Adalet Menzili

Adil Yakubov
20

---

milyoner varsa hepsi burada! Bu şehirdekilere inanmayın! Onlar üçkâğıtçının
teki! Kendilerini fakir gösterdiklerine bakmayın. Ölen bir pamuk işçisinin
çapanından bile bir kese altın, bir torba para çıkar!..
Gazi, zaman zaman bu tür dedikodular kulağına çalındığı zaman dünyası
kararır, sabahlara kadar gözünü kırpmaz, kalbi, yaralı kuş gibi oynardı. Bir
tek kendisi üzülse iyi. Zavallı Bibisara da onunla birlikte üzülürdü. Yaşlı
kadın ihtiyar kocasına su getirmekten, ilaç taşımaktan, çay hazırlamaktan
yorgun düşer, sabaha kadar başında bekler dururdu.. Ama ananın oynaşı kadı
ise derdini kime anlatırsın sözü çok doğru bir sözmüş! Adalet yolunda nâra
atıp, at koşturduğu gençlik yıllan olsaydı, bunlara ne yapacağını kendisi çok
iyi bilirdi. Hâlbuki şimdi neredeyse seksenine merdiven dayamış, bileğinde
güç, belinde kuvvet kalmamış yaşlı bir ihtiyarın değil, bileğine sağlam
yiğitlerin bu işleri yapması gerekirdi. Duyduğuna göre onlar için de şu anda
fare deliği bin akça imiş!.
Yine de Tanrı korumuş Gazi’yi!
Bundan onbeş yirmi yıl önce merhum genel müdürü bir gün onu
Taşkent’e, kendi bürosuna çağırıp uzun uzun sohbet etmişti. Saçla-
rina tek tük ak düşmüş olsa bile, pak yüzlü, uzun boylu, tatlı dilli bu adam,
rahmetli genel müdür, canı istediği zaman tatlı sözler, samimi davranışlarla
insanın gönlünü almasını da bilirdi. O zaman da böyle yapmıştı. Şirbuta
Narbutayev’in şehirde yaptığı hizmetlerin çok değerli olduğunu, şehir
halkının bu hizmetleri hiçbir zaman unutmayacağını üstüne basa basa dile
getirdikten sonra, “Hayatın kanunu böyle” -demişti birden mahzun bir edâ
ile- “Evlatların yerine yeni evlatlar gelirmiş. İnsanların birbirlerinin yerini
alması şartmış. Hayat bizi buna mecbur ediyor. Netice-i kelam, eğer
alınmazsanız, sizi merkeze alalım aksakal. Yaşınız ve şöhretinize münasip,
rahat bir iş verelim. İyi bir ev ve araba verelim. Vilâyette kendi elinizle
yetiştirdiğiniz genç kardeşlerinizden, güvenilir öğrencilerinizden birini
yerinize tâyin edelim..”
Gerçekten de rahmetli sözünü yerine getirmişti. Gazi’yi merkeze almış,
önemli bir mevki olmasa bile, makam arabası bulunan imtiyazlı bir makama
tayin etmiş ve şu koca evi vermişti. Yine de -insanoğlu çiğ süt emmiş ya!-
Adalet Menzili
Adil Yakubov
21

---

Şirbuta Narbutayev bir süre merhuma kırılmıştı. Doğru, altmışına girmişti.
Ama yaşı altmışı geçip yetmişe merdiven dayadığı halde altın koltuklarını
bırakmayanlar çoktu! Fakat Gazi şimdi geriye dönüp bakınca, merhumun
kendisine ömür boyu unutamayacağı bir iyilik yaptığını anlamıştı. Çünkü
yetmiş bir yanda dursun, seksen yaşına gelip de koltuklarını muhafaza
edenler dahi “yandım anam!” diye feryat ediyorlardı. Hatta Gazi’nin yerine
tayin edilen, kendi eliyle yetiştirdiği öğrencisi, helal süt emmiş genç yiğit bile
feryat ediyormuş.
Bu şom haberleri Gazi henüz bugün işitmişti..
Gazi’yi daldığı efkâr boğuntusundan mamanın hazin, içli sesi çekip
çıkardı:
— Kızcağızım ağlaya ağlaya bir hal oldu. Bütün ümidimiz Gazi
babamlarda dedi. Babamız gelip imdadımıza yetişmezse, halimizi soran bir
Allah’ın kulu yok dedi!.
Bembeyaz başını ellerinin arasına alıp düşünmekte olan Gazi, elini
halsizce alnından çekip Bibisara mamaya baktı. Mama, kendisine çok
yakışan, henüz solmamış bembeyaz yazmasıyla ağzını burnunu kapatmıştı ve
sadece masum çocuk gibi oynayan buğulu gözleri görünüyordu. Gazi, bu
buğulu gözlerle karşı karşıya gelince, içinden “Mamacan, ah mamacan! Sen
daha ne biliyorsun ki?” diye geçirdi. Ama dilinin ucuna gelip gelip giden bu
sözleri içine atarak yavaşça yerinden kalktı. Kalkarken:
— Bırak, ağlama bibican! -deyip onun zayıflayıp kalmış omuzuna elini
koydu- Hazırlıklarını tamamla. Sabah erkenden yola çıkalım, mamacan!
Adalet Menzili