Adalet Menzili

hatta askerin sevgili yari inansa dahi, anası inanmaz. Şair burda biraz hata
etmiş’ dememiş miydiniz?.. Kıssadan hisse şu ki, size de oğlunuz Laçin bu
âlemden göçüp gitti derlerse inanmayın, sakın ola ki inanmayın anacan!
Mademki yurdumuzda hakikat yokmuş, ben de onu başka yerlerde ararım.
Bir-leşmiş Milletler Teşkilatı na giderim ama adaleti, hakikati bulmadan geri
dönmem. Size gelince.. Biliyorum! İnsafsız değilim ben. Biliyorum, sizin için
zor olacak, anacan. Çok zor olacak. Hepsine aklım yetiyor. Ama başka
çarem kalmadıysa ne edeyim? Siz söyleyin: Ne edeyim anacan?”
Laçin, defter kalemi alelacele yastığın altına gizleyip etrafa kulak kabarttı.
Yakınlardan köpek havlamaları geliyor, bir de şıp şıp terlik sesi işitiliyordu.
Çok geçmeden elinde börek tepsisiyle Altınay otağ girişinde belirdi.
Adalet Menzili
Adil Yakubov
181

---

Güya Laçin’le bilmem ne zaman kavuşmuş, güya bu aileye gelin gelmiş,
güya kaynatası için yas tutuyormuş gibi mavi entari giymiş, başına hercai
mavi eşarp bağlamıştı. Bu elbise onun çehresine insanın içini eriten bir
görünüm kazandırıyordu..
Altınay, elinde tepsiyle birkaç adım atıp, yanlamasına uzanmış olan
Laçin’e bir süre dikilip kaldı. Ondan bir ses çıkmayınca gult edip, yutkunarak
kuş gibi sessiz adımlarla geriye çekildi. O an Laçin’in buz gibi katılaşan
yüreğindeki sertlik ortadan kayboldu. Gönlünden fışkıran mihriban sözlerle:
— Altın.. Altınay! - diye çağırdı. Geriye dönen Altınay’ın gözleri ümitle,
çocuksu bir sevinçle parladı.
— Altınay.. Şansın açık olsun!..
Altınay’ın ümitle parlayan gözlerindeki sevinç, birden bir şaşkınlık ve
korkuyla yer değiştirdi.
— Sen, sen ne diyorsun, neler söylüyorsun, Laçin ağa? - diye sordu
gözlerine biriken yaşlarla.
Laçin sözü çevirmeye çalıştı:
— Yani sen, sen çok iyi bir kızsın demek istiyordum, Altınay! Dünyanın
en güzel kızısın, Altınay! Bahtın açık olsun, mutlu olasın demek istemiştim..
Altınay’ın elindeki tepsi kayıp yere düştü ve tiring diye bir ses çıkardı.
— Bırak, böyle konuşma, Laçin ağa! Lütfen korkutma insanı!
Dudakları pır pır etmeye başlayan Altınay, kendini güçlükle dışarı attı.
Laçin, kıza söylediği sözlerden pişmanlık duyup, ona da, biraz önce
Selim’lere söylediği sözlerin de yanlış anlaşılacağını düşünerek, kendi
kendine sitemler edip yerine uzandı:
O an Altınay’ın çadır aralığından:
“Hayır, Laçin ağa! - diye fısıldadığını hayaller gibi oldu. - Sizden
başkasının olmam ben. Sensiz bir dünya benim için çok karanlık olur. Sensiz
bir dünya benim için cehennemden farksız! Bir yere gidecekseniz beni de
beraberinizde götürün, ağacan!”
“Bu mümkün değil. Altınay. Gideceğim yer uzak. Yolum tehlikeli,
Altınım!”
Adalet Menzili
Adil Yakubov
182

---

“Olsun, başa gelen çekilir. Laçin ağa! N’olur bırakıp gitme! Bırakıp
gidersen dünyanın en bahtı kara kızı ben olurum. Ona göre beni öldür de git,
öldür beni, öldür!”
Laçin, birden ayağa fırladı. Demek hafifçe dalmıştı.
Yine etraf sessiz, yine her taraf su basmış gibi çıt yok. Otağ tepesindeki
lamba yanıp duruyor ve vakit gece yarısını geçmiş gibi ağaçlar
uğuldaşıyordu. Laçin, lambayı söndürmek istediyse de vazgeçti. Söndürürse
diğer otağdakilerin merak edip gelmeleri mümkün. Birden bir şeyler
hatırlamak ister gibi alnını tuttu: Evet, mektup!
Mektup yastık altındaydı. Birinin eline geçse, dünyayı başlarına yıkmaları
işten değil. Mektubu yastık altından alıp keçe altına saklayarak, zifiri
karanlığın koynuna atıldı.
Rüzgar çıkmış, otağ çevresindeki ağaçlar nedense uğuldayıp, göz yaşı
döküyorlarmış gibi geldi kendisine. Gökteki bulutlar sanki bir sırtlanla
karşılaşıp korkmuş koyun sürüsü gibi güneye doğru kayıyor, gökyüzünün
açık yerlerindeki yıldızlar avuç avuç saçılmış altın daneleri gibi parlayıp
duruyordu.
Öte yandan, üç günlük hilal, karanlıkta kaşlarını çatmış gibi duran
Mercantav üzerinde hayal meyal göze çalmıyordu.
Mercantav’a gözü takılınca, ocaklarına ateş düştüğü günün akşamı
rahmetli babasıyla annesinin bozlayarak söyledikleri destanı hatırladı: