Hujayra va uning hususiyatlari

HUJAYRA VA UNING HUSUSIYATLARI
Hujayraning tuzilishi va funksiyasi Murakkab tuzilishga ega bo’lgan odam tanasida yurak, jigar va boshqa ma`lum vazifalarni bajaruvchi organlar bo’lgani kabi, hujayrada ham turli xil vazifalarni bajaruvchi strukturalar mavjud. Bular organoid yoki oreganella (kichik organoid ) deb ataladi. Barcha tirik organizmlar hujayraning tuzilishiga ko’ra ikkita katta guruhga bo’linadi: yadrosiz organizmlar – prokariotlar (tub ma`nosi yadrogacha – “pro”- gacha, “kario”- yadro) va “yadrolilar” – eukariotlar (“Eu”- haqiqiy, “kario”- yadro). Prokariotlar guruhiga barcha bakteriyalar va ko’k-yashil suv o’tlari (sianobakteriyalar), eukariotlar guruhiga esa zamburug’lar, o’simlik va hayvonlar kiradi.
Shunday qilib, hozirgi davrda hujayralar tuzilishiga ko’ra ikkita sohaga ajratilgan va tegishli ravishda ikki yirik guruh: prikariot va eukariotlar deb ataladi. Prokariot organizmlar azaliy xususiyatlarni o’zida saqlab kelmoqda. Ya`ni ular juda sodda tuzilishga ega. Eukariot hujayralarda qo’shqavat qobiq bilan o’ralgan yadro, murakkab tuzilishga ega bo’lgan “quvvat stansiya” lari – mitoxondriyalar; o’simliklarda bulardan tashqari yana xloroplastlar bo’ladi. Boshqacha qilib aytganda “Yadroli ” organizmlarning barcha hujayralari yuksak tuzilishga ega bo’lib, kislorod bilan nafas olishga moslashgan va shuning uchin ko’p miqdorda energiya ishlab chiqarishi mumkin. Prokariot hujayra. Prokariot hujayralarning xarakterli vakili sifatida bakteriyalarni misol qilib ko’rsatish mumkin. Ular hamma joyda: suv, tuproq va ozuqa mahsulotlarida yashaydi. Bakteriya hujayralarining tuzilishi 20-rasmda keltirilgan. Prokariot hujayralarda shakllangan yadro bo’lmaydi. Ularning DNK si sitoplazmada joylashgan va membrana bilan o’ralmagan. Bakteriya hujayralarining kattaligi hilma-xil bo’lib, 1 dan 10 -15mkm gacha boradi. Bakteriyalarning tuzilishiga xos bo’lgan asosiy xususiyat – yadroning bo’lmasligidir. Ularning irsiy axboroti bitta aylanma shakldagi DNK molekulasida bo’lib, u sitoplazmada joylashgan. Bakteriya DNK lari oqsillar bilan birga komplekslar hosil qilmaydi. Shuning uchun xromosoma tarkibiga kiruvchi barcha genlar “ishlab turadi”, ya`ni ulardan to’xtovsiz irsiy axborot olib turiladi. Bakteriya hujayrasi membrana bilan o’ralgan bo’lib, u sitoplazmani hujayra devoridan ajratib turadi. Sitoplazmada membranalar kam. Unda ribosomalar bo’lib, oqsil sintezini amalga oshiradi. Bakteriyalarning hayot faoliyati jarayonlari bilan bog’liq fermentlar sitoplazma bo’ylab tarqalib ketgan yoki membranalarning ichki tomoniga biriktirilgan bo’ladi. Ko’pchilik mikroorganizmlarning hujayrasida zaxira moddalar – polisaxaridlar, yog’lar, polifosfatlar to’planadi. Bu moddalar, energiyaning tashqi manbalari to’xtab qolgan vaqtda almashinuv jarayonlarida ishtirok etadi va hujayra hayotining davom etishiga imkon beradi. Odatda bakteriyalar, hujayraning ikkiga bo’linishi bilan ko’payadi. Bakteriyalar sporalar hosil qilish xususiyatiga ega. Sporalar odatda ozuqa moddalari yetishmaganda yoki muhitda modda almashinuv mahsulotlari ko’p to’planganda hosil bo’ladi. Sporalar bakteriya hujayrasidan hosil bo’ladi. Spora hosil bo’lish jarayoni ona hujayra sitoplazmasining bir qismini ajralishi bilan boshlanadi. Ajralgan qism xromosomaga ega bo’lib, membrana va qalin hujayra qobig’i bilan o’ralgan. Bakteriyalarning sporalari juda hayotchan bo’ladi
