük kalmış tarih kokan evlerine bakıyorum. 
Bir gökkuşağının tüm renklerini tabiatın kucağında sunuyorsun bana. Yeşilin büyüsünü, 
güneşin batışının hüznünü, tomurcukların güle dönüşünü, dağların ovaların uçsuz bucaksız 
ihtişamını, denizle ufkun birleştiği yerde dalgaların kıyıyı dövüşünü… Doğayı seninle sevdim 
ben. 
Bazen de yaşadığım dünyadan farklı diyarlarının kapısını açtım seninle. Eyfel Kulesi’ni 
tepesinden bulutları seyrettim. Piramitlerin gizeminde kayboldum. Nil Nehri boyunca uzayan 
sessizliğe ezgiler söyledim. Babil’in Asma Bahçeleri’nde gezindim. 
Bulut oldum, yağmur oldum, kar oldum, bahar oldum; ama en çok Türkiye’mi sevdim 
ben. Aşık Veysel gibi gönül gözüyle görmeyi, Yunus dilince sevmeyi, dünyayı Mevlana gibi 
kucaklamayı seninle öğrendim. 
Bunlar hep güzeli, iyiyi, sevgiyi sundu bana. Ama son yıllarda yüreği avucunda bir kuş 
gibi çırpınıyorum. Umudun türküsü olması gereken dizilerinde yalan, dolan, açgözlülük, hırs, 
ihtiras. Benim ve benim gibilerin yaşamak istemediği şeyler. Oysa model olmalı kimlikler 
gelecek kuşaklara. Bazen de üzüyorsun beni; ama karamsar değilim. 
Haberlerinde Türk ve dünya gerçekleri çarpıtılmadan yansıtılsın istiyorum. İçimi acıtan 
görüntüleri izlemek istemiyor, kafamı çeviriyorum. Sabahın serinliğinde yapraklarının 
üzerindeki çiğ taneleri gibi şeffaf olmalı, akmalısın gönüllere. 
Birbirine benzeyen diziler ve yarışma programlarından başka bir şey kalmayacak mı 
yoksa? Oysa ben yaşamın birleşim taşları olan sinema ve tiyatroyu seninle sevdim. Sanatın o 
ince çizgisinde Türk kültürünü ve benliğimi tanıdım. Tüm bunları kaybetmek istemiyorum. 
Her şeye rağmen iyi ki varsın televizyon. Her zaman da olacaksın dünyamda, seninle 
kaynatıp uçacağım özgürce, diyar diyar güzellikler dolu yarınlara. 
Hoşça kal…