♦шарқ нашриёт-матбаа акциядорлик компанияси

э к а н . Ш у н д а й қ а р а м а -қ а р ш и х и сл а т л а р н е ч у к бир қа лб га 
ж о б ў л а р э ка н ?
И з и м д а ю р д и н г и з, й ў л и м н и т ў с д и н г и з. « Ё ш м а н » , де­
дим . С и з д а н , м у ҳ а б б а т и м д а н қ о ч д и м . Ҳ а т т о ў з и м г а  
и қ р о р б ў л и ш д а н қ ў р қ д и м . « Ф а қ а т ў қ и ш н и ў й л а ш к е ­
р а к » , дедим . Э н д и ў з и м д а н ҳ а м , си зд а н ҳ а м я ш и р а д и г а н  
сир к^олмади. А г а р ишк, м убт а ло си бўл га н б ў л с а м , к ў н г и л  
к,опк,осини о ч и б ю б о р д и , т ў л а т с и н ! Э н д и қ ў р қ м а й м а н , 
ч у н к и ш у б уг у н у н г а қ а р ш и к у р а ш у в г а қ у д р а т и м ет а- 
ди , и р о д а м з ў р !
Ў т и н а м а н , й ў л и м н и т ў с м а н г , м е н и и зл а м а н г . Й ў л л а р  
а й р и л г а н . Ў қ и г а ч , й и р т и б т а ш л а г а й си з. Я н а а л л а к и м - 
л а р н и н г қ ў л и г а т у ш м а с и н .
Зариф а».
Хатни Ойбекка топшириб, рухсат ила ун и н г хам ёзгани­
ни олдим. У ёзмиш:
84

---

О йбе гим м е н и н г
« З ариф ам , ж о н и м ! 
Н у р д а н т ў к и л м и ш ,
С у к с а н г -д а , м а й л и . 
О р т д а н к у р у р м е н :
Қ а ҳ р , г а з а б и н г
А қ л ,
Т у к с а н г -д а , м а й л и . 
ф и кр ,
м е ҳ р !..
О ст о н а м б о сди нг,
Ш у д и р м е н га ба хт . 
Я л и н а д у р м е н :
Ш е ъ р л а р и м д а н
Б и р л а ҳ з а ў т и р ,
С енга я с а й т а хт . 
Телба р у ҳ и м н и
и ,
л 
Қ и з е о н ;
Ж о н и м , ч е х р а н г -д а ,
,
V 
Т
, 
б а е и ш ла
К й з л а р и н г -д а соф.
О ром ва сур ур ...»
Қ а ҳ р п а р д а с и
г
Ш у к,адар шаффоф.
М ен Ойбек ёзган қоғозни тахладим-да, ҳовучимда маҳ- 
кам қисиб, ўрнимдан турди м.
— Й ўқ, й ўқ, бир лаҳза ўтир! Қаҳр била, чақмокдай 
келдинг! Ш у ҳолдг янада гўзалроксан! Сенга боқиб тўйга- 
ним йўқ!
Ўзим ёзган и кка варақ қоғозни олмоқчи эдим, ёпишди:
— Бу менга тегишли.
— Ўқидингиз, бас! Ўзимга керак.
— Й ў қ, Зарифа, ҳали кўп дафъа ўқийман.
— Эртага кўчириб юбораман.
— Й ў қ, — О йбек буклаб, киссасига тикди, қоғозлар- 
н и .— Озгина ўтир!
— Айтадиган бир оғиз сўзим қолмади!
Ўтириб, юзимни и кк и қўл им нинг орасига олдим. Тир- 
сакларим столда. Қалбимда ж ўш ган қа й ноқ ҳиссиётимни 
босишга тиришар эдим.
Ойбек қаршимга ўтирди.
— Аввалги и кки мактубингиз ёдингиздами? — яна сўз 
очдим. — М ен уларни сира унутолмайман. Қалбимнигина 
эмас, қўлларимни хам куйдиради, улар! Йиртиб ташладим, 
лекин кундалик дафтаримда нусхаси колди, кўчириб кўйдим: 
йўколмасин...
— Ялинаман, дафтарингнинг шу варакларини йирт! Мен 
сенга етолмаганимдан, калбингга йўл тополмаганимдан, алам- 
дан ёзганман! Билсанг эди, муҳаббатимнинг чегараси йўк!
— Мана бугун учинчи мактубингизни олдим. Мен хаким-
85

---

З а р и ф а С а и д н о с и р о в а
да шундай ёмон тасаввурда экансиз, нега ҳанузга кадар 
мени излайсиз?.. Энди ҳеч качон йўлимни тўсманг! —
такрорлайман яна.
— Агар борсам, кечагидай остонангдан кувасанми?
— Й ўк, остонадан хеч куволмайман. Инонинг, мен ёлғон 
гапиришни ёмон кўраман. Уйда й ў к эдим — синглим бил- 
маган.
М ен яна нималарнидар тинимсиз гапириб, юрагимни 
бўшатиб олдим. Бизнинг ортик учрашмаслигимиз лозимли- 
гини айтдим.
— Сўзга устасан, — деди Ойбек. — Сени унута олмай­
ман. Билсанг эди бу кандай оғир! Сен севги шарбатини 
хал и тотиб кўрмагансан... ёки севмайсан, мени! Тўғрисини 
айт, юрагингда бошка биров борми?
М ен «йўк» деган дай бош чайкатдим:
— Ёзганларимни ўкинг, балки тушунарсиз. Ф акат сўрай- 
ман, бошка жавоб ёзманг! Олмайман ҳам, ўкимайман хам!
Ш у сўзларни айтгач, ўрнимдан турдим.
— Қаршингда тиз чўккум , оёқларингни ўпгим келади! 
Ялинаман, кечир мени.
Ойбек кўлимни тутм окчи бўлиб, бир ка дам якин келар 
экан:
— Тегинманг сира, — дея ўзимни четга олдим. — М ен 
иффатимни ҳамиша ва хамма нарсадан юкори кўяман!
— Кўлларим кесилсин! Энди ундай мактубларни ёзмай- 
ман! — илтижо килди Ойбек. — Феълим айнаб турганда 
аччиғингни келтириш учун ёзганман. Кечир!
— Феълингиз яна айниб колиши мумкин, — дедим 
киноя аралаш, эшик сари юрарканман.
— Кетасанми? М ен хал и хатингни ўки б тугатмадим. 
Жавоби...
— Й ў к, Ойбек ака, ж авобининг кераги йўк! Ёзманг!
— Шошма! Кузатиб кўяман.
Биз ҳовли оша Ш айхонтоҳур сахнига чикдик. Ҳаммаёк 
зимзиё, қоронғи. Уйдагилар каерда юрганимни билмайди- 
лар. Энди уларга не дейман? Кадамимни тезлаштирар экан­
ман, Ойбек кўлимдан тутади:
— Нега шошиласан? С екинрок юр.
Силтаб, кўлимни суғураман:
— Тегинманг! «Алл а кандай аъзоларим»ни ушлабсиз?