. Quruq holatda ular hayotiylik xususiyatini yuz, hatto ming yillar davomida saqlab qoladi. Haroratning keskin o’zgarishi ham sporalarga ta`sir ko’rsatmaydi. Eukariot hujayra. Sitoplazma Turli-tuman organizmlarning eukariot hujayralari o’zining tuzilishi jihatdan murakkabligi va hilma-xilligi bilan ajralib turadi. Hujayralar bajaradigan vazifalariga qarab turli – tuman shaklga ega bo’ladi: yumaloq (tuxum va yog’ hujayralari), yulduzsimon (biriktiruvchi to’qima hujayralari), o’simtasimon (nerv hujayralari), amyobasimon ya`ni, shaklini o’zgartiruvchi (leykotsitlar va ayrim biriktiruvchi to’qima hujayralari). Hujayralar turlicha katta-kichiklikka ega. Ko’p hollarda ular juda kichik bo’lib, 10-100 mkm gat eng. Biroq juda katta hujayralar ham mavjud. Masalan, tarvuz hujayralarini oddiy ko’z bilan kuzatish mumkin. Eng katta hujayralarga qushlarning tuxumi misol bo’ladi. Hujayralar katta – kichikligiga qarab turli og’irlikka ega. Masalan, tuyaqush tuxumining og’irligi 100 g dan 1,5 kg gacha boradi. Qizil qon tanachalari (eritrotsitlar)ning og’irligi esa 10-9 g (ya`ni 0, 000 000 001 g) ga teng. Turli-tuman organizmlarning eukariot hujayralari o’zining tuzilishi jihatdan murakkabligi va xilma-xilligi bilan ajralib turadi. Ularga sodda hayvonlar (soxtaoyoqlilar, xipchinlilar, infuzoriyalar), zamburug’lar, yuksak o’simlik va hayvonlar kiradi. Eukariot hujayralar prokariotlarning murakkablablashishi tufayli paydo bo’lgan deb taxmin qilinadi. Har bir hujayra 3 ta tarkibiy qismdan: tashqi sitoplazmatik membrana, sitoplazma va yadrodan iborat. Sitoplazma. Sitoplazmada bir qator tuzilmalar (organoid va organellalar) bo’lib, ularning har biri o’ziga xos xususiyatga ega va ma`lum vazifani bajarishga ixtisoslashgan. Ko’pchilik organoidlar barcha hujayralar tarkibida uchraydi (mitoxondriya, hujayra markazi, Golji majmuasi, ribosoma, endoplazmatik to’r, lizosoma), boshqalari esa faqat ma`lum turdagi hujayralarda mavjud (miofibrilla, kiprikcha va boshqalar). Sitoplazmada turli xil moddalar ham to’planadi. Ular kiritmalar deb ataladi. Bular sitoplazmaning (ba`zan yadroning) doimiy bo’lmagan tuzilishi hisoblanib, organoidlardan farqli ravishda hujayraning hayot faoliyati jarayonida goh paydo bo’lib, goh yo’q bo’lib turadi. Qattiq holda uchraydigan kiritmalar granulalar, suyuq holdagisi esa vakuolalar deb ataladi. Moddalar almashinuvi natijasida hujayrada yana bir qator mahsulotlar: sekretsiya qiluvchi hujayralarda oqsil granulalari, pigmentlar yoki zaxira ozuqa moddalar – glikogen donachalari, yog’ tomchilari uchraydi. Hujayra membranali tuzilishga asoslangan.
