Reja: Pulning nominallik nazariyasining yuzaga kelish shart-sharoitlari va asosiy qoidalari. Asoschilari va namoyondalari: J. Berkli, G. Knapp, F. Bendiktsen. Pulning nominallik nazariyasini XX asdda rivojlanishi

Transaksion motiv
Klassik yondashishga ko‘ra aholi pulni almashinish vositasi sifati o‘zida ushlab turadi (har kungi transaksion amallarni bajarish uchun).
Klassik yondashish amaliga ko‘ra Keyns ta’kidlab o‘tdiki pulga bo‘lgan talabning bu tarkibi avvalambor transaksiya darajasi bilan belgilanadi. Klassiklarning fikriga qo‘shilgan holatda transaksiya darajasi daromadga proporsional, Keyns taxmin qilar ediki pulga bo‘lgan talabni tashkil qiladigan transaksiya daromadga proporsional.
Ehtiyotkorlik motivi
Klassiklarnnig nazariyasidan tashqariga chiqqan holda Keyns aniqladiki odamlar har kungi ehtiyojlarini bajarishdan tashqari kutilmagan vaziyatlar uchun ham pulni saqlashadi. Faraz qilamiz siz avaldan stereosistema sotib olmoqchisiz va u sotiladigan do‘konni topdingiz ham deylik u protsentga sotilar ekan.. Agar sizda kutilmagan vaziyatlar uchun pul bo‘lsa siz uni hoziroq sotib olasiz, agar bunday pul bo‘lmasa siz sotuv imtiyozlaridan foydalana ololmaysiz. Kutilmagan vaziyatlar uchun bo‘lgan pullar bundan ham yoqimsizroq tovarlarni va xizmatlar uchun ham kerak bo‘lib qolishi mumkin misol uchun avtomobil remonti uchun yoki davolanish uchun.
Keyns taxmin qilardiki, pul miqdori kutilmagan vaziyatlar uchun, avvalombor kutilayotgan transaksiya amallarining darajasiga bog‘liq, kutilayotgan transaksiya darajasi esa daromadlarga proporsional.
Spekulyativ motiv
Agar Keynsning nazariyasi ya’ni aholi pulni kutilmagan vaziyatlar va har kungi xarajatlar uchun saqlash bilan chegaralanib qolganida bunda pulga bo‘lgan talab faqatgina daromadlar hajmi bilan aniqlanar edi va Keynsning yondashuvi klassiklarning yondashuvidan farq qilmas edi. Ammo u shuningdek pulni boylik to‘plash sifatida ham qaragan va bu saqlash metodni spekulyativ metod deb qaragan. Boyliknig daromad bilan uzviy bog‘ligidan kelib chiqib Keyns qayd etadiki, pulga bo‘lgan talabning spekulyativ tarkibi daromadga bog‘liq. Keyns aktivlarni bo‘ldi, boylikni saqlash vositasi kabi ishlatiladiganlarni ikki kategoriyaga pullar va obligatsiyalarga bo‘ldi. Keyin savol berdi “ nega odamlar boylikni pul sifaatida saqlashni afzal ko‘rishadi obligatsiyaga nisbatan ? “
Aktivga bo‘lgan talab nazariyasiga ko‘ra siz pullarni saqlaysiz agar ularning daromad olib kelish ko‘rsatkichi obligatsiyalarga nisbatan yuqoriroq bo‘lsa. Keyns o‘ylardiki pulning daromad olib kelish darajasi nolga teng, chunki o‘sha paytda ko‘plab depozit cheklarga protsentlar to‘lanmas edi. Obligatsiyalardan kutilayotgan daromad ikki qismdan iborat :protsentli to‘lov va kutilayotgan kapitalning o‘sishi.
4 bobdan malumki obligatsiya narxi foiz stavkaning o‘sishi bilan tushadi. Agar foiz stavkaning o‘sishi kutilayotgan bo‘lsa demak, obligatsiyalar narxi tushadi, qaysikim kapitalning negativ o‘sishiga olib keladi. Sezilarli darajada foiz stavkalarda o‘sish kuzatilsa kapitalning yo‘qotilishi foizli to‘lovdan ilgarilab o‘tib ketadi va kutilayotgan obligatsiyalar daromadi negativ(manfiy) bo‘ladi. Bu holatda siz boyligingizni pul sifatida saqlashni istaysiz, chunki ularning kutilayotgan daromadi balandroq (pulning nol daromadi obligatsiyalarning manfiy daromadidan yuqoriroq).
Keyns taxmin qildiki kutilayotgan foiz stavka qandaydir normal ma’noga intiladi( hozirgi kunda bu taxmin unchalik to‘g‘ri emas ). Qachonki foizli stavka o‘zining normal manosidan kichikroq bo‘lganda, odamlar uning o‘sishini va kapitalning yo‘qotilishini kutishadi va shuning uchun tez orada o‘z boyliklarini pul ko‘rinishida saqlashni afzal ko‘rishadi, obligatsiya ko‘rinishidan ko‘ra pulga talab yuqoriroq bo‘ladi.
Pulga bo‘lgan talab qanday nomoyon bo‘ladi agar foiz stavka o‘zining normal ko‘rinishidan kattaroq bo‘lsa? odamlar foiz stavkaning paasayishini kutishadi, obligatsiya narxlarining ko‘tarilishini va kapitalning musbat ko‘tarilishini kutishadi. foizning etarli darajada katta bo‘lishida obligatsiyalardan kutilayotgan daromad musbat bo‘ladi, kutilgan daromad pulidan yuqori bo‘ladi. Bu holatda imtiyoz obligatsiyalarga beriladi va pulga talab kamyadi. Bu mulohazalardan quyidagi xulosaga kelinadi: foizli stavkaning o‘sishida pulga talab pasayadi demak pulga bo‘lgan talab hajmi teskari bog‘liklikda foizli bog‘liqlikga ega.
Keynsning bevosita davlat investitsiyalarining roliga va konyunkturani tartibga solishning budjet uslublariga ortiqcha baho berib yuborgan tavsiyalarining qo'llanib bo'linmasligi inflatsiya fenomenini «sof pullik asosda» izohlashga urinishlarning paydo bo‘lishiga olib keldi.
Bunday yondashuv Milton Fridmen (1912-yilda tug‘ilgan) boshchiligidagi hozirgi monetaristlar asarlarida amalga oshirildi. 60-70-yillarda uning «Kapitalizm va erkinlik», «Qo‘shma Shtatlarning monetär tarixi. 1867-1970» (A. Shvars bilan birgalikda), «Pozitiv iqtisodiy fan ocherklari», «Dollar va defltsit», «Pul nazariyasidagi kontrrevolutsiya» va boshqa asarlari chop etiladi. 1976-yilda M. Fridmenga Nobel mukofoti berildi. Monetaristlar pullarning miqdoriy nazariyasining yangicha talqinini taklif etishdi. M. Fridmen statistik tahlil asosida quyidagicha formulani taklif qildi

