Adalet Menzili

Adil Yakubov
36

---

Oturanlar rüzgara tutulan hazan yaprağı gibi bir çırpıda gözden
kayboldular. Divane-i rastguy istemiye istemiye yerinden kalkıp yalpalayarak
içeri girdi. Sabık genel müdür kamına geçirdiği deri korseyi iki eliyle
kaldırarak masaya kollarını dayadı.
Hâlâ yüreği güp güp atan Mercanay, kerevetin kenarına emaneten ilişti.
Fıçı Mansur, gözlerinin altında biriken ve göbeğini hatırlatan küçük yağ
torbalarını sakin sakin ovaladıktan sonra:
— N’oldu? Suyun’cuğunu yine çağırdılar mı? -diye sordu.
Yüzü kireç gibi olan Mercanay:
— He, çağırdılar -diye karşılık verdi.
— Lanet olsun, Allah kahretsin! -Fıçı Mansur yolda susuz kalmış öküz
gibi ağır ağır soludu- Çok iyi çocuktu Suyun Burgut. Ben onu kendimden
çok severdim. Allah kahretsin! Yanlış yaptı kocan Mercanay, çok yanlış
yaptı!
Mercanay, başını önüne eğmiş, eşarbının ucuyla oynayıp oturuyor fakat
masallardaki bir canavar gibi ensesinden soluyan bu iri yarı, dev cüsseli
adama ne cevap vereceğini bilemiyordu. Onun sanki kendilerinin iyiliğini
istiyormuş gibi güzel temennide bulunmasının, acınmasının, teselli vermeye
kalkışının, evet bütün bunların yalan olduğunu, aksine şu anda için için
sevindiğini hissediyordu. Hatta ve hatta bütün bu belâları gizli gizli kocasının
başına açan kişinin de bu adam olduğunu biliyor, bu yüzden kalbi isyanla
kaynıyor, ama yine de sabık genel müdüre bu isyanı belirtmekten
kaçınıyordu.
— Kendiniz gördünüz ya, Mansur ağa! -dedi titrek ve şaşkın bir sesle-
Sizin üstünüze gitmeye mecbur bıraktılar Suyun ağamı!
— Ee, oyun bunların hepsi, oyun! -dedi Fıçı Mansur ve iri cüssesinden
beklenmedik bir çeviklikle sırtını doğrultup ayaklarını masa altına uzattı.-
Yalan söze ne gerek, gelin hanım? Kocan genel müdür olmak istiyorsa önce
gelip bana söyleyemez miydi? Beni zor duruma sokmak mı istiyordu? Ben
ona güzel güzel nasihatler verip, başarılar dilemez miydim?
Başlangıçta sakin sakin, yumuşak sesle konuşan Fıçı Mansur, birden sesini
Adalet Menzili
Adil Yakubov
37

---

yükseltip, öfkeli bir havayla:
— Ben zavallı kocana ne kötülük yaptım? İyi binici deyip, iyi yarışçı
deyip kendi atımı ona vermedim mi? Verdim! Müsabakalarda, yarışmalarda
derece aldığında kendim almış gibi sevinmedim mi? Sevindim! İki bin
kısrağı emrine verdim, kımızını içmediniz mi? Faydasını görmediniz mi?
Gördünüz! Şimdi söyle bakayım bana kurban olduğum gelin hanım, ben ne
kötülük yaptım senin kocana?!
Fıçı Mansur’un birden gözüne yaş dolduğunu gören Mercanay, ister
istemez içindeki öfke ve isyanı bastırdı.
— Söyle! Niye ağzına burunluk vurulmuş gibi susuyorsun, gelin hanım?
Mercanay başını iyice önüne eğdi.
— Ben ne deyim, Mansur ağa? O zavallı, erimi kastediyorum, o zaman,
Mercantav’da genel sekretere sizin söylediğiniz sözleri söyleyip yalvarıp
yakardı. Ama genel sekreter dinlemedi bile. Sonra.. Kolhoz’daki çay boyu ve
oraya gelen adamlar..
— Yalan bunlar, yalan! -Fıçı Mansur bebek kafası gibi iri yumruğunu
masaya indirdi.- Bunların hepsi önceden hazırlanmış bir tezgah! Bu kolhozda
otuz yıl şeflik yapıp kime kötülük kıldı isem? Bir koyundu, on yaptım. On
koyundu bin yaptım! Yemedim, içmedim! Daha ne istiyordu bu adamlar?
Yemeden içmeden, uyku ne, istirahat ne bilmeden çalıştım da, yaşlılığımda
gördüğüm mükâfat bu mu olacaktı?
Fıçı Mansur, tir tir titreyen ellerini masa üzerindeki gül desenli mendile
uzattı. Bunu gören Mercanay apar topar ayağa kalktı:
— Beni affedesin, Mansur ağa! Ben sizin bu söylediklerinize karşı bir şey
diyecek durumda değilim. Hükümet işlerine aklım ermez benim..
— Bırak şimdi hükümeti, gelin hanım! Hükümetin suçu yok. Suç
Burgut’un! Kendini ateşe attı! Baltayı kendi ayağına vurdu, yazık etti
kendine, gelin hanım!
İçinde sönmeye başlayan isyan duygusunun yeniden kabarmaya yüz
tuttuğunu hisseden Mercanay:
— Ama Mansur Ağa! -dedi yalvararak.- Atalarımız başkalarına iyilik yap
Adalet Menzili