Bunga ko’ra hujayra bir xil tuzilishga ega membranalardan tashkil topgan. Bu membranalar ikki qavat lipidlardan iborat, ularning ichki va tashqi tomonidan oqsil molekulalari har xil chuqurlikka botib kirgan. Tashqi sitoplazmatik membrana barcha hujayralarda uchraydi. U hujayra sitoplazmasini tashqi muhitdan ajratib turadi. Tirik hujayraning yuza qismi to’xtovsiz harakatda, unda qavariq va botiqlar paydo bo’ladi, to’lqinsimon tebranma harakat vujudga keladi, doimo u orqali makromolekulalar ko’chirilib turadi. Sitoplazmatik membrane yuksak pishiqlikka va elastiklikka ega bo’lib, ozgina shikastlangan vaqtlarda ham o’zining bir butunligini oson va tez tiklay oladi. Biroq sitoplazmatik membrana bir tekis chiziqdan iborat emas: u juda ko’p sonli mayda-mayda teshikchalar (g’ovaklar) bilan ta`minlangan. Ular orqali hujayraning ichki qismiga fermentlar yordamida ionlar va kichik molekulali moddalar o’tishi mumkin.
Shu bilan birga bunday moddalar hujayra ichkarisiga to’g’ridan – to’g’ri membrana orqali ham o’ta oladi, bu passiv diffuziya emas, balki faol tanlab o’tkazish jarayoni bo’lib, energiyaning sarflanishini talab qiladi. Sitoplazmatik membrana orqali ayrim moddalar osonlik bilan o’tib ketsa, boshqalari umuman o’tmaydi. Masalan, K+ ionlarining hujayra ichidagi miqdori, uning tashqarisiga nisbatan ko’p bo’ladi. Na + ionlari aksincha hujayra tashqarisida ko’p. Hujayra membranasining tanlab o’tkazish xususiyati yarim o’tkazuvchanlik deb ataladi.
Yuqorida qayd qilingan ikki yo’ldan tashqari, kimyoviy birikmalar va qattiq zarrachalar hujayraning ichki qismiga pinotsitoz va fagositoz yo’li bilan ham o’tadi. Hujayra membranasida botiq joy hosil bo’lib, uning ikki uchi hujayralararo suyuqlikni (pinotsitoz) yoki qattiq moddalarni (fagotsitoz) asta-sekin qamrab olib, bir-biri bilan tutashadi. Sitoplazmatik membrananing yana bir vazifasi ko’p hujayrali organizmlar to’qimasida hujayralar o’rtasidagi aloqani ta`minlashdir. Bu birinchidan, juda ko’p burmalar va o’simtalar hosil qilish va ikkinchidan, hujayralar tomonidan hujayralararo bo’shliqni to’ldiruvchi juda zich biriktiruvchi moddalarni ajratish bilan amalga oshiriladi. O’simlik hujayrasi ham xuddi hayvon hujayrasi singari sitoplazmatik membrana bilan o’ralgan bo’ladi. Biroq bundan tashqari hayvonlar hujayrasida uchramaydigan sellulozadan iborat qalin hujayra qobig’iga ham ega. Hujayra qobig’ida maxsus teshikchalar bo’lib, qo’shni hujayralarning endoplazmatik to’rlari bir-biri bilan tutashgan bo’ladi. Zamburug’larning hujayralari ham xuddi o’simlik hujayralari kabi hujayra qobig’I bilan o’ralgan. Ammo ular selluloza emas, balki xitinsimon moddalardan iborat. 2. Endoplazmatik to’r, ribosoma, Golji majmuasi, lizosoma, mitoxondriya, hujayra markazi. Yuqorida ta`kidlaganimizdek, sitoplazmada bir qator organoidlar mavjud va ular turli xil vazifalarni bajaradi. Endoplazmatik to’r murakkab membranalar tizimidan iborat bo’lib, barcha eukariot hujayralarning sitoplazmasini qamrab olgan. Ular, ayniqsa, moddalar almashinuvi jadal tarzda borayotgan hujayralarda rivojlangan bo’ladi. Endoplazmatik to’rning hajmi hujayra umumiy hajmining o’rtacha 30 dan 50 % gacha qismini egallaydi.
Endoplazmatik to’r ikki xil: silliq va donador bo’ladi. Silliq endoplazmatik to’rning asosiy vazifalaridan biri lipidlar va uglevodlarni sintez qilishdir. Silliq indoplazmatik to’r ayniqsa, yog’ bezlari (yog’lar sintezi)da, jigar hujayralari (glikogen sintezi)da zaxira moddalar to’planadigan hujayra (o’simlik urug’)larida ko’p bo’ladi.
