Radyo ve televizyon üst kurulu çocuklardan Televizyona Mektup

Zeliha ÇAKAN 
7/A Sınıfı
Vali Sabahattin Çakmakoğlu İ.Ö.O - Toroslar / MERSİN 

---

Sevgili Arkadaşım Televizyon, 
Bir süredir ayrıyız bildiğin gibi. Bu zorunlu ayrılık bana senin bizim hayatımızda ne 
kadar önemli bir yer tuttuğunu gösterdi, bir kez daha. Seni çok özledim… Bu mektubu da 
duygularımı dile getirmek için yazıyorum. 
Sevgili Televizyon, seni özlemesine özledim ama artık sevgili olduğun konusunda bazı 
şüphelerim var. Gittiğin günden beri aile olduğumuzu daha iyi anladım çünkü… Merak etme, 
seni orada bırakacak değiliz. Sana haksızlık etmek istemem. Tamir edildiğinde yine birbirimize 
kavuşacağız, evimizdeki yerini alacaksın. Annem, elleriyle ördüğü dantel örtüyle süsleyecek 
seni. Yine başköşeye kurulacaksın, fakat daha az görüşeceğiz seninle. 
Gidişin bazı şeyleri anlamamıza yardımcı oldu. Meğer evde kimsenin kimseden haberi 
yokmuş. Yemek esnasında yapılan kısa sohbetlerden başka kime birbiriyle konuşmuyormuş. 
Şimdi hatırlıyorum da; akşamları kumandayı eline alan babamın haberleri açmasıyla salon 
sessizliğe bürünürdü. Çaylarımızı karıştırma sesinden başka ses çıkmazdı evde. En ufak bir 
seste “Hişşşt, sessiz olun!”lar başlardı. İzlediğimiz haberlere büyük annemin gözyaşları eşlik 
ederdi çoğu zaman. Bize de onu teselli etmek düşerdi. Bu konuda da sen yardımcı oldun bize. 
Annem hemen kumandayı kapar, kanalı değiştirirdi. Sende kanal çok çünkü… Seçilen bir 
komedi programıyla birlikte büyük annemin ağlayışı yerini önce tebessümlere, sonra 
kahkahalara bırakırdı. Çay-çekirdek ikilisiyle birlikte güzel filmler izlerdik. Eğlenirdik… Evet, 
bir aradaydık ve birlikte bir şeyler yapıyorduk. Ama aile içi iletişimimiz sıfırdı. Kendimizi 
avutuyorduk sadece. 
Sen tamire gittikten sonraki akşam kimse konuşmuyordu. Salonda sessizlik hakimdi. 
Sessizliği bozan ben oldum. Büyük annemden dedemle nasıl tanıştıklarını anlatmasını istedim. 
O kadar güzel anlatıyordu ki salondaki herkes çıt çıkarmadan onu dinliyordu. Annem de 
babamla tanışma hikâyesini anlatmaya başladı. Nostaljik hikâyeler peş peşe anlatılıyordu, 
eğleniyorduk. Bu sefer gerçekten eğleniyorduk. Babam biraz daha sessiz olmamızı istedi. 
Komşularımız evi çınlatan kahkahalarımızdan rahatsız olabilirdi. 
Babam, saate bakarak yatma vaktimin geldiğini söylediğinde ben odama gitmek 
istemedim. Oturduğum yerde kıvrılıp, gittiğinde boşalan sehpana bakarak düşünmeye 
başladım. Neyi mi? Söyleyeyim. Senin bizi kendine nasıl esir ettiğini, bizi birbirimizden nasıl 
kopardığını, böyle güzel akşamlar geçirebilecekken nasıl sana kilitlendiğimizi, sana neden o 
kadar çok zaman harcadığımızı… Aslında sana da haksızlık etmemek lazım. Sen de böyle 
olmasını istemezsin biliyorum. Bu senin suçun değil, biz insanların bilinçsizliği. Sana bu kadar 
bağımlı olmamalıyız. Seni daha kontrollü kullanmalıyız. Yoksa paylaştıklarımızı, yakın 
arkadaşlığını kim inkâr edebilir! Bilgi yarışmaların, bizi dünyanın bir ucundan bir ucuna 
götürüşlerin, verdiğin haberler, güzel güzel filmler… Dediğim gibi seninle iyi geçinmek bizim 
elimizde. 
Yokluğunun beşinci gününde seni özlüyoruz. Ama geldiğinde her şey çok farklı olacak 
bunu bil… Bundan sonra daha iyi anlaşacağımıza inanıyorum. Güzel ve faydalı programlarda 
görüşmek üzere… 
Hoşça kal…