M V = Py,

bunda: M - pul massasi; V - daromadning aylanish tezligi; P - narxlar darajasi; y - real daromad m e'yori (oqimi). Pullami monetaristlar takror ishlab chiqarishning hal qiluvchi omili sifatida ko‘rib chiqishadi, shuning uchun davlatning pul-kredit sohasini noto‘g‘ri tartibga solishi, ularning fikricha, iqtisodiy tanazzulni keltirib chiqarishi mumkin.

Bunday tanazzulning oldini olish uchun, birinchidan, pul massasining o'sishi sur'atlarini yiliga 3-4% gacha pasaytirish zarur (bu AQSH milliy daromadining o‘rtacha o ‘sish sur'atlariga to‘g‘ri keladi). Shunisi xarakterliki, bunday sur'atlar iqtisodiy konyunkturaning joriy holatidan qat'i nazar tavsiya etiladi, chunki, monetaristlarning fikricha, qabul qilingan qarorlarning ta'siri jiddiy kechikadi va ularning boshlang'ich maqsadiga putur yetkazadi. Ikkinchidan, davlatning iqtisodiy funksiyalarini cheklash: davlat sektori miqdorlarini kamaytirish, davlat xarajatlarini, shu jumladan, ijtimoiy ehtiyojlarga xarajatlarni qisqartirish kerak (bu virik biznesning manfaatlariga obyektiv xizmat qiladi). 1969- 1970-yillarda va 70-yillarning ikkinchi yarmida AQSH, Angliva, GFR, Yaponiyada va boshqa ayrim mamlakatlarda monetaristik tavsiyalarni amalda qo‘llanishga urinishlar bo'ldi.

Hisobga olish stavkasi jiddiy oshirildi (17-24%gacha), ilgari natsionalizatsiya qilingan korxonalarning qisman qaytadan xususiylashtirilishi va shu kabi tadbirlar amalga oshirildi. Biroq inflatsiya bilan kurashda erishilgan shubhasiz yutuqlarga qaramasdan kapitalizmning rivojlanishidagi tanazzulli pasayishlarning to‘liq oldini olib bo‘lmadi - 1980-1982-yillardagi tanazzul shundan yaqqol dalolat berdi. Bir qator mamlakatlarda ushbu tanazzul urushdan keyingi davrdagi nafaqat eng uzoq davom etgan, shu bilan birga eng teran tanazzul boidi. Monetaristik chora-tadbirlar, nshubhasiz, mehnatkashlar real daromadlarining harakatiga ham salbiy ta'sir ko'rsatdi. Shunday qilib, hozirgi monetarizm qo'yilgan vazifani to'liq hal qila olmadi. Bu shuning uchun yuz berdiki, monetarizm kapitalistik ishlab chiqarishning tub muammolaridan, avvalo va asosan kredit-pul muomalasi sohasidan ajratib abstraklashtirildi.