Radyo ve televizyon üst kurulu çocuklardan Televizyona Mektup

Musa BEKDEMİR 
7/A Sınıf 
Reşat Akyön İ.Ö.O. – Yerköy / YOZGAT 

---

Canım Televizyoncuğuma; 
Seninle doğdum doğalı tanışıyoruz. Bu yüzden belki şanslı belki şanssızım. Şanslıyım 
çünkü bazıları seni kırkından sonra tanımış ama ben öyle mi? Doğunca evime ilk gittiğimde 
dolaptaki o yerinden bana hemen “Hoş geldin.” Dedin. Tabii o zamanlar senin ne olduğunu 
bilmiyordum. Sonra eşyaları tanımaya başladığımda ilk dikkatimi çeken sen oldu. Çünkü o 
kadar renkliydin ki hemen gözüme çarpmıştın. Küçükken seni çok ellerdim, camın hep parmak 
izlerimle dolardı. O zamanlar adını da tam söyleyemezdim. “Telivzon telivzon” diye 
dolanırdım ortalarda. Gelen misafirlere de seni göstererek “Bak bizim evde telivzon var, sizde 
de var mı?” diye sorardım. Ben misafirliğe gittiğimde de “Telivzonu açın, telivzonu açın!” diye 
yalvarırdım, daha hızlı ikna edebilmek için de ellerimi kavuşturup, surat asardım. Seni 
açtıklarında da hemen karşındaki koltuğa geçer otururdum. Hatta bir gün seni izlerken çizgi 
filmdeki bir çocuk “Şişko” diye bağırmıştı. Ben de ayağa kalkıp, ellerimi belime koyup 
ardından da “Sen bana mı diyon?” diye bağırıp sana vurmaya başlamıştım. 
Çocukluk çağlarımda ise en sevdiğim çizgi film “Scooby Doo”ydu. Her sabah erkenden 
kalkardım, yorganımı yavaşça sırtıma alır, sessizce sürtünerek oturma odasına gider, seni 
açardım. Sonra da tam önüne yorganımla yatar, çizgi filmimi izlemeye başlardım. Pür dikkat 
seni izlerdim, gözlerimi bile kırpmazdım. Hatta bu yüzden gözlük bile kullandım. Bütün günüm 
seninle geçerdi: çizgi filmler, çocuk programları… En çok sevdim film ise “Gulyabani”ydi. 
Filmin yarısını korkudan gözlerim kapalı izlerdim ama yine de severdim. Sonra “Şirinler” sırf 
şirinleri görmek için kardeşime çok iyi davranırdım ve bütün mantarların altına bakardım. Bir 
gün belki için Şirin vardır diye bir mantar yemeye kalkmıştım da az kalsın zehirleniyordum. Bu 
da kötü yanın işte! Küçükken yanlı gerçeği ayrıt edemiyoruz. Sende olanları hep gerçek 
sanıyoruz ve bazen de bu gerçekler büyük yanlışlıklara yol açabiliyor. Bu yüzden ailelerin 
bilinçli olup çocuklara sende her gördüklerinin gerçek olmadığını anlatıp onları buna 
inandırmaları lazım ki, doğrusu bu pek kolay olmuyor. Diğer sevmediğim yönün de reklamların 
ve haberlerindi ki reklamlarını hala sevmiyorum. 
Evet, sevgili dostum hep iyi yanlarından bahsedemeyiz ya! Şimdi gelelim acı ama 
gerçek olan yanlarına. Çocukların dikkatini çekmekte çok başarılısın, bu konuda seni gönülden 
kutlarım. Bu gerçekten güzel. Çocuk eğitimi için güzel başarılara imza atıyorsun fakat 
madalyon tek yüzlü değildir. Çocuklar bir süre sonra sana bağımlı hale geliyorlar ve başka 
hiçbir şey yapmıyorlar. Oyun nedir, yeşillik nedir, toprağın kokusu nasıldır bilmiyorlar. Çünkü 
dışarı çıkmıyorlar. Gerçi günümüzün beton yığılı şehirleri içinde bu pek de mümkün değil ama 
seni izlemekten oyuncaklarıyla bile oynamıyorlar. Bir süre sonra hantallaşmaya başlıyorlar ve 
senden çok etkileniyorlar. Hem sonra büyükler, ev hanımları bütün gün sendeki kadın 
programlarını izliyorlar. Akşam da babalar o kanal senin, bu kanal benim dolaşıyorlar. Durum 
böyle olunca da aile içi iletişim bitiyor. O aile sohbetlerini mumla arar oluyoruz. Ee hal böyle 
olunca da bir anda aptal kutusu olup çıkıyorsun. Oysa buna hiç gerek yok. Bence akıl kutusu 
olmak sana daha çok yakışıyor, sadece akıl kutusu olmak, anlaştık mı? 
Sevgili dostum, her şeyin bir sonu olduğu gibi mektubumun da sona geldik. Sana veda 
edemeyeceğim, kendine iyi bak da demeyeceğim çünkü hep benimlesin zaten. En iyisi birkaç 
saat sonra görüşürüz demek.