Қазақстан мұсылмандары діни басқармасының сараптау комиссиясы мақұлдаған

«Бұлар дəулетті, текті деп ант-су ішкен ынжықтарға ерме, өсекшіге, жақсылыққа
тыйым салушыға, шектен шығушы күнəһарға, сотқарға, сондай-ақ тексізге де» («Қалам»
сүресі, 10-14 аяттар).
«Аузынан бір сөз шығарса-ақ болды, алдында аңдушы, жазып қоюшы дайын тұрады»
(«Қаф» сүресі, 18-аят).
«Сөз тасыған жəннатқа кірмейді»
[189]
.
Сөз тасыған адамға өзінің қылығы елеусіз көрінгенімен, мұның азабы ауыр болатыны
мына хадисте айтылады. Бірде Аллаһ елшісі
(саллаллаһу алəйһи уə сəллəм) 
екі қабірдің қасынан өтіп бара
жатып, «Бұл екеуі де қаперіне алмаған күнəлардан қабір азабын тартып жатыр. Біреуі сөз
тасығаны үшін, ал екіншісі болса зəр сындырғанда сақтанбағаны үшін» деген еді
[190]
.
Көпшілік мұсылман осылайша «бір-екі ауыз сөз не тəйірі», «бір-екі тамшыда тұрған не

---

бар?» деумен адасады, азапқа ұрынады. Негізі кішкентай күнəнің қайталана берсе таудай
көлемге ие боларын ұмытпаған жөн. Айша анамызға (р.а.) жала жабылып, сол бүлік сөзді елге
жайғандарға Құран: «Сол уақытта өсекті ауыздан ауызға таратып, көздерің жетпеген
нəрсені жайып, болмашы нəрсе ғана деп ойласаңдар ол Аллаһтың алдында зор іс еді», – деп
ескерткен («Нұр» сүресі, 15-аят).
Ғайбаттау былай тұрсын, кісінің артынан «бетіме телміре қарады» деген секілді көңілге
тиетін қарапайым сөздердің өзі кісі ақысының тапталғаны болып есептеледі. Неге екені белгісіз,
өтірікке, зинаға, ұрлыққа, намазды тəрк ету секілді күнəлардың маңына да жуымайтын, «дінге,
иманға, халыққа қызмет етемін» деп жанұшыра жүгіріп жүрген саналы азаматтарымыз тіл
бəлесі ғайбаттың алдында дəрменсіздік танытып қоя береді. Бұл дегеніңіз, діннің бір əмірін
қабылдап, келесі бір əмірін құлаққа қыстырмау емес пе? Кітабымыз Құранда жүрегіндегі иманы
əлсіз мұсылмандар туралы: «Сендер кітаптың кей бетіне сеніп, кей бетіне қарсы келесіңдер