Donador endoplazmatik to’rning muhim vazifasi oqsil sintezi va uni tashish bo’lib, buni ribosomalar bilan hamkorlikda amalga oshiradi. Ribosomalar endoplazmatik to’rning zichlangan membrana qopchalarning ustki qismida dona-dona bo’lib joylashgan. Donador deb atalishi ham shu tuzilma bilan bog’liq. Shunday qilib, endoplazmatik to’r hujayraning umumiy ichki aylanma tizimi bo’lib, uning kanallari orqali moddalar tashiladi. Kanallarning membranasida ko’p sonli fermentlar joylashgan, ular hujayraning hayot faoliyatini ta`minlaydi. Ribosomalar diametri 15,0-35,0 nm bo’lgan ikki ya`ni katta va kichik bo’lakchalardan iborat yassi tanachalardan tashkil topgan.
Ribosomalarda taxminan teng miqdorda oqsil va nuklein kislotalar mavjud. Ribosoma RNK si yadrodagi DNK molekulasi yordamida hosil bo’ladi. O’sha joyda ribosomalar ham shakllanadi va yadrodan tashqariga chiqadi. Sitoplazmada ribosomalar erkin yoki endoplazmatik to’rning tashqi yuzasiga birikkan holda joylashishi mumkin. Ribosomalar deyarli barcha hujayralar: prokariot va eukariotlarda uchraydi.
Golji majmuasi (apparati) ning asosiy qurilma elementi – silliq membrana bilan chegaralangan bo’shliqlar (sisterna) tizimi, vakuolalar va kichik pufakchalarni paydo qiladi. Endoplazmatik to’r membranalarida hosil bo’lgan oqsillar, polisaxaridlar, yog’lar Golji majmuasiga tashiladi. Uning ichida bu birikmalar o’zgarishga uchraydi va ajralishga tayyor shira sifatida o’ralib, kerakli joylarga uzatiladi yoki hujayraning hayot faoliyati uchun foydalaniladi. Lizosomalar (yunoncha – “lizeo” - eritaman) uncha katta bo’lmagan yassi tanachalardir. Diametri 0,4 mkm bo’lib, bir qavat membrane bilan o’ralgan. Ularning ichki qismi ozuqalarni parchalovchi fermentlar bilan to’lgan. Bu fermentlar oqsillar, karbon suvlar, nuklein kislotalar, yog’lar va boshqa moddalarni parchalash xususiyatiga ega. Lizosomalar Golji majmuasidan yoki to’g’ridan-to’g’ri endoplazmatik to’rdan hosil bo’lishi mumkin. Mitoxondriya (yunoncha – “mitos”- ip va “xondro” - dona) bir va ko’p hujayrali organizmlarning barcha eukariot hujayralarida mavjud. Mitoxondriyalarning hayvon va o’simlik olamida bunday keng tarqalishi ularni hujayrada muhim ahamiyatga ega ekanligidan darak beradi. Mitoxondriyalar turli-tuman shakllarda: yumaloq, yassi, silindirsimon va hatto ipsimon ko’rinishda ham uchraydi. Ular 0,2 dan 15-20 mkm kattalikka ega
. Ipsimon shakllarning uzunligi 15-20 mkm gacha boradi. Turki xil to’qimalardagi mitoxondriyalarning soni bir xil emas va hujayraning funksional faolligiga bog’liq. Ularning soni sintez jarayonlari jadal amalga oshirilayotgan (jigar) yoki ko’p energiya sarflanadigan hujayralarda ko’p bo’ladi. Masalan, uchadigan qushlarning ko’krak mushaklarida mitoxondriyalar soni uchmaydigan qushlarga nisbatan birmuncha ortiq. Mitoxondriyalar tarkibida DNK molekulasining mavjudligi ularning bo;linish yo;li bilan tezda ko’payishiga imkon yaratadi. Mitoxondriyalarda ikki qavat:tashqi va ichki membranalar mavjud.Tashqi membrana silliq, ichkisi esa burmali bo’lib kristalar deb ataladi.kristalar membranasida juda ko’p fermentlar joylashgan. Ular energiya almashinuvida ishti rok etadi.Mitoxondriyalarning asosiy vazifasi energiyaning universal manbai hisoblangan ATFni sintez qilishdir. Hujayra markazi, ikkita slindr shakldagi kichik tanachalardan tashkil topgan bo’lib, bir biriga nisbatan to’g’ri burchak hosil qilib joylashadi va ular sentriola deb ataladi. To’qqiz bog’lamdan iborat sentriola devorlarining har biri uchta mikronaychani o’z ichiga oladi. Sentriola setoplazmaning o’zidan o’zi ko’payadigan organoidi hisoblanadi. Ularning ko’payishi, oqsil kichik bo’lakchalarning o’zini o’zi yig’ish jarayonida amalga oshiriladi. Hujayra markazi hujayralarning bo’linishida muhim ahamiyatga ega. Hujayra markazidan bo’linish bilan urug’larning o’sishi boshlanadi.
