Adalet Menzili

Adil Yakubov
38

---

ki iyilik bulasın demişler. Suyun ağam ne işledi ki kendi kendine yazık etmiş
olsun?
— Öyle mı? Kocam suçsuz bir melektir mi diyorsun? Mercanay hışımla
yerinden kalkıp hızlı adımlarla koca caddenin öte tarafına geçti. Mansur bey
hâlâ arkasından bir şeyler söylüyor, küfürler sıralıyordu, ama Mercanay
elleriyle kulaklarını tıkayarak caddenin öteki yüzüne varmıştı bile. İdare
binasına gitmesi gerektiğini dahi unutup evinin yolunu tutarken kendini
tutamayıp ağlamaya başladı, fakat birilerinin görmesinden çekinerek yüzünü
eşârbıyla kapattı.
“Şu bunak fıçının dediklerine bak hele! Yememiş, içmemiş! Bir koyunu
on, on koyunu bin yapacağım diye ömrü geçip gitmiş! Ayran içip göbeği ben
mi yaptım? Dünyada kimseye kötülük etmemişmiş! İnsanları insan yerine
koymuş da! Ya birisi aleyhinde konuşsa mezara sokuncaya kadar peşinden
kovaladıklarını, sırtlarından kara kan çıkıncaya kadar kırbaçladığın çobanları
unuttun mu? Ya dilekçe verenlerin yedi sülalesine dünyayı zindan ettiğini!
İnsanlarda insaf ve adalet yokmuş! Köyde yaşadıysan.. kendin için yaşadın!
Hüdâyar Han’ın sarayından geri kalmayan saray yavrusu gibi ev yaptırdın
kendine! On bir çocuğunun on birini de, hakkı olsun olmasın, yüksekokullara
soktun! Yüksek makamlara getirttin. Ayağın mezara dayandı! Artık sana
makam mevki ne gerek bre koca kurt!?.”
Mercanay’ın eve girecek hali kalmamıştı. Adımlarını tek tek atarak
avludaki kerevete uzanıp başını yastığa koydu ve gözlerini yumdu..
Suyun Burgut, akşama doğru, Mercanay tamamen ümidini kesip, idare
binasına gitmeye hazırlandığı bir sırada geri döndü. Sabahki halinden daha
yorgun, daha üzgün ve çaresiz görünüyordu. Yüzü ise kararıp kalmıştı.
Mercanay boğazına bir şeyler düğümlenmiş gibi ümitle kocasına baktı.
— N’oldu? Durum iyi mi? Rengin solmuş!
Suyun Burgut, karısının sorusuna cevap vermeden:
— Oğlum dönmedi mi? -diye sordu.
— Yok, henüz dönmedi! -Mercanay kocasının elini tuttu- Anla- tıver
artık!. Niye çağırmışlar? Hâlâ ayvanın kabuğu, üzümün çöpü mü?
Suyun Burgut: “Acele etme, sonra, sonra!” deyip Mercanay’a yalvarır
Adalet Menzili
Adil Yakubov
39

---

gözlerle baktı.
— Şu lanet olası içkiden var mı biraz..
— Var. Dünkü balodan kalmıştı!
— Varsa, bir kâse apçık!
 Sinir diye bir şey kalmadı. Dünyamı kararttı,
yüreğime kan saldı bu zorbalar!
Mercanay, aceleyle içeri girip biraz ekmek, salam, domates ve salatalıkla
yarım şişe gelir gelmez kanyak alıp getirdi.
Suyun Burgut kanyağı lip-lip ses çıkarttırarak kâseye döküp, sanki çölde
susuz kalmış biri gibi bir dikişte bitirdi. Mezelere elini bile sürmeden avluda
bir o yana bir bu yana dolaşmaya başladı.
Mercanay ise merdiven basamağına oturmuş kocasına bakıyor, ama
vücudu tir tir titriyor, birbirinden korkunç düşüncelerle yüreği ağzına gelip
gelip gidiyordu. Bu defa alışılmış bir sorgulamadan ziyade, daha kötü bir şey
olduğunu hissediyor, fakat karayağız çehresinde dizginsiz bir ızdırabın izleri
beliren, hayalinde binleriyle münakaşa edip duran kocasına bir şey söyleme
cesareti gösteremiyordu..
Suyun Burgut, birden düşünmekten bıkmış gibi elini sallayarak
Mercanay’ın yanına geldi. Gözlerinden elem aksa bile, dudaklarının kenarını
örten muntazam bıyıklarının altında hoş bir tebessüm geziniyordu.
— Bugün bir destan yazdım Mercan, -deyip cebinden dörde katlanmış bir
kağıt çıkararak karısına uzattı- Sen okuyadur. Ben sazımı ap çıkayım.
Gençlik çağlarımızı hatırlayarak baş başa bir destan söyleyelim! -Sözünü
bitirip Mercanay’ın cevabını bile beklemeden içeri girdi. Mercanay dörde
katlanmış kağıdı açtı. Kocasının ilkokul birinci sınıf talebesi gibi iri ve eğri
harflerle yazdığı destanı okumaya başladı.