Radyo ve televizyon üst kurulu çocuklardan Televizyona Mektup

Barancan KURT 
7/A Sınıfı
Kâzım Karabekir Paşa İ.Ö.O – Merkez / KARS

---

ARKADAŞ BİLDİĞİM ARKADAŞIM TELEVİZYON, 
Merhaba! Sana bu mektubu hasta yatağımda yazıyorum. Nasılsın diye sormam sanırım 
saçma olur; çünkü nasıl olduğunu her gün görüyorum. Belki sen beni tanımıyorsun; ama ben 
seni çok iyi tanıyorum. 
Öğretmenim demişti ki: “Sana faydalı olan, sana değer veren, senin iyiliğini isteyen senin 
gerçek arkadaşındır.” Bir türlü karar veremiyorum, sen benim gerçekten arkadaşım mısın? 
Bizim eve ilk geldiğin günleri hatırlıyorum: oysa ne kadar sevinmiştim, nereden 
bilebilirdim böyle olacağını. İlk zamanlar sana mesafeli durmaya çalışmıştım. Yenisin ya, 
yabancısın ya. Ama gün geçtikçe sana alışmaya başladım; o kadar alıştım ki neredeyse senin 
esirin oldum. Hatta gizli gizli de seni kıskanmadım değil. Çünkü herkes sana değer veriyordu. 
Evinin en güzel köşesine seni koyuyordu. Sen geleli annem bile benimle ilgilenmez olmuştu. 
Fark etmedim değil. İstiyordum ki bana da ilgi gösterilsin... 
Ne yapayım ben de kaptırmıştım artık kendimi sana. Okuldan gelir gelmez çantamı 
fırlattığım gibi sana koşuyordum sevgiliye koşar gibi. Sanki bana işveren, aş veren, karnımı 
doyuran sendin. Ailemi, arkadaşlarımı en önemlisi de derslerimi unutmuştum sayende. Ne 
kadar da uğraşsam araya mesafe koymaya çalışsam da olmuyordu. Günlük birkaç saatim 
karşında boş oturmakla geçiyordu. Dizileri, yarışmaları izlemekten ödevlerime zaman 
ayıramıyordum. Yerimden kalkmak istemiyor, yemeklerimi bile senin karşında (reklam 
arasında) yiyordum. 
Ne oyun oynamak ne de sokağa çıkmak bende bir merak uyandırmıyordu. Zaten son 
zamanlarda da aşırı kilo almıştım. Arkadaşlarımdan da utanıyordum. Zaten arkadaşlarım ve 
ailem umurumda bile değildi. Sanki sen geldikten sonra birbirimizden kopmuş gibiydik. Kimse 
kimseyle konuşmuyor sadece seni izliyordu. Ha bu arada ihtiyaçlarımızı da reklam aralarında 
gideriyorduk. (Kardeşim Reklamı bekleyince altına kaçırmıştı da annem çok kızmıştı...) 
Artık eski sohbetlerimiz, şakalaşmalarımız, kucaklaşmalarımız olmuyordu. 
Birbirimizin dertlerini, sıkıntılarını, sevinçlerini paylaşamaz olmuştuk. Zaten konuştuğumuz 
konuların çoğunluğu da seninle ilgiliydi: şu dizi şöyle... Şu programda şöyle oldu... Öyle de 
yapılır mıymış?.. Kıza yazık olmuş... Nasıl da öldürmüş adamı... 
Küçük kardeşim dört yaşında. Senden (benden sonra) en fazla etkileniyor. Tüm dizileri ezbere 
biliyor. Annem hiç sormuyor: “Kızım okulda ne yaptın?” “Günün nasıl geçti?” diye. Ben 
büyüyorum farkında değil, sadece sendeki karakterlerin sorunlarıyla ilgileniyor. Hatta bazen 
kızıyor, bağırıyor. Ağlarken bile gördüm dizideki kızın biri sevdiğine kavuşamadı diye.
Babam işten gelince doğru senin karşına geçiyor, ayaklarını uzatıyor, yemeğini de orada 
yiyor. Sonra da uyuyor. Kavga bile ettiğimiz oluyor bazen senin için! (kumanda savaşları, ele 
geçiren galip...) 
Geçenlerde yine senin karşına geçmiş oturuyordum. Bir taraftan da yemek yiyorum. Ne 
oldu anlamadım, birden vücuduma bir ağrı... Dayanamadım. Anneme seslendim (Annem de 
diğer odada seni izliyor.) “Ölüyorum anne!” 
Ne dese beğenirsin: Reklam girsin de geliyorum. 
Hemen hastaneye kaldırdılar, doktorun dediğine göre sorun: Hareketsizlikten 
kaynaklanan aşırı kilo... Her geçen gün vücudumdaki ağırlık daha da artıyor.
Ha bu arada sana “aptal kutusu” dediklerini duydum. Sanırım burada aptal olan biz oluyoruz. 
Aslında bu yaşananların hiçbirinde senin suçun yok. Biz seni kullanmasını bilemedik. Ne 
verdiysen aldık, yararlı veya zararlı, ayırmadık. Oysaki bilinçli kullanıldığında çok daha 
faydalıydın tüm teknolojik araçlarda olduğu gibi. 
Aslında sana yazacağım o kadar çok şey var ki... Ne desem boş... 
Bir karar aldım ve bu kararımı seninle paylaşmak istiyorum. Yanlış anlama ama bundan 
sonra seninle arama mesafe koyacağım. Vaktimin çoğunu seninle geçirdiğim için çok 
pişmanım; ama hiçbir şey geç değil.

---

Yine de sen üzülme. Ben sana mesafe koysam da sana bakan, sana tutsak olan, seni 
seven, seninle ilgilenen birileri her zaman olacaktır. 
Hoşça kal, birçok anımı paylaştığım televizyon! 
Hoşça kal, “aptal kutusu” hoşça kal!