Sevgili Milena

Salı akşamı, daha geç
Mektubu postaya verdikten sonra aklım başıma geldi: Nasıl
isteyebildim senden böyle bir şeyi? Bırak ki, bu işi
temizlemek, ya da çıkar bir yol bulmak yalnız beni
ilgilendirir, beni ilgilendirmeli! Ne diye seni karıştırırım bu
işe? Hiç tanımadığın birine nasıl yazabilirsin? El yazının,
imzanın başkalarının eline geçmesini istemezsin de belki. Hoş
gör Milena, bu konuda yazdığım mektupları, telgrafı hepsini
hoş gör... Senden ayrılmanın verdiği sersemliğe yor bu
davranışımı. Hiç önemi yok, kıza yazmayabilirsin, başka bir
çıkar yol bulunur elbet. Üzme kendini. Bugün çok dolaştım,
yorgunum biraz, ondan olacak. Sonra yarın da amcam geliyor,
yalnız da kalamayacağım. Daha iyi bir şeyden söz açmak için
şunu demek istiyorum, dinle: En güzel hangi gün giyinmiştin
Viyana'da biliyor musun? Ama delicesine güzel? Karşılık
istemem: Pazar günü!
Çarşamba akşamı
Yeni evimi kutlamak için bu birkaç satırı yazıveriyorum;
çabuk tutmalıyım elimi, çünkü anamla babam onda
Franzensbad'dan, amcam da on ikide Paris'ten geliyor,
karşılamaya ben gideceğim; ablam Marienbad'da olduğu için,
ben onun evine geçtim, amcama benim odayı bıraktım.
Koskoca; bomboş bir ev burası, bu bakımdan iyi. Ama sokak
çok gürültülü, gene de kötü bir değiş tokuş yapmış sayılmam.
Son mektuplarından öylesine yakındım ki, "güveni sarsıldı,
beni yitireceğinden korkuyor" diye düşünebilirsin, onun için
işte, hemen yazmak zorunda kaldım sana. (Bu sabah öyle bir
mektup yazmıştım ki, sonra utandım da yırttım; ne yapayım?
Daha tek satırın gelmedi... Postayı mı sorumlu tutayım?

---

Saçma... Postayla ne alışverişim var?) Güvenim sarsüsa,
emin olmasam senden, böylesine sevebilir miyim seni? Ne
zaman anladım bunu biliyor musun? Çok kısa süren etimizin
birleşmesinden ve birdenbire ayrılmak zorunda kalışımızdan.
(Pazardan başka bir gün olamaz mıydı? Yeniden başka bir
saat olamaz mıydı sanki? Neden bütün bunlar?) Haksız mıyım
altüst olmakla? Hoş gör beni! Akşamın şu geç saatinde sana
iyi geceler dilerken, kendimi, her şeyimle bir solukta
veriyorum sana, mutluluk, sende erimek!
Perşembe sabahı
Sokak çok gürültülü, üstelik karşılarda bir de yapı işleri
var, Rus kilisesi de değil tam karşıma düşen, içi insanlarla
dolu büyük evler var karşıda, gene de -tek odada bir başına
olmak, bir evde yalnız yaşamak, yaşamın en önemli yanı-
daha doğrusu: kimi zaman yalnız kalabilmek, mutluluğun ilk
koşulu. (Ne var ki, önce yaşamam gerekir, yoksa evim olmuş,
yurdum olmuş kaç para eder? Bir çift canlı, parlaklığım
nereden aldığı bilinmeyen mavi gözü görebilir miydim
yoksa?) Ama evin içi sessiz, banyo, mutfak, odalar tam bir
sessizlik içinde. Kalabalık evlerin o patırtısı gürültüsü, gem
vurulamayan istek dolu etlerin birleşmesi, düşünüler, dilekler,
köşe bucakta, her koltuğun, her kanapenin yanında yöresine
gizlenmiş 
göz 
yumulmayacak 
davranışlar, 
yersiz,
beklenmedik şeyler, günah çocuktan, hiçbiri yok bu evde...
Viyana'daki pazar sabahının sessizliğini andırıyor; ama bir
de cumartesi akşamını anımsıyorum; istekle dopdolu,
soluğumuzu kesen, hiç bitmeyecekmiş gibi süren bir
cumartesi akşamını...

---

Kız kardeşim ta evden buraya gelmiş, bana kahvaltı
getirmiş. (Boşuna yorulmuş, nasıl olsa ben gidecektim oraya.)
Beni mektuptan ve dalgınlığımdan uyandırmak için birkaç
dakika kapryı çalmak zorunda kalmış.
Burası benim evim değil; yaz aylarında eniştem bir süre
için burada oturacak.
F.