Adalet Menzili

Adil Yakubov
171

---

Necmeddinov değil, belki onun sahte bir gölgesiydi!
Ama galiba sabık genel müdürü gelip gidip tartaklamış olsalar gerekti ki,
ayaklarını sürüyerek yürüyor, güçlükle adım atıyordu. Gözleri içine çekilmiş,
elmacık kemikleri dışarı fırlamış, sırtında bulunan kir pas içindeki elbise
askılığa asılmış bir kostümü andırıyordu!..
Odanın yukarı kısmında Şaranavski’nin yerine gururla kurulmuş olan Mir
Celalov kaş altından Necmeddinov’a bakıp:
— Otur mahpus! - diye emretmiş, sonra yerinden kalkıp tıpkı üstadı
Şaranavski gibi ellerini arkasına atarak odayı bir başından öbür başına
adımlamaya başlamıştı. Hattı hareketlerinde, güya derin hayale dalmış gibi
ağır adımlar atışmda dahi üstadı Şaranavski’nin bir nevi taklidi seziliyordu.
Şaranavski’nin makamına güvenerek, insanları zor duruma sokmak, azap
etmek, kendi gibi âdemler üzerinde hükm-ü mutlakıyet kurmaktan başı
göklere erişmişlik halleri- aynısıyla Mir Celalov’a da yansımıştı!
Birden yürümesini kesip:
— Pekala mahpus! - demişti, sabık genel sekretere bakmadan. - Dünkü
itiraflarını kabul ediyor musun? Yani bu adamı “Mercantav” kolhozuna genel
müdür tayin etmek için üçyüz bin sum rüşvet aldığını tasdik ediyor musun?
Odaya girdiğinden beri Burgut’un yüzüne dahi bakmayan Necmeddinov,
başını yere eğerek:
— Tas… tasdikliyorum! - demişti belli belirsiz ve cılız bir sesle.
— Tasdik ediyorsan, anlatıver! Bu adam nerde ve ne zaman verdi bu
parayı?
Garip şey: Şu an sandalyede sessiz sedasız oturan bu zavallı ve yaralı
adama bir türlü kin ve nefret duyamıyordu Suyun Burgut! Aksine ona
bakmak dahi istemiyor, baktığı zaman yüreğine bir ağrı saplanacağını
sanıyordu.
— Ağzında geveleyip durma, anlat! - diye çıkışmıştı Mir Celalov.
Necmeddinov tuhaf bir endişeye kapılarak sandalyesini Suyun Burgut’tan
uzağa sürükleyip:
— İşte bu.. - diye mırıldanmıştı. - Geçen yıl baharda, Mercan- tav’da
Adalet Menzili
Adil Yakubov
172

---

buluştuğumuzda, nehir kenarında almıştım.
Mir Celalov Suyun Burgut’a dönmüş ve:
— Duydun mu? - diye sormuştu.
Burgut’tan ses çıkmamıştı. O Necmeddinov’a dahi bakmak istemiyor, zira
onunla göz göze gelmesi halinde Necmeddinov’un oturduğu yerde küt diye
kalpten gitmesinden korkuyordu.
Mir Celalov iyice sabırsızlanarak:
— Duyduysan.. konuş! Cevap ver! - diye kükremişti.
Suyun Burgut kelepçeli ellerini yumruk yapıp sıkmış:
— Önceki sorgulamalarda ne söylemişsem o! - demişti kalbindeki isyanı
bastırmaya çalışarak. - Ben hiç kimseye rüşvet falan vermiş de değilim, almış
da değilim! O kadar!
Mir Celalov masasına bir yumruk indirmişti:
— Eşşekliğin sırası değil lan!
Suyun Burgut kırbaç yemiş at gibi tir tir titremeye haşlamış:
— Hakaret etme! - demişti sakince. Fakat bu sakin seste dahi ciddi bir
tehdit vardı. - Elinden geliyorsa, belindeki tabancanı çek vur! Ama hakaret
etme adama! -Burgut sözünü bitirip oturduğu yerde taş gibi kaskatı kesilen
sabık birinci sekretere dönmüştü:
— Size n’oldu Necmeddin ağa? Yirmi yıl öne koca bir vilayeti zir zir
titreden adam, nasıl oldu da bu hale düştünüz?.. Bu, bu cellatlarla mücadele
edip, uydurma sözlerini, ipe sapa gelmez iftiralarını suratlarına çarpmak
yerine, almadığın rüşveti aldım mı diyorsun? Ken-dini yaktığın gibi beni de
yakıyorsun. N’oldu sana Necmeddin ağa? Sen erkek değil misin yoksa?.. -
Burgut henüz sözünü bitirmemişti ki Necmeddinov sarhoş gibi ayağa kalkıp,
yampiri adımlarla Burgut’un ayaklan altına gelip yıkılmış ve hüngür hüngür
ağlayarak:
— Affet beni kardeş! - diye söylenmişti. - Halimi görüyorsun! Allah
benim çektiğim azabı hiç bir kulunun başına vermesin!
— Yeter! Seni rüşvetçi sahtekâr! Hâlâ bize iftira mı ediyorsun? - Mir
Celalov sözünü bitirmiş, kapıda bekleyen gardiyana dönüp, yerde kıvranan
Adalet Menzili