Adalet Menzili

[29]
Adalet Menzili
Adil Yakubov
162

---

Mercanay’a! Bir ahu kadar güzeldi! Diğer gençler nişanlılarını kıskansalar
bile Suyun Burgut kıskanmaz, geceleri bir yerde toplantı falan olsa
Mercanay’ı bizzat alıp götürür, bir destan okuyarak oyun ve eğlenceyi
doruğuna çıkarırdı.
İlk yıllar Mercanay’sız bir gün, hatta bir saat bile duramazdı Bur- gut.
Mercanay bir yerde gelin ve kızlarla oturakalıp biraz gecikecek olsa, hemen
gelip onu atma atar götürürdü. Destan söylemeye, tulum oynamaya ve hatta
görüşlere bile gitse Mercanay’sız gitmezdi.
— Sen yanımda olunca başım göklere erişiyor Mercan! - derdi Suyun
ağası onu terkine atarken. - Canıma can katılıyor. Sen yanımda olunca her
türlü badireyi aşıp çıkıyorum! Tulumu ben kaparım, mükafaatı senin olsun!
Korkma! İçinden bana şans dile yeter, Mercanım, nur-u cevherim!
Böylesine gerilim dolu yarışlarda ortalığı velveleye veren binlerce kişi
arasında at sürüp, onunla bununla boğuşan kocasını görünce hangi kadının
yüreği ağzına gelmezdi? Hangi kadın bunu sessizce seyredebilirdi?
Mercanay kır boyuna yığılan yüzlerce insan arasında dikilip, aşağıda, dağ
eteğinde bin tane binici ortasında kamçısını dişleyip, nara atarak gelen
kocasını seyrederken, her defasında ölüp ölüp dirilirdi. Allah’a şükür genelde
oğlağı yarışçıların elinden kapıp çıkan kocası olur, ağzından köpükler saçılan
atını sürerek gelir, oğlağı Mercanay’ın ayakları önüne atardı. Tabii o an dağı
taşı dolduran binlerce kişinin yaptığı tezahürat Mercanay’ın içini içine
sığmaz ederdi.
Mercanay, köy girişindeki fundalığı görünce, daldığı tatlı hayallerden
sıyrıldı. Yine aklına Fıçı Mansur gelince oğlunun omuzundan tutarak:
— Can balam, fundalığa sür arabayı! - dedi. - Biraz duralım, midem
bulandı.
Laçin bundan pek memnun olmadı:
— Yavaş süreyim mi?
Mercanay oğlunun aklı fikrinin kaldırgaçta olduğunu hissederek ne
yapacağını bilemedi. Ama o meseleyi açmadan Fıçı Mansur’a ne cevap
verecekti?
— Bir kâse çay içeyim, güzel oğlum.
Adalet Menzili
Adil Yakubov
163

---

Laçin karşılık vermeden direksiyonu kırdı. Külüstür araba eğilip
bükülerek, homurdanarak, yapraklan dökülüp kalmış yaşlı ağaçlar arasında
durdu.
Laçin, bagajdan termosu alıp, arka tarafa, anasının yanına: doğru yaklaştı.
Bir eliyle anasına çay doldurup uzatırken diğer eliyle omuzunu hafifçe sıktı.
— Bir derdin mi var ana? N’oldu? Doğruyu söyle, anlatıver, anacan!
— Şimdi oğlum!- Mercanay bir yudum çay içince biraz kendine geleceğini
sanıyordu, ama birden yüreği ağzına gelivermiş gibi oldu.
Laçin sabırsızlanarak:
— Neden bir hoş oldun, ana? Söyle ne söyleyeceksen? - dedi yutkunarak.
— Diyeceğim şu ki.. Mansur dayın biraz önce bana bir şey söylemişti.
— Dayımmış… Eee? Anlatıver: Ne söylediler sevgili dayımlar?
— O dedi ki: Kaldırgaçı bana satın dedi. Böyle tavsiyede bulundu.
Mercanay, kaş altından oğlunu şöyle bir süzdü. Laçin, sanki anasının
omuzuna koyduğu eli ceryana çarpılmış gibi hızla çekip geriye doğru gidip
oturdu.
— Midem bulandı bu tavsiyeden! Biraz önce zaten bunu söylemek için
çağırdığını anlamıştım. Sen ne cevap verdin?
— Ben, öyle alelacele bir cevap vermek istemedim. Önce oğlumla bir
görüşeyim, oğlum ne derse o olur dedim!
— İyi söylemişsin! “Kaldırgaç”tan ayrılmaktansa öleyim daha iyi!
Gidelim!
Mercanay omuzundan tutarak oğlunu kaldırdı ve yalvaran nazarlarla
gözlerine baktı.
— Acele etme, kısrağım! Biliyorsun söz konusu olan babanın âkibeti!
— Bilesin ki babam için canımı bile veririm. Ama babamla ne ilgisi var
kaldırgaçın? Açıkça anlatsana şunu!
— Doğrusu şu.. Bir adam vaatte bulundu. - Mercanay nefesi
boğuluyormuş hissine kapılıp gömleğinin yakasını açtı. - dedi ki “Elli bin
sum verirseniz, kocanı hapisten çıkarırız” dedi.
— Kimmiş bu?
Adalet Menzili