Adalet Menzili

Adil Yakubov
160

---

söylediği sözler, yapılan tavsiyeler.. Hepsi aklımdan çıkıp gitmişti. Birden
genç gardiyanın - Allah ona uzun ömür versin, ner- den karşısına çıktı böyle?
- “Kocanız kendini değil, sizleri düşünüp üzülüyor!” şeklindeki sözleri aklına
düşünce daracık odada, kocasını bir deri bir kemik kalmış haliyle göz önüne
getirdi. Hayalen ayaklarına kapanıp, sanki onunla konuşuyormuş gibi
yalvarıp yakarmaya başladı:
“Suyun ağam! Allah’ın alnıma yazdığı helalliğim benim!
N’oldu sana Suyun ağam? Bizi düşünmekten kendi kendini yiyip
bitiriyormuşsun. Şunu bil ki, sen kendini yiyip bitirirsen biz on misli
kendimizi harap ediyoruz, on misli yanıp kavruluyoruz. Gülseniz güleriz,
ağlasanız ağlarız. Bizi düşünme. Kendini düşün! Siz sağ iseniz, biz de sağız!
Eğer size bir şey olursa, ben de bir gün değil, bir saat bile yaşayamam şu
dünyada. Kudretine kurban olduğum Allah sana kuvvet versin! Allah’a
emanet ediyorum seni! Allah’a emanet ediyorum, Allah’a emanet
ediyorum..”
Mercanay gözleri dolmuş vaziyette imza atacak mecali bile kendisinde
bulamamış durumda otururken, kapı yavaşça açılıp Kekeme Derviş’in yeğeni
göründü:
— Hazır mı, abla?- dedi fısıltılı bir sesle.
— Hazır kardeşim. - Mercanay kirpiklerini sıkarak gözlerine dolan yaşları
dışarı attı. - Bu iyiliğinizin karşılığını bizden görmezseniz Allah’tan görün..
Cevabını almaya ne zaman geleyim?
— Bir hafta sonra. Bugün günlerden ne? Cumartesi mi? Gelecek cumartesi
günü haber alırsınız!
Evet, dün düşündükleri doğru çıkmıştı Mercanay’ın. Bu dünyada sadece
kötüler yokmuş, iyiler de bir hayli, hem de bir hayli varmış!
Mercanay güya kocası serbest bırakılmış, güya şu an kapkaranlık olan
dünyası birden aydınlanıvermiş gibi bir duyguya kapılarak hapishane
kapısından kuş gibi hafiflemiş olarak dışarı çıktı.
Laçin sıra bekleyen halk arasında anasını göremeyince telaşa kapılıp,
gözlerini kocaman açarak çevreyi kolaçan ederken, Mercanay’ın
hapishaneden çıktığını görünce ona doğru atıldı.
Adalet Menzili
Adil Yakubov
161

---

— N’oldu? Ne işiniz vardı içerde? Mercanay oğlunun başını eğip alnından
öptü.
— Haberler güzel, oğlum. Yolda anlatırım.
Laçin, Gazi dedesinin külüstürünü son sürat sürerken anasının
anlattıklarını dinleyince memnun bir şekilde gülümsedi.
— Babam kavga çıkartmışsa bravo ona! Kartal Suyun kartallığını yapmış
desene! Babamın yerinde olsam ben de aynısını yapardım.
Ana oğul, her biri kendi kafasındaki düşünceyle başbaşa kalarak sessizliğe
gömüldüler.
Güneş çevreden hayal meyal gözüken Mercantav üzerinde giderek
batmaya yaklaşırken, dağın karlı tepeleri her nedense altın suyuyla kaplanmış
köhne gümbazları hatırlatıyordu. Akşam havası güz günlerindeki gibi serin
ve üşütücü bir hal almıştı. Herhalde Mercantav’a da kırağı düşmeye
başlamıştır. Genç kızlar ve gelinler belki de şimdi yeleklerini giyip,
eşarplarını başlarına sarmışlardır. Mercanay birden dağ başında geçirdiği ilk
gelinlik günlerini hatırlayınca, gönlüne çeğmelenen gam yüküyle gayr-ı
ihtiyari kocasının bir süre önce yazmış olduğu hazin destan aklına düştü:
Mercantav, Mercantav,
Ayleneyin Mercantav,
Örgileyin Mercantav,
Dost kel gende mihriban,
Yav kelgen de katagan,
Kırgın keldi kaşıngga,
Ferzendlerning başıga
Neçük sükut saklaysen,
Neçük gungsen
 Mercantav?..
O günler ne kadar tatlı ve toz pembeydi! Bütün genç kızlar, yeni kocaya
varmış gelinler, hatta henüz kocaya varmamış nişanlılar bile imrenirdi