Adalet Menzili

Adil Yakubov
9

---

göndersek diyorum ben. Bir yıl dayılarında kalarak, okulu bitirip gelse mi
diyorum. Çünkü uzak şehirlerden gelen gençlere daha fazla ayrıcalık
tanınmakta, okula alınmaları kolaylaştırılmakta.. Sen ne dersin buna, hanım?
Son zamanlarda ihtiyarın omuzlarının çöktüğünü, gözlerinin ferinin
söndüğünü görüp kendisi dahi moral çöküntüsüne uğrayan mama, ağzını açıp
bir kelime bile söylemeye dili varmamıştı.
— Siz bilirsiniz, Gazi, -demişti sadece kalbi sıkışmış vaziyette- Kızımı
yedi yaşında bağrınıza bastınız. Kızım da, ben de sizden razıyız. Evin reisi
sizsiniz. Reisin sözü Hûda’nın sözü.
Mercanay köye gittikten sonra top sahası gibi geniş şu koca ev, terk
edilmiş mezarlık gibi ıpıssız kalmıştı. Ama her kötülük bir iyiliğe de vesile
olurmuş. Mercanay bahanesiyle mama ile Gazi birkaç kez Mercantav’a
gitmişler, koyun kesip, kımız içip dönmüşlerdi. Nihayet bir yıl geçip
Mercanay’ın okulunu bitirme vakti yaklaştığında, edi ile büdü köye gitme
hazırlıkları yaptıkları bir sırada, şu lanet olası telefon yine acı acı çalmış ve
uğursuz bir haberi fısıldamıştı: Mercanay aynı okulda okuyan Suyun Burgut
isimli bir delikanlı ile kaçıp gitmişti!
Bu haberi işiten Gazi, göğsüne ok yemiş aslan gibi kükremiş, bağırıp
çağırmıştı. Mama ise.. Önce ateşe düşmüş gibi yanıp kül olmuş, ama sonra
Allah’a şükretmişti. Çünkü Mercanay’ı alıp kaçıran yiğit, biraz önce rüyasına
giren ilk kocası Memet Mergen’in uzaktan da olsa akrabasıydı!..
Bibisara mama, kalbinde yeşeren garip bir ümitle, salonun sağ tarafta
kalan duvarını olduğu gibi kaplayan kitaplığa yaklaştı. Raflardan birinde,
muntazam şekilde dizilmiş ciltli kitaplar arasında, nefis işçilik örneğini
simgeleyen büyücek bir ağaç kutu vardı.. Mama kutuyu alıp ortadaki masaya
koydu. Gözlüğünü takıp yavaşça kapağını açtı: Mektuplar, mektuplar!.
Memet Mergen’in yadigârı, Allah’tan dileyip aldığı, gözünün akı karası,
biricik kızı Mercanay’ın mektupları! Tekrar tekrar okuyup, sevince gark
olduğu, gözyaşlarıyla suladığı mektuplar! Onları eline almayalı kaç yıl
olmuştu?..
Nedense Mercanay da anasına mektup yazmayı kesmişti son zamanlarda.
Artık gerek duyduğu zaman telefon ediyor, yahut atlayıp geliyordu. Ama
Adalet Menzili
Adil Yakubov
10

---

daha önceleri, Mercanay bir yıl köyde okuyup gelsin diyerek gönderdiği
yıllarda gönderilen bu mektupları, kızını özlediği anlarda, bir günde on defa
okur, döner bir daha okur ve gönlü ferahlardı!
“Sevgili amcanım, mihriban babacanım!.
Sizler beni Mercantav’ a bırakıp giderken hiçbir şey anlamadınız: Ben,
arkanızdan baka baka bozlayıp kaldım.
Sakın birisi kızımı üzdü mü acaba diye düşünmeyin, anacan. Dayım da,
yengem de beni el üstünde tutuyorlar. Özellikle merhum babamın anası,
büyük annem, Taşkent lehçesiyle buvim, üzerime titriyor. Öyle şirin dilli, öyle
mihriban, öyle şefkatli ki, şafak atmadan kalkıyor, çorba desem çorba,
kahvaltı desem kahvaltı, elhasıl canım neyi çekse hazırlayıp getiriyor. Sonra
okula giderken, orada aç kalırım korkusuyla, salamlar, kaymaklı patırlar,
kurabiyeler, böreklerle çantamı dolduruyor. Nineciğim, bırakın bunları, sınıf
arkadaşlarımdan utanırım desem de dinlemiyorlar.. Mergen’imden kalan
tırnağım, bir tanem, yâdigârım diyerek öyle seviyorlar ki beni.. Sık sık
rahmetli babamın ve sizin sözünüz geçiyor. Rahmetli babamın dünür
göndermeden sizi alıp kaçışını, merhum dedemin inek ve deve keserek halka
yemek verişini, Mercantav Mercantav olalı böyle bir düğün görmediğini
anlatarak ağlıyor. Sizi de çok seviyor. Hep sizin için dua ediyor.. Ama yine