Sevgili Milena

Perşembe
İşe gitmeden önce, hemen yazıveriyorum bu satırları,
yazmasam daha iyi, üç gündür kıvranıyorum, biliyorum
yazmamam 
gerektiğini, 
hiç 
değilse 
şu 
günlerde
yazmamalıyım. Senin orada nelerle uğraştığını bildiğim şu
günlerde susmalıyım...
Ama elimde değil, mademki benim savaşım, o halde
susamam. Birkaç gecedir uyumadığımı sezinlemişsindir.
Nedeni:
"Korku", isteksiz koyuyur beni, yerden yere çarpıyor,
sağımı solumu şaşırıyorum; sonra bir şey daha var: Son
mektuplarında beni mutlu kılan iki üç nesne kaçmadı
gözümden, gene de umutsuz bir mutluluğa sürükleniyorum;

---

açıkladığın şey ilk bakışta kandırıyor beni, yüreğimi, yinimi,
ama yeni bir şey de sokuyor gözüme, tanıtlamaya yetkili
değilim, bilmiyorum... Bu kuşkum nereden geliyor?
Böylesine bitik olmamın nedenlerinden biri, belki de en
önemlisi: o anlatılmayacak kadar rahatlık veren, beni altüst
eden etinin sıcaklığını yavaş yavaş yitirmekte oluşum. Gel
artık! Sen olmayınca yanımda, korku başkaldırıyor, bütün
gece, sabaha kadar boğuşuyorum onunla. Ciddi bir yanı var
bu korkunun, boşayamıyorum, üstelik durmadan şu gerçeği
de sokmak istiyor gözüme: "Milena da senin gibi bir insan, ne
yapsın?"
Senin bu konuda söylediklerine bir diyeceğim yok, bunu
duyduktan sonra başka bir şey duymak istemiyorum da artık...
Ama bu "korku" benim özel "korkum" değil ki -hoş, gene
de öyle ya- bütün inançların korkusu bu, hem de ta eskiden
beri... Bu kadarcık dokunmuş olman bile rahatlattı beni.
F.
Perşembe, daha sonra
"Ak Horoz" (*) lokantasında gece yazdığın mektupla
pazartesi günkü mektuplarını aldım; ilk gelen daha sonra
yazdığın olacak. Şöyle bir göz atabildim ancak, ama hemen
karşılık vermek zorundayım... Milena, yalvarırım, kötü
düşünme benim için... Hayır, kıskançlık değil, ama her şeye
başvuruyorum, seni her yönden tutmak istiyorum da ondan
belki, kıskançlığı da denemek istiyorum, alıklık biliyorum...
Söz veriyorum, bir daha olmayacak böyle bir şey; yalnızlığın
verdiği kötü düşlemelerden oluyor bütün bunlar. Bak, Max

---

için de yanlış düşünüyorsun. Dün söyleyebildim selamını,
kızarak (nedeni yukarda yazılı!). Durmadan selam
yolluyorsun ona! Max her şeyi çok rahat açıklayan bir
adamdır, senin ona her mektupta selam yollamanı, onun sana
gönderdiği candan selamları, sana söylememiş olmama
yordu... "Benim de selam söylediğimi yaz, vazgeçer bana
selam yollamaktan, sen de rahat edersin" dedi... Olabilir,
deneyelim bakalım.
Sakın üzülme benim için, bir bu eksikti Milena, benim için
üzülmen. Bu sabah da sana yakındığım gibi, birkaç gündür
soluğumu kesen şu "korku" olmasa sapasağlam biri olacağım.
Sahi, o gün ormanda: "Bilmiştim böyle olacağını" demiştin,
neden? Buluşmamızın ikinci günüydü, yukarda ormanda.
Buluştuğumuz günleri bak nasıl adlandırıyorum: İlk gün en
güvensiz gündü; ikinci gün çokça güvenliydi; üçüncü günde
pişmanlık vardı; en iyi gün dördüncü gündü.
(*) Milena'nın Viyana'da arada bir yemek yediği yer.
Toparlanıp kız kardeşimin düğününe gitmeliyim şimdi.
Bu elle tutulamayan, bu korkunç sorumluluk durumunu
bütün açılarıyla yüklenen biri olacağım yerde, sözgelişi
odandaki, o her zaman seni görebilen mutlu dolap olsam, ne
iyi olurdu: Seyrederdim seni, koltukta oturuşunu, mektup
yazışını, yatışını ya da uykuya dalışını. Neden mi değilim? Şu
son günlerinde nasıl bocaladığını, ya da Viyana'dan ayrılmak
zorunda kalışını görmek, üzüntüden yere yıkardı beni de
ondan.
F.

---

Bugünlerde pasaport alabileceğini bilmem, rahatlık veriyor
bana.