Adalet Menzili

Adil Yakubov
22

---

S
-3-
uyun Burgut hapse atılalı bir hafta olmuştu. Bu süre içinde
Mercanay’ın beynini bir kurt gibi kemiren, bir dakika rahat yüzü
vermeyen tek bir soru vardı: Kocasının suçu neydi? Ne cinayet işledi
ki, hapse atıldı?
Kendini ne kadar paralarsa paralasın, gözüne bir damla uyku girmiyor,
sabaha kadar avluyu adımlıyordu. Bir ara geçen yaz meydana gelen bir olay
gözünün önünde canlanıverdi. O gün Suyun Burgut’un şef olarak çalıştığı
Mercan tav eteğindeki çiftliğe vilâyet komitesinin birinci sekreteri
Cemaleddin Necmeddinov helikopterle gelmiş, daha da kötüsü o gün aynı
yerde Necmeddinov ona destek çıkarak Mercantav kolhozuna genel müdür
olarak tayin edilmesine razı olmuştu.
O gün aynı zamanda Laçin’in doğum günüydü. Bir gün önce kolhoz
merkezinden Laçin’in üç dört sınıf arkadaşı gelmişti. Bunların arasında
Altınay ve Gümüş Bibi isminde iki kız arkadaşı da vardı.
Suyun Burgut sabah erken saatte gençleri yanına alarak dağa gitmiş,
Mercanay ise Altınay ve Gümüş Bibi’yle birlikte boğırsak
pişirip, kımız
hazırlamaya girişmişti.
Altınay kendi halinde bir köylü kızı olmasına rağmen, okulun jimnastik
birincisiydi ve büyük müsabakalara katılmış, ince yapılı, sıcakkanlı biriydi.
Mercanay, oğluyla Altınay’ın bazen kavga edip, bazen sıkı fıkı olsalar bile,
aslında birbirlerini sevdiklerini biliyordu. Bu yüzden eline çabuk, sülün gibi
sevimli bu kızı gözü tutmuştu. Laçin’le birlikte okusalar da, okuldan sonra
onu oğluma alsam, evime gelin etsem diye geçirirdi içinden. Bu yüzden mi,
yoksa oğlunun doğum günü olduğu için mi, her ne ise, gençleri beklerken,
[4]
Adalet Menzili
Adil Yakubov
23

---

üçü bir olup, abla bacı gibi elbirliğiyle işe girişmişlerdi. Bir ara gökyüzünde
uğuldayan sesler işitilmiş, dışarı çıkıp baktıklarında sesin bir helikopterden
geldiğini anlamışlardı. Irmağın öte tarafındaki yemyeşil meydana konuyordu.
Otağlardan çıkan çocuklar bir anda etrafı velveleye verip, o tarafa doğru
koşuşmuşlar; dağa çıkan delikanlılar da helikopteri görmüş olsalar gerekti ki,
bir süre sonra da onlar gelmişti. Helikopterlerden inen kişi Necmeddinov ve
birkaç askerdi.
Misafirler ikiye bölünmüş, Laçin’in arkadaşları getirdiklerini masaya
bırakarak tekrar dağa çıkmışlar, helikopterle gelenler ise nehir kenarına,
çevresi köknar ağaçlarıyla kaplı yemyeşil bir alana çadır kurmuşlar, gün
boyu yiyip içmişler, balık avlamışlar, küfenki taşlar üzerine şişe dikip atış
yarışması yapmışlardı.
Bütün gün servis yapan Mercanay, gece yarısına doğru yorgunluktan
bitkin bir halde divana uzanıvermişti. Diğerlerine örnek olayım diye
Mercantav’daki otağını da kolhoz merkezindeki evi gibi pırıl pırıl etmişti.
Derken otağın girişinde Suyun Burgut belirmişti. Oldukça çakır keyifti.
— Uyanık mısın, Mercan? -diye fısıldamıştı- Uykun geldiyse uyuyuver..
Mercanay gülmüştü.
— Hem uyandırdın, hem de uyuyuver diyorsun!
Suyun Burgut, gayr-ı ihtiyari kikirdeyerek yanına gelip uzanmıştı.
— Affedersin Mercan. Konuşmamız gereken önemli bir mesele çıktı da.
Mercanay, kocasının “konuşmamız gereken bir mesele” sözünü işitir
işitmez kalbinde hissettiği belli belirsiz bir endişeyle:
— Genel müdür mü yoksa? -demişti- Fıçı Mansur.. Mansur ağamlar ne
dediler?
Suyun yine aynı çakırkeyf havayla:
— O emekliye ayrılıyormuş! -demişti.
— Kabul eder mi peki?
— Kabul etmezse bana ne? Bu yukardakilerin problemi. Aslını sorarsan…
Fıçı Mansur, şu Necmeddinov’un vilâyet komitesine birinci sekreter
olmasına karşı çıkmış. Aleyhinde çalışmış. Necmeddinov hepsini biliyor!
Adalet Menzili