Bin Muhteşem Güneş

İyi ama, ben nereye aidim?
Şimdi ne yapacağım?
Bu dünyada sahip olduğun tek şey benim, Meryem; ben gittikten sonra hiç kimsen
kalmayacak.
Hiçbir şeyin. Sen bir hiçsin!
Kulübenin çevresindeki söğütleri yalayan rüzgâr gibi, tanımlanamaz bir kasvetin esintileri
de Meryem’in içinden geçip duruyordu.
Celil’in evindeki ikinci gününde, odasına küçük bir kız geldi.

---

“Bir şey alacağım,” dedi.
Meryem yatakta doğrulup oturdu, bağdaş kurdu, örtüyü kucağına çekti.
Kız aceleyle odanın karşı köşesine seğirtti, bir dolabı açtı. Dört köşe, gri bir kutu çıkardı.
“Bunun ne olduğunu biliyor musun?” diye sordu. Kutunun kapağını açtı. “Buna gramofon
deniyor. Gramofon. Plak çalıyor. Bilirsin, müzik. Bir gramofon.”
“Sen Nilüfer’sin. Sekiz yaşındasın.”
Küçük kız gülümsedi. Aynı Celil’in gülümseyişi, aynı gamzeli çene. “Nerden anladın?”
Meryem omuzlarını silkti. Bir zamanlar bir çakıl taşına onun adını verdiğini söylemedi.
“Bir şarkı dinlemek ister misin?”
Meryem yine omuz silkti.
Nilüfer gramofonun işini prize soktu. Kapağın altındaki cebi karıştırdı, bir plak çıkardı.
Yerleştirdi, pikabın iğnesini indirdi. Müzik başladı.
Kâğıt yerine gül yaprakları kullanacağım,
Ve sana dünyanın en tatlı mektubunu yazacağım;
Sen kalbimin sultanısın, kalbimin sultanısın.
“Biliyor musun bu şarkıyı?”
“Hayır.”
“Bir İran filminden. Babamın sinemasında görmüştüm. Hey, sana bir şey göstereyim mi?”
Meryem’in cevap vermesine kalmadan, Nilüfer eğildi, avuçlarını, alnını yere dayadı.
Tabanlarıyla yeri itti, bir çırpıda amuda kalkıverdi.
“Yapabilir misin?” diye sordu, soluk soluğa. “Hayır.”
Kız bacaklarını indirdi, bluzunu çekip düzeltti. “Sana öğretebilirim,” dedi, kızarmış alnına
dökülen perçemi iterek. “Burada ne kadar kalacaksın?”
“Bilmiyorum.”
“Annem senin gerçek kardeşim olmadığını söylüyor, yani senin dediğin gibi...”
“Ben hiçbir zaman böyle söylemedim,” diye uydurdu Meryem.
“Söylemişsin. Ama umurumda değil. Demek istediğim, söylemen ya da söylememen
umurumda değil. Benim için fark etmez.”
Meryem sırtüstü uzandı. “Çok yoruldum.”
“Annem, bir cin yüzünden annenin kendini astığını söylüyor.”
“Şunu keser misin artık,” dedi Meryem yatakta yan dönerken. “Müziği, yani.”
O gün, Bibi co onu görmeye geldi. Geldiğinde, yağmur yağıyordu. Iri gövdesini yatağın
yanındaki iskemleye güçlükle, oflaya puflaya bıraktı.
“Şu yağmur, Meryem co, kemiklerimi mahvediyor. Kemiklerimin katili, inan. Keşke... Ah,
hadi ama, evladım. Gel bakayım Bibi co’na. Ağlama. Geçti, bak. Seni zavallı çocuk. Şişşt.
Zavallım benim.”
O gece Meryem uzunca bir süre uyuyamadı. Yattığı yerde gökyüzüne baktı, aşağıdan gelen
tıkırtıları, duvarların boğduğu sesleri, konuşmaları, camı döven sağanağı dinledi. Tam dalıp
gitmişti ki, haykırışlarla yerinden sıçradı. Alt kattan geliyordu; tiz, ö keli bağırışlar. Sözcükleri
seçemiyordu. Biri bir kapıyı çarparak kapadı.
Ertesi sabah, Molla Feyzullah çıkageldi. Meryem dostunu, ak sakalını ve o sevimli, dişsiz
tebessümünü kapıda gördüğü an, gözlerinin yandığını, bir kez daha yaşlarla dolduğunu
hissetti. Ayaklarını yatağın kenarından sarkıttı, kapıya koştu. Her zamanki gibi hocasının elini

---

öptü, o da kızın alnını. Konuğuna bir iskemle çekti.
Molla Feyzullah yanında getirdiği Kuran’ı çıkardı. “Düzenimizi bozmamıza gerek yok, değil
mi?”
“Artık derse ihtiyacım olmadığını biliyorsunuz, Molla sahip. Bana Kuran’daki bütün
sureleri, ayetleri yıllar önce öğrettiniz zaten.”
Adam gülümsedi, ellerini teslim olur gibi kaldırdı. “Tamam, itiraf ediyorum. Foyam
meydana çıktı. Ama seni ziyarete gelmek için, bundan çok daha kötü bahaneler bulabilirdim.”
“Bahaneye ihtiyacınız yok ki. Sizin yok.”
“Kibarlık ediyorsun, Meryem co.”
Kuran’ı kıza uzattı. O da, onun öğrettiği gibi, üç kez öpüp başına götürdü, sonra geri verdi.
“Nasılsın, kızım?”
“Hiç aklımdan...” diye başladı Meryem. Sonra, kocaman bir taşın boğazını tıkadığını
hissedince, susmak zorunda kaldı. “Çekip gitmemden önce bana söyledikleri hiç aklımdan
çıkmıyor. Dedi ki...”