Ko’pchilik o’simlik va suv o’tlarida hujayra markazi yo’q, shuning uchun bo’linish urug’lari maxsus ferment markazlaridan hosil bo’ladi. Sitoskelet. Eukariot hujayralarga xos bo’lgan xususiyatlardan biri, ularning sitoplazmasida mikronaychalar va oqsil tolalaridan iborat bo’lgan tayanch skelet tuzilmalarning mavjudligidir. Sitoskeletning elementlari yadro qobig’i va tashqi sitoplazmatik membrana bilan zich birikkan bo’lib, sitoplazmada murakkab bog’lamlarni hosil qiladi. Sitoplazmaning tayanch elementlari hujayraning shaklini aniqlaydi, hujayra ichki tizimlarining harakatini va butun hujayraning joyini o’zgarishini ta`minlaydi. Yadro – zamburug’, o’simlik va hayvonlar hujayrasining muhim tarkibiy qismi hisoblanadi. Hujayra yadrosida DNK ya`ni, genlar bo’lib, ular ikki asosiy vazifani bajaradi: 1. Genetik axborotni saqlaydi va ko’paytiradi. 2. Hujayrada sodir bo’ladigan moddalar almashinuvi jarayonini idora qiladi. Hujayra yadrosiz uzoq yashay olmaydi va yadro ham hujayrasiz mustaqil yashash qobiliyatiga ega emas. Shuning uchun sitoplazma bilan yadro o’zaro bog’liq bo’lgan tizimni tashkil qiladi. Odatda hujayralar bitta yadroga ega bo’ladi. Ba`zan 2-3 yadroga ega bo’lgan hujayralar ham uchrab turadi. Ko’p yadroli hujayralar (ayrim hollarda o’nlab yadrolar) borligi ham ma`lum. Yadroning shakli ko’pincha hujayra shakliga o’xshab ketadi. Ayrim hollarda noto’g’ri shaklga ega bo’lgan yadrolar ham uchraydi. Yadro qo’sh membranali qobiq bilan o’ralgan. Tashqi, sitoplazma bilan tutashgan yadro membranasida yadro joylashgan. Ichki tomondan yadro membranasi silliq bo’ladi. Yadro qobig’i hujayra membrana tizimining bir qismi hisoblanadi. Tashqi yadro membranasining o’simtalari endoplazmatik to’r kanallari bilan qo’shilib, bir-biriga ulanib ketgan. Yadro bilan sitoplazma o’rtasidagi moddalar almashinuvi ikki xil yo’l bilan amalga oshiriladi. Birinchidan, yadro qobig’ida juda ko’p teshikchalar mavjud bo’lib, ula orqali yadro va sitoplazma o’rtasida molekulalar almashinib turadi. Ikkinchidan, moddalar almashinuvi yadrodan sitoplazmaga va aksincha yadro qobig’ining o’simtalarini yoki botib kirgan qismni ajratish yo’li bilan ham amalgam oshiriladi. Yadro bilan sitoplazma o’rtasida faol modda almashinuvi bo’lishiga qaramasdan, yadro qobig’i uning uning ichki qismini sitoplazmadan ajratib, ularning kimyoviy tarkibidagi farqni saqlab turadi. Bu yadro tizimining me`yorida ishlab turishi uchun zarurdir. Hujayra yadrosi tarkibiga quyuq yadro shirasi, xromatin va bitta yoki bir necha yadrocha kiradi. Tirik hujayradagi yadro shirasi, yadro tuzilishidagi oraliqlarini to’ldirib turuvchi gelsimon massadan iborat. Yadro shirasi tarkibiga har xil oqsillar (shu jumladan fermentlar), erkin nukleotidlar, aminokislotalar hamda yadro va xromatin hayot faoliyati bilan bog’liq bo’lgan yadrodan sitoplazmaga chiqadigan mahsulotlar kiradi.

Hujayra
Vikipediya, ochiq ensiklopediya

Jump to navigationJump to search

Hujayra - barcha hayot organizmlarning tuzilish, tarkibiy va funksional birligidir (viruslar bundan mustasno). Hujayra organizmning yashayotgan eng kichik boʻlagi, deb belgilanadi. Baʼzi organizmlar (masalan, bakteriyalar) bir hujayralidir, yaʼni faqat bitta hujayraga ega. Boshqa organizmlar esa koʻp hujayralidirlar (masalan, oʻrtacha odam 100 trillion yoki 10¹⁴ hujayradan iboratdir; oʻrtacha hujayra oʻlchami 10 mikrometr, massasi esa 1 nanogramdir). Eng katta hujayra tuyaqush tuxumi boʻlib, uzunligi 15 sm, massasi 1.4 kg gacha boʻladi. Hujayrani ilk marta Robert Guk 1665-yilda kashf qilgan.
Hujayra (lot. sellula, sulis — katakcha) — barcha tirik organizmlarning tuzilishi va funksional birligi, elementar tirik sistema. Alohida organizm sifatida hayot kechirishi (bakteriyalar, eng sodda hayvonlar, ayrim suvoʻtlar va zamburugʻlar) yoki koʻp hujayrali organizmlar toʻqimalari tarkibiga kirishi mumkin. Genetik apparat eukariotlarda sitoplazma membrana bilan ajralgan yadroda; prokariotlar esa nukleoidda joylashadi. Jinsiy hujayra meyoz natijasida hosil boʻladi.
Hujayra oʻlchami 0,1—0,25 mkm dan (ayrim bakteriyalar) 155 mm gacha (tuyaqush tuxumi). Hujayraning xilma-xil funksiyasini ixtisoslashgan ichki strukturalar — organoidlar bajaradi. H.ning universal organoidlari: yadroda — xromosomalar, sitoplazmada — ribo-somalar, mitoxondriyalar, endoplaz-matik toʻr, Golji kompleksi, lizo-somalgr. Ayrim manbalarda H. membranasi ham organoidlar qatoriga kiritiladi. Koʻpchilik H.da boʻladigan membrana strukturalari — mikronay-chalar, mikrofibrillalar H. shaklining; H. kiritmalari H. tarkibining doimiyligini taʼminlash vazifasini bajaradi.
H. ichida va organizmning ichki suyuq muhitida boʻladigan oqsillar, jumladan, fermentlar ham H.da sin-tezlanadi. H.ning har qaysi organo-idi faqat unga xos vazifani bajaradi. Mas, eukariotlarda H.ning nafas olishi faqat mitoxondriyalar mem-branalarida, oqsil sintezi — ribo-somalarda kechadi. Fermentlarning konsentratsiyalanishi va ularning H.strukturasida muayyan tartibda joylashuvi kimyoviy reaksiyalarni tezlashtirib, ketma-ket borishi (kon-veyer prinsipi)ni taʼminlaydi. H.ga xos mikrogeterogenlik xususiyati bir xildagi komponentdan bir vaqtning oʻzida har xil moddalarni juda oz miqdor (mikrohajm)da sintezlash imkonini beradi. Ixchamlik prinsi-pi ayniqsa DN K strukturasi uchun xos. Mas, odam tuxumhujayrasining 61012g keladigan DNK si organizm uchun xos boʻlgan barcha oqsillarni kodlaydi. H. ichida ionlarning muay-yan konsentratsiyasi saqlanadi. H. muhitdan yirik molekulalar, jumladan, oqsillar, hatto viruslarni pinotsitoz, ayrim mayda hujayralar va ular fragmentlarini fagotsitoz orqali yutish xususiyatiga ega.
