Adalet Menzili

Adil Yakubov
83

---

belki ben dayanırım, ama bu çocuk asla katlanamaz!.
Gerçekten Laçin’le babası, baba oğul değil, sanki iki akran, yedikleri
içtikleri ayrı gitmeyen iki samimi arkadaş gibiydiler.
Ana oğul, her biri kendi düşüncesi, kendi derdiyle baş başa kalıp uzun bir
süre hiç konuşmadılar. Daha sonra Laçin elindeki bohçayı
Mercanay’ın önüne itip sert bir hareketle ayağa kalktı.
— Peki.. Siz burda biraz otura durun anacan, - dedi yalvarır bir ifadeyle. -
Ben bi yere kadar varıp geleceğim. Burda eli kolu bağlı oturmanın bi faydası
yok. Biriyle görüşeceğim. Şayet gecikecek olursam merak etme..
Mercanay korkulu gözlerle oğluna baktı.
— Kimmiş o? Niye gecikeceksin?
— Şayet dedim ya ana! Bi devlet memuru. Hemen dönmeye çalışırım.. -
Laçin kendi kendine söylenmeye başladı: - Bi danışsam mı? Acaba bi
tavsiyede bulunur mu?
— Peki oğlum, sakın gecikmeyesin. Zaten yüreğim ağzımda..
— Lütfen böyle konuşma anacan! - Laçin anasının yanaklarından öpüp
hazan kaplı hıyabandan park içine doğru yürümeye başladı. Ayak altında
hışırdayan gazelleri, onların arasına gizlenmiş şişeleri ve kâğıt parçalarını
tekmeleyip yavaş adımlarla ilerlerken görüşeceği kişiyi göz önüne getirince,
kalbindeki heyecan tuhaf bir isyanla yer değiştirdi.
Bir süre sonra parkın arka tarafında pek gösterişli olmasa da, yakın
geçmişte restore edilmiş, kapı ve pencereleri gök mavisi renge boyanmış,
duvarları açık pembe renk boya ile badana edilmiş tek katlı bina göründü.
Laçin, keskin gözleriyle çift kanatlı kapının iki tarafındaki çerçeveli parlak
pirinç üzerine biri Rusça, diğeri Özbekçe yazılmış kelimeleri ta uzaktan
farketti: “Bölge Komsomol Komitesi”.
Bu tabelaları okur okumaz içindeki isyan bir şüpheyle yer değiştirdi.
Acaba doğru mu gelmişti? Acaba kendisini güleryüzle karşılayacak mıydı,
yoksa idare çalışanları gibi kapıdan mı kovacaktı? Ya peki güleryüzle
karşılayıp birkaç gün önceki gibi tenha bir odaya çekmeye kalkarsa ne
yapardı? Altınay’ın yüzüne nasıl bakardı?
Adalet Menzili
Adil Yakubov
84

---

Bu felâket başlarına geldiğinden beri Altınay anasının tek dayanağı olmuş,
Mercanay’la birlikte ağlamış, onunla birlikte gülmüş, sanki bu eve gelin
gelmiş gibi sessiz sedasız hizmet etmeye, bugün ise onlar bu tarafa
geldiklerinde evde kalıp göz kulak olmaya, gözü yollarda onların dönüşünü
beklemeye başlamıştı..
Laçin, babası tutuklandığı gün Altınay’ın söylediği sözleri, çocuksu bir
saflıkla “Eğer, eğer o gün aranızda hiçbir şey geçmediyse peki..” deyip,
kendisini öpmesine izin verişini hatırlayınca birden ellerinde onun sıcaklığını
hissetti. Sanki kızcağız şu anda kollarındaymış gibi ince belini kavradığını,
tombul şeftaliler gibi yumuşak, yusyuvarlak göğüslerinin göğsüne temas
ettiğini hissedercesine tüyleri diken diken olup gayr-ı ihtiyari adımlarını
yavaşlattı.
Ama neden? O şu anda Klara’nın yanına şehvani duygularla mı geliyordu
sanki? Onu bu binaya sürükleyip getiren tek şey, babasının başına gelen
meş’um olaydı. Böyle bir günde içinden gelen bu isteğe boyun büküp onun
kapısını çalmak Laçin’e hem farz hem de karz değil miydi?
Doğru, hayatında ilk defa bir kadınla birlikte olduğu o esrarengiz
akşamdan sonra Laçin bir daha Klara’yı görmemişti. Laçin’i “koçum benim”,
“azgın boğam benim..” diyerek pohpolayan, ömrü boyunca kendisini
unutmayacağını üstüne basa basa söyleyen, sık sık buluşmayı teklif eden
Klara, o günden sonra ne yüzünü göstermiş, ne telefon etmiş ve suya çöken
taş gibi ortadan kaybolmuştu. Hatta televizyoncuların geleceği gün dahi
ortalarda gözükmemişti. Acaba kadın milleti bu kadar vefasız mıydı? Dün
söylediği sözleri, verdiği vaatleri bugün unutur muydu?
Unutursa unutsun! Zaten o günü unutması canına minnet! Altınay’ın
tırnağı bile olamaz bu aygır yürüyüşlü şıllık! Şu an o şehvetli saatleri
düşünmenin sırası mı? Ama o akşam sülük gibi kendisine yapışan, kulağına
ağza alınmayacak hayasız kelimeleri fısıldayan ve “koçum, azgın boğam!”
diyerek bilmem nerelerine varıncaya kadar yalayan, üzerine konan bir sineği
bile kovalayacak durumu kalmayıncaya kadar üstünden inmeyen bu erkek
delisi kadın, herhalde bugün akıl vermekten kaçınmazdı? O merhametsiz
müfettişler Moskovalıysa, Klara da Moskova eğitimi görmüş bir kadın..
Adalet Menzili