Adalet Menzili

Adil Yakubov
18

---

Y
-2-
aşı seksene gelmiş, bir gün kamı doymuşsa, bir gün aç yatmış,
fakirliği, iyiyi, kötüyü görmüş, bazen yaya, bazen atla yol gitmiş
olan Gazi, mamanın içini çeke çeke ağladığını görür görmez her
şeyi anlamıştı. Ormana düşen ateş, yaşı da yakarmış, kuruyu da.
Merhum genel müdür terk-i dünya eyledikten hemen sonra başlayan bu
yangında sadece ceplerini haram parayla doldurup, ense geliştiren, dünyanın
hakimi benim diyenler değil damadı Suyun Burgut gibi ağzına haram lokma
koymayan temiz insanların da alevler içinde kaldıklarını görüp duran Gazi,
bu şom haber gelmeden önce de keyifsiz ve eli yüreğinde dolaşıyordu. Ama
bütün bunlardan daha kötüsü, şu anda sadece çalı çırpıyı değil, koca çınarları
bile yakıp kül eden bu orman yangınına giremeyeceğini görüyor olmasıydı.
Yine de yaşlı gözleri masum çocuğun gözleri gibi şefkat dilenircesine bakan,
kendisinden yardım bekleyen şu saf ve köylü kadınla bunu nasıl anlatacaktı?
Tuhaf şeymiş şu hayat dedikleri! Bundan takriben otuz yıl önce göz açıp
sevdiği helalliğinden ayrılıp, Bibisara’yla evlendiğinde merhumeden sonra
bomboş kalan evime baksa, yolumu gözleyip otursa başka bir şey istemem
demişti. Şimdi aradan yıllar geçmiş ve küçük bir çocuk gibi saf, koyun gibi
sessiz bu kadın, gençliğinde sevişerek evlendiği merhumeden de yakın
olmuştu, iyi günlerimde de, kötü günlerimde de bir vefakâr dostum olsun
diye hayalinden bile geçilmemişti. Yine o zamanlar Gazi, Bibisara’nın
eteğinden tutacağını, onun kızı Mercanay’ı kendi çocuklarından daha değerli,
ondan doğan Laçin’i ise en sevgili torunu olarak göreceğini yedi rüyasında
bile görse inanmazdı.
Merhume, toprağı nûr dolsun, son derece güzel, şuh ve şeddat bir kadındı.
Adalet Menzili
Adil Yakubov
19

---

O ağır bir hastalığa tutulup bu dünyadan ayrıldığında, Gazi henüz ellisini
biraz geçmişti. Bibisara ise o zaman henüz yirmi beş yirmi altı yaşlarında,
rahmetli Memet Mergen’i hâlâ unutamamış genç bir dulcağızdı. Merhume
kadar güzel olmasa da, bütün esmer dağ kızları gibi nazik, ince belli,
sempatik bir gelindi.
Bilmem hangi bilge şair söylemiş, “aşkın yaşı yoktur” diye! Gazi, -Niye
Gazi oluyormuş? Bir zamanlar bütün bir vilayeti yönetmiş, herkesi zir
titretmiş Şirbuta Narbutayev- sürekli yere bakıp konuşan, kocaman süzgün
gözleri ahunun gözleri gibi pır pır eden bu genç dulun sihrine kapılıvermişti.
Amma Allah şahit: Şirbuta Narbutayev, Bibisara’nın dest-i izdivacını talep
ettiği zaman verdiği sözlerin hepsini yerine getirmişti! Fakat şu Mercanay!. İş
kızı Mercanay’a gelince, felek ona öyle bir sille vurdu ki bütün ümitleri çil
çil sönüp gitti! Her neyse! Kaderden kaçış olmazmış. Mercanay da kendi
halinde mutluydu. Hem de çok mutluydu. Yeter ki şu felâket başına
gelmeseydi..
Lanet olsun! Göze geldi buralar! Bir zamanlar, sabık genel müdürü terk-i
dünya eylemeden önce, bu topraklar Gazi’nin nazarında, şiddetli fırtınada
bütün atları geride bırakıp kanat takmış gibi uçan küheylana benzerdi!
Merhum genel müdür, henüz pek çok kişi için esrarengizliğini koruyan bir
şekilde ve hiç beklenmedik bir anda bu dünyadan göçtü ya, sürücüsüz kalan
küheylan birden yere çakıldı. Çakıldı demek yanlış olur, kanatlan kırılıp
düşüverdi!. Merhumun yerine oturup kamçısını ellerine alan yeni sürücüler
ise küheylanın dizginini, elifi görse mertek zanneden bir güruhun eline teslim
ettiler. İşte onlar da üç yıldır bu kendi halindeki toprakları yakıp kavurmaya
başladılar! Yapmadıkları namussuzluk, çevirmedikleri dolap kalmadı.
Sonunda bütün üçkâğıtçılar, sahtekârlar bir yerde toplanıp damadı Suyun
Burgut gibi helal süt emmiş yiğitleri tökezletmek, onlara kara leke çalmak
için söz birliği ettiler.
Artık Gazi’nin eli televizyonun düğmesini açmaya gitmiyor, gözleri
gazetelere bakmaya varmıyordu. Çünkü ne zaman bir gazeteyi eline alsa,
diğer şehirlerde her şey güllük gülistanlık gösteriliyordu. Ne hırsızlık var, ne
sahtekârlık ve ne de göz boyamacılık! Ama ne kadar rüşvetçilik, ne kadar
Adalet Menzili