Sevgili Milena

Çarşamba
"Haklısın, onu seviyorum, ama F., seni de seviyorum"
diyorsun. Mektubundaki bu tümcenin her sözcüğünü dikkatle
okuyorum, "de" sözcüğünde önemle duruyorum. Evet, böyle
olması gerekir, böyle olmasaydı, sen Milena olmazdın! Sen
olmasaydın ben ne olurdum? Prag'da söylemektense bu
gerçeği, Viyana'dan yazman daha iyi; her şeyi çok iyi
anlıyorum, senden daha iyi kavrayabiliyorum belki...
Güçsüzlüğümden 
olacak, 
gene 
de 
kolay 
kolay
kurtulamıyorum bu tümceden.!.
Durmadan, yeni baştan hep bu tümceyi okuyorum. Sen de
bir daha göresin diye, baş başa verip birlikte okuyalım diye,
mektubun başına yazdım o tümceyi. (Saçların şakaklarıma
değsin.)
Bunları yazdıktan sonra geldi kurşunkalemle yazılmış iki
mektubun. Biliyordum geleceklerini, için için biliyordum,
sezinlemiştim, ne var ki, duygularımızla yaşamıyoruz her
zaman, acınacak durumdaki yinimizle yere basmayı daha iyi
buluyoruz. Kendi başıma bir iş yaparım diye neden
korkuyorsun, anlamıyorum. Bu konuda açıkça yazdığımı
sanıyordum.
Bayan K.'ye telgraf çektimse, üç gün üç gece, korkunç bir
üç gün üç gece, senden habersiz kaldığımdan ötürüydü,
telgrafıma da karşılık vermemiştin, nerdeyse hasta sanmıştım
seni.

---

Dün doktora gittim; Meran'a gitmezden önceki gibiymişim,
üç ay dinlenme, ciğerime vız gelmiş, sol yanı bitikmiş! Bu
başarı umutsuzluğa düşürdü doktoru, ben sevinçliyim, çünkü
bu üç ayı Prag'da geçirmiş olsaydım, ne durumda olurdum
şimdi, kim bilir? Doktor, kilo aldığımı da sanmıyor, oysa ben
üç kilo aldığımı sanıyorum. Kışa yaklaşırken iğne
yapacakmış bana, bir de onu deneyecekmiş; göz yumacağımı
sanmıyorum pek.
Benim durumum bu işte! Sen de kendini yokla - söylemem
gereksiz artık, arada bir baktır kendine -ne dersin? Sonuç pek
iç açıcı değil. Kimi zaman şuna inanıyorum: Birlikte
yaşayamayacağız, boyun eğip rahatça uzanıvereceğiz yan
yana, ölmek için. Ama ne olacaksa, senin yanında olacak.
Hem, doktorun düşündüğü gibi düşünmüyorum ben... Geçici
de olsa bir esenliğe kavuşacaksam, dinlenmekle olacak bu...
Ama onlarm bildiği anlamdaki dinlenmeyle bir ilintisi yok,
daha doğrusu, başka bir çeşit yorulmayla iyileşebilirim belki
biraz.
Bugün Fransızların Ulusal Bayramı(*), erler geçit
töreninden dönüyor. Önemli bir şey var bu geçit töreninde -
mektuplarmda da duyarım bunu- bandosunda değil, göz
kamaştıran giysilerinde değil, adım atışlarında da değil... Hele
şu yaşlı, bir Alman sirkinden kaçmışa benzeyen mavi ceketli,
kırmızı pantalonlu Fransız subayının yürüyüşünde de değil,
bu törenlerde bir çeşit güçlülük güsterisi var belki, ta
içten gelen sessiz bir sesleniş: "Ne olursa olsun yalnız değil- .
siniz... İtilmiş, bir sıraya dizilmiş, eş adım atan, kişiye
inanılmaz güven sağlayan sizler, ne olursa olsun arkanızda biz
varız, en büyük çılgınlıklarınızda bile - belki asıl onlarda- sizi

---

bırakmayacağız." Gözlerim kapalı, ta içten gelen bu sessiz
seslenişi dinliyor, eriyorum sende.
(*) 19 Temmuz Prag'da da kutlanırdı.
Bir sürü dosya getirdiler bugün, ben yokken birikmiş...
Düşün: Döndüğümden beri yaza yaza altı iş mektubu
yazabilmişim! Gene de kovmuyorlar beni! Bizim bölümün
tembelliğinden, 
bugüne 
değin 
bir 
türlü 
bulup
çıkaramamışlardı bana verilmesi gereken bu dosyaları, ben
memnundum, ama şimdi yığıldı önüme; geceleri uykusuz
kalmasam, hemen başa çıkarım bu dosyalarla. Ama bugün
pek bir şey yapamadım.
F.