Бек, А. А. Волоколамское шоссе. Красноярск. 1960. Ebook 2013

2. Volokolamsk avtomagistrali


17




■— Hamma shaxsiymi? ■ so'radim.
Men o'zimni noqulay his qildim. Keyin biri o'rnidan turdi. Bu yigirma ikki yoshlardagi yigit edi, ko‘zlari hayratda edi.

• 
  Men leytenantman, vzvod komandiriman, - dedi u.
  

Bilmadim, balki yuzim o'zgarmagandir, lekin ichimda xuddi zarbadan qo'rqib ketdim: vzvod komandiri, leytenant, Qizil Armiya ofitseri Qizil Armiya bilan qanday qilib birga yuguradi ­? tajribali askar qo'mondonligi ostida front?
Shu payt oshpaz “o‘rab turgan” oldiga bir qozon bug‘langan osh qo‘ydi.

• 
  Ovqatlaning, dedi. "Endi siz yo'qolmaysiz, o'zingiznikiga egasiz ... Yoqilg'i quying!"
  

Men baqirdim:

• 
  O'rindan turish! Leytenant Ponomarev! Qochqinlarni hibsga oling ­! Qurolni olib tashlang!
  
• 
  Men miltiqni tashlamayman, - dedi cho'ntakli askar.
  
• 
  Jim bo'l! Leytenant Ponomarev, buyruqni ­bajaring.
  

Gapimni tugatmasdanoq, Ponomarev ­hayrat bilan qoshlarini ko‘tarib, yonimdan qayoqqadir qarab turganini payqadim.
Men orqaga qaradim. O‘nga yaqin shinel kiygan, miltiqli va miltiqsiz odam horg‘inlik bilan batalyon oshxonasi tomon intilardi . ­Ba'zilar yoqasini ko'tarib, qo'llarini cho'ntagiga solib qo'yishdi. Menda bu yo'q edi. Uzoqdan ham aniq edi: bular mening batalonim emas.
Ular yaqinlashdilar.

• 
  Qanday odamlar? Men so'radim.
  

Va eshitdim:

• 
  Atrofdan, o'rtoq katta leytenant.
  

6
O'sha kuni, odatdagidek, men ­batalonning butun mudofaa maydonini aylanib chiqdim.
Sovuq, shamol edi. O‘t-o‘lanlarga muzday tiqilib qolgan siyrak tikanli qor ­shudgorlangan yerning qotib qolgan bo‘laklari yaqinida mayda oq shoxchalarda to‘planib qolgan. Tushlik vaqti edi. Jangchilar boshpana joylarda - qazilmagan xandaqlarda yoki tashlab ketilgan loy uyumlari ortida ovqatlangan.
Chiqib ketgan belkuraklar bilan belgilangan chiziq bo'ylab o'tib ­, men eshitdim:


18




•— Yo‘q, bolalar, u o‘sha yerdan siz kutgan joyga zarba bermaydi ­... Unga yoqmaydi – ular kutgan joyga ko‘tarilish...
Qoshiqlar jiringladi. Pastki qirg'oq orqasidagi chuqurda ikkalasi ham ­berildi.

• 
  U nimani sevadi?
  

Tanbehdan o‘rgandim: so‘ragan qozoq ekan.

• 
  U chetlab o'tadi va hammasi shu ... Va u sevishini bilib olasiz.
  

Va yana qozoq:

• 
  Va keyin nima?
  

Bu kimniki? Bu yerda qozoq kim? Xotira so'raldi ­: Barambayev. Ha, mana uning pulemyot ekipaji. Yoki Galliulin... Ikkalasida ham bir xil avtomat bor. Jin ursin, bu o‘zga sayyoraliklar bu yerda ovqatlanyapti!

• 
  Unda taslim bo'lmang, - dedi yangi ovoz, - Aks holda, o'lim ...
  
• 
  O'rmon qoplaydi! U o'rmonda yuradigan odam emas.
  

Qoshiqlar yana ohista jiringladi. Mening kechki ovqatim bilan ­qamaldan chiqqanlar jangchilarmi . Yana bir notanish ovoz yangradi:

• 
  Va mening sumkam u erda va mening shlyapam u erda ... Biz o'tirdik, ovqatlandik, xuddi shu erda va birdan ...
  

"... va birdan ular yugurib ketishdi, haromlar!" Men baqirgim keldi, lekin bir fikr meni to'xtatdi.
Olisda men chiroyli yotqizilgan ­maysazor orqasida yashirinib turgan ko‘kargan po‘lat bilan yaltirab turgan avtomat o‘qini ko‘rdim. Navbatchi qurolchi bor edi. Do'konga jangovar lenta yopishtirilgan.

• 
  Joyida? Men so'radim.
  
• 
  Shunchaki bosing, oʻrtoq batalyon komandiri.
  

Men o'tirdim va bochkani daryo oynasiga ko'rsatib, bosdim. Pulemyot titragancha ishladi. Boshpana uchun erni qazish paytida ­biz bu erda hali otishmadik; Bu bizning chegaramiz ustida otilgan birinchi o'q edi.
Kimdir tuynukdan sakrab chiqdi.

• 
  Xavotir! — deb baqirdim. - Qurolda!
  

Va darhol, buzilgan aks-sado kabi, jarangladi:

• 
  Nemislar!
  

Ovoz g'alati darajada bo'g'iq edi, odam qichqirmadi ­, aksincha uni nafas chiqardi, go'yo nemislar allaqachon yaqinlashib qolgan edi.
Keyingi payt kimdir yugurdi. Uning orqasida boshqalar bor. Bu qanday sodir bo'lganini payqashga vaqtim yo'q edi. Hammasi bir zumda sodir bo'ldi.