♦шарқ нашриёт-матбаа акциядорлик компанияси

59

---

З а р и ф а С а и д н о с и р о в а
— Бошқалар билан сира ишим йўқ!
— Сен уларга тақлид қилмайсанми?
— Асло, Ойбек ака. Қ ўй ин г, уйга кетай!
У мени тинглашни ҳам истамайди. Билмадим, неларни 
сўзлади. М ен ниҳоятда паришон ҳолдаман, факат ундан 
кандай қутулиб кетиш ни ўйлайман, холос. У буни сезди, 
шекилли:
— Ичингда мени қарғаб турибсан, — деди.
— М ен қарғашни билмайман. Сизни ҳеч качон қарға- 
майман хам! — дедим ж он холатда.
У энди и кки қўлимни ҳовучлари орасига олди.
Студиядан чиққанимда, хийла ёруғ эди. Энди оқшом 
қоронғуси куюқлашди.
Майдончадаги катта дарахтлар орасида бир кайрағоч 
бўлиб, Ойбек унинг тагида тўхтаб, гур унг қилиш ни севар- 
ди. (Бир куни кексайиб, сочларимизга о қ туш ганда: «Зари­
фа, эссиз, ўша дев қайроғочнинг расмини олдириб қўйсак 
бўлар экан», — деган.)
Ўша қайрағочнинг шохлари ва қ у ю қ япроқлари ораси­
да н қуйилган ой шуълалари юзимда ўйнар экан, унинг 
юзимга бехос яқинлашганини сезмай қолдим: Ойбек лабла- 
ри секингина яноғимга тегди. Чўчиб кетдим. М ен унинг 
кучли қўллари бандида эдим. Қанчалик қутулиш га урин- 
май, у мени ўз бағрига тортди ва биринчи дафъа ўпди. 
М ен қалтираб кетдим. О р ти к юзимга якинлаштирмаслик 
учун бошимни пастга эгдим. У ,эса мени маҳкам кучоқлаган 
ҳолда:
— Зарифа, кўйнимда бир чечаксан! — дейди шивир- 
лаб.
«Агар Зарифа бир чечак бўлса, сизнинг кўйнингизда 
хам, бошка вактда хам чечак. Агар у тикон бўлса, сизнинг 
кўйнингизда хам тикон», — дедим мен товушсиз.
(М ен ҳозир ўз хотираларимни эслаб ёзар эканман, ўша 
лаҳзадаги ҳиссиёт ҳозир ҳам кўнглимда тошиб кетади. Оҳ, 
кандай титраган эдим ўшанда...)
— Айт, мен сенга муносиб эмасманми?
(М ен нима ҳам дердим? Агар уни ўзимга муносиб кўрма- 
ган бўлсам, у билан учрашармидим, унга қучтирармидим, 
ўптирармидим?..)
М ен индамадим. Севги мубталоси бўлганим аник. Қал-
60

---

О йбе гим м е н и н г
бимда алланечук сирли, менга нотаниш ҳислар тўлқинини 
сезамам, холос.
... Ойбек хар куни ё кун ора йўлиқади менга. Кечаги- 
дан сўнг ундан қўрқам ан. Л е ки н у узокдан кўринар экан, 
беихтиёр суюнганимни сезамам. У шамолдай етиб келади, 
ёнимга.
Бугун ёнимда кимдир бор эди. У кўришди-ю, ўтиб кет- 
ди. О буховский хиёбонидан ўтиб, энди Абдулла Тўқай 
кўчасига бурилиш олдида эса кимдир сочимни тортди. 
М ен айланиб ҳам карамадим, зеро, унинг кимлигини би- 
лардим.
— М ен уйдан сенинг учун чи кка н эдим. «Зарифа би­
лан бир оз гаплашиб келай», деган эдим.
— Нега энди мен учун чиқасиз?.. Нима гапингиз бор?..
Билмадим, у неларни сўзлади. У н и н г одати — қўлимни
бўшатмайди. Оркага, хиёбонга олиб кетади. Ўзим изнинг 
«чодир дарахтимиз» остида тўхтаймиз. Қанчалик ялинмай, 
ранжимай ва к а т т г к гапирмай, у мени кўйиб юбормайди. 
Аксинча, қучоғига қа т т и к сиқиб олади...
— Нима қилай? Севаман сени, Зарифа! Хаёлимдан кет- 
майсан, хатто тушларимда хам биргамен сен билан!.. М ени 
тушингда кўрасанми?..
— Ойбек ака, хали дорилфунунга хам кирганим йўқ. 
У ят-ку, ўтинаман., — ялинаман чирпиниб.
Ойбек юзимдан енгил ўпич олади. Шунда чақм ок тег­
ди, дейман, менга. Энди ўйласам, накадар хаёли экан у. 
Нақадар ҳурмати зўр бўлган экан, менга!
М ана, унинг лаэлари енгил бир эпкиндай тегади, яно- 
ғимга. Нега тутмайман, лабларимни? Й ўқ, йўқ, мен иффат- 
ни, назокатни мукаддас деб биламан! Кўнглим нинг софли- 
ги ва тиниклигига хатто чин ишқ-мухаббат хам кўлка сол- 
масин, дейман!
— Тотлисан!.. — дейди у мехр тўла кўзларини жовди- 
ратиб.
Тун кечагидан хам ойдин ва гўзал бўлса-да, менинг 
кўнглим қоронғи эди. Ш у н и н г учун хам жахлимни босол- 
май, урина-урина, кўлларимни бўшатдим. Йирокдан бир 
киш и кўринди. Ойдин бўлса-да, ким лигини танимадим. У 
бизга яқи н р оқ келиб, тўхтади. Ёнида ҳамроҳи хам бор эди. 
И кковим из хам қараб қолдик.