Oʻsimlik H.si hujayra membra-nasi sirtidan qattiq qobiqb-n qoplangan (qobiq jinsiy H.da boʻlmay-di). H. qobigʻida teshikchalar bor. Bu teshikchalardan oʻtadigan sitoplazma oʻsimtalari orqali qoʻshni H. oʻzaro bogʻlangan. Oʻsishdan toʻxtagan H. qobigʻiga lignin, kremnezem yoki b. moddalar shimilishi natijasida ancha pishiq va qattiq boʻlib qoladi. Oʻsimlik yogʻochining pishiqligi ana shu moddalarga bogʻliq. Ayrim oʻsimliklar toʻqimasi H.lari ayniqsa juda pishiqH. devoriga ega boʻlib, H. halok boʻlgandan soʻng ham oʻzining tayanch skeletlik funksiyasini saqlab qoladi. Ixtisoslashgan oʻsimlik H.sining bir necha yoki bitta markaziy vakuolasi bor; ularda har xil tuzlar eritmasi, ugle-vodlar, organik kislotalar, alka-loidlar, aminokislotalar, oqsillar, hatto zaxira suv boʻladi. Oʻsimlik H.lari sitoplazmasida maxsus organoidlar — plastidalar bor; Golji kompleksi esa sitoplazmada tarqalgan diktiosomalardan iborat.
Barcha eukariotlar H.si bir xildagi organoidlar va metabolizmni boshqarish mexanizmlariga ega. Ular pro-kariotlar singari metabolizmni boshqarish, energiyani jamgʻarish va saqlash, oqsil sintezida genetik koddan foydalanish xususiyatiga ega. Barcha H. membranasining funksiyasi ham oʻxshash. H. tuzilishi va funksiyasining oʻxshashligi ular kelib chiqi-shidagi umumiylikdan dalolat beradi. Biroq organizmdagi H. oʻlchami va shakli, u yoki bu organoidlari soni, fermentlar majmui bilan bir-biridan farq qiladi. Bu farq organizmdagi H.ning oʻzaro kooperatsiyasi va ularning funksional ixtisoslashuvi bilan bogʻ-liq. Bir hujayralilar H.sining tuzilishi va funksiyasi oʻrtasidagi tafovutni koʻp jihatdan ularning yashash muhitiga moslanishi bilan tushuntiriladi. Genetik apparat tuzilishidagi oʻxshashlik prokariot va eukariotlar kelib chiqishidagi umumiylikni tushuntirish uchun dalil boʻladi. Ammo bir hujayralilarning ajdodi har xil prokariotlar boʻlishi ham mumkin. Simbiogenez nazariyasiga binoan bir xil prokariotlar xoʻjayin H. mitoxon-driyalariga, boshqalari — xloroplastlarga aylangan va organoid tarzida oʻz-oʻzidan koʻpaya boshlagan. Boshqa nazariyaga binoan esa prokariot H.ning strukturalari asta-sekin rivojlanib, eukariotga aylangan.
Bir organizmning barcha H.lari ge-nomi potensial axborot hajmi jihatdan urugʻlangan tuxumhujayra genomidan farq qilmaydi. Ixtisoslashgan H. yadrosini yadrosi olib tashlangan H.ga koʻchirib oʻtkazilganda normal organizm rivojlanishi buni isbotlaydi. Koʻp hujayrali organizmda H. xossalari oʻrtasidagi farq genlar faolligining bir xil boʻlmasligi tufayli kelib chiqadi. H.ning har xil ixtisoslashuvi natijasida bir xil H.lar (nerv) qoʻzgʻaluvchanlik; boshqalari (muskul) miofibrillalar hosil qiluvchi oqsillarga ega boʻlishi tufayli qisqarish, uchinchi xillari (bezli H.) hazm qilish fermentlari va gormonlarni sintezlash xususiyatiga ega boʻladi. Koʻpchilik H. koʻp funksiyali, mas, jigar H.si qon plazmasi va oʻt suyuqligi oqsillarini sin-tezlaydi; glikogen toʻplaydi va uni glyukozaga aylantiradi; yot moddalar (jumladan, dorilar)ni parchalaydi. Barcha H.da umumiy funksiyaga ega boʻlgan genlar faol boʻladi. Shunday qilib, har xil H.lar oʻrtasidagi oʻxshashlik belgilari ularni bir-bi-ridan farq qiluvchi belgilarga nis-batan koʻproq boʻlib, kelib chiqishi va funksiyasiga koʻra oʻxshash H. toʻqimalarni hosil qiladi (qarang Toʻqima).
Metabolitlar va ionlar — H.dagi jarayonlarni boshqaruvchi omillar. Ular genlarga taʼsir etish orqali fermentlar sintezini yoki bevosita fermentlarning oʻziga taʼsir koʻrsa-tib, ular faolligini oʻzgartirishi mumkin. Bunday oʻz-oʻzini boshqarish mexanizmlari tufayli H.da hayot uchun muhim boʻlgan koʻp jarayonlar optimal (eng qulay) holda saqlanib turadi.
H.larning oʻzaro taʼsiri, nerv va gormonlarning H. faolligini oʻzgarishiga olib keladigan xususiyatlari tashqaridan boshqaradigan omillarga kiradi. Bunday omillar H.ning oʻziga xos xususiyatlarini saqlab turish uchun zarur. H. kulturasiga xos sunʼiy sharoitda H.ning oʻziga hos koʻpgina xususiyatlari yoʻqoladi.
Eukariot H. mitoz orqali oʻz-oʻzidan koʻpayadi. Odam organizmidagi H. soni 1014. Ayrim toʻqimalarda H. soni hayot davomida doimiy boʻlib qoladi; faqat kam ixtisoslashgan H. boʻlinadi. Mas, odam organizmida sutka davomida 70 mlrd. ga yaqin ichak epi-teliysi H.si, 2 mlrd. eritrotsit nobud boʻlib turadi. Bir qancha toʻqi-malarda H. toʻliq ixtisoslashgan holda H. sikliga kiradi. Bunday hollarda mitoz H. boʻlinmasdan xro-mosomalarning 2 hissa ortishi bilan tugaydi (qarang Poliploidiya) yoki mitoz boshlanmasdan xromatidlar soni 2 hissa oshadi. Ayrim ixtisoslashgan H. yadrosi umuman H. sikliga kirishmaydi (mas, neyronlar, skelet mus-kullari tolasi). Bunday hollarda H. hayoti organizm umrining uzoqligiga teng boʻladi. Odam H.si oʻrtacha 1 — 2 kun (ichak epiteliysi) yashaydi. Barcha H.larda moddalar va struktura elementlari faol yangilanib turadi. Toʻqimalarni hosil qiluvchi beqiyos koʻp sonli H.lardagi metabo-litik va boshqaruv jarayonlarining oʻzaro bogʻlanganligi, ular tarkibining doimo yangilanib turishi koʻp hujayrali organizm organlarining nuqsonsiz ishlab turishini taʼminlaydi. H.ni sitologiya fani oʻrganadi. Yana q. Hujayra nazariyasi, Hujayra sikli.

Hujayraning tuzilishi

Hujayralarning tuzilishi, takomillashuvi va funksiyasini o'rgatadigan fanni-Sitologiya deyiladi. Hujayra (lotincha cellula, yunoncha-cytos) deb, odam, hayvon va o'simlik organizmlarining tuzilishlarini, funksiyalari va rivojlanishlarini negizini tashkil qilgan, sitoplazma va yadrodan tashkil topgan tirik sistemaga aytiladi. Hujayralarning o'ziga xos xususiyatlari butun tirik organizmlarning hayoti davomida moddalar almashinuvida ishtirok etib, yangi hujayra hosil qilib uzluksiz yangilanib turishidir.

• 
  Hayvon va odam organizmida hujayralardan tashqari hujayra oraliq modda va simplast mavjud bo'lib, simplast - hujayrasiz strukturadir. Uning tarkibida bir necha o'nlab yadrolar bo'lib, hujayraning qo'shilishidan hosil bo'lgan. Bunga ko'ndalang-targ'il mushak tolalari, yo'ldosh epiteliysining sinsitotrofoblast qavati va boshqalar kiradi.
  
•