IT QUVIB
Biroq, voqea xuddi o'zim o'ylagandek bo'ldi.
Biz endigina qirg'oqdan jo'nashimiz bilan xazinachi chopib borib, sultonga
butun xazinani shupurib ketganimni aytibdi. Sulton darg'azab bo'lib, ketimdan butun
harbiy kemalarini yubortiribdi.
Son-sanoqsiz harbiy kemalarni ko'rgach, rostini aytsam, yurak-puragim chiqib
ketdi. «Xo'sh, Myunxauzen, — dedim men o'z-o'zimga,—vaqt-soating bitdi.
Endi qutulmoqning yo'li yo'q. Endi hiylakorliging asqotmaydi».
Nazarimda, endigina yelkarnga mahkam o'rnashib olgan boshim yana tanamdan
judo bo'layotganday tuyulib ketdi.
Shu onda oldimga burnining teshiklari karrakdek keladigan xiimatkorim kelib
qoldi.
— Aslo qo'rqmang, ular bizni quvib yetolmaydi, — dedi u kulib, keyin chopib
kemaning orqa tomoniga o'tib, burnining bir teshigini Turkiya kemalariga, ikkinchi
teshigini esa bizning yelkanlarimizga qaratdi, so'ngra shunday qattiq shamol
ko'tardiki, butun Turkiya kemalari bir lahzada qaytib borib, o'z gavanlariga kirib
ketdilar.
Mening zabardast xizmatkorim haydab ketayotgan kemarniz esa g’izillaganicha
bir kundan keyin Italiyaga yetib bordi.
Do'stlaringiz